Na mijn reis van Brussel naar Bitola (zie : http://www.hgbtf.net/viewtopic.php?f=12&t=10101) en een korte rondreis in Macedonie was het tijd voor de terugreis.
Vanuit Ohrid in Macedonie kreeg ik een lift tot Pogradec in Albanie. Van daaruit ging ik met de trein naar Tirane om van daaruit met het vliegtuig terug te keren naar Belgie.
Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder en is de treinverbinding Pogradec-Tirane ingekort tot Librazhd-Tirane.
Hopelijk niet voor altijd... al vrees ik dat de trein met een reistijd van 7u nog maar weinig kans maakt tegenover de bussen die dezelfde reis langs een kortere route en over gemoderniseerde wegen kunnen afleggen. De trein rijdt op meerdere plaatsen parallel met die nieuwe weg, aangelegd door Italiaanse bedrijven.
Hier enkele beelden van de passage van de grens tussen Macedonie en Albanie.
Zo ééntje wou ik al lang
Enkele beelden uit Pogradec, vakantieoord aan het meer van Ohrid.
Place to be aan het meer
Low-cost verkoopsinfrastructuur
Herinneringen aan het niet zo verre verleden
Hier een erg doeltreffende manier om bestuurders af te leren het eenrichtingsverkeer te negeren.
Het station van Pogradec ligt een paar km noordelijk van het centrum. Hier een beeld vanop de "parking". Let ook op mijn prachtig valies
Het naambordje is een klein beetje versleten
Hier enkele binnenopnames
Mijn ticket Pogradec-Tirane, kostprijs 295 Lek, iets meer dan 2 EUR. Voor deze luttele som "mag" ik meer dan 7u in de trein zitten.
Hier komen we op het perron
De stationschef
Dit is de aankomst van de trein, deze beëindigt hier zijn rit van Tirane naar Pogradec en heeft in Pogradec dus zijn keerpunt.
Let op de spoorwegarbeider die de staat van de onderstellen moet controleren.
De trein bestaat uit twee ex-DBAG wagons. De ruiten hebben al erg geleden onder de nationale sport om stenen naar treinen te gooien.
Allen instappen...
Vanbinnen valt het goed mee. De trein is vrij proper en het zitcomfort intact...
Het zicht naar buiten is overal gebarsten.
Om 13u50 vertrekken we. De eerste kilometers rijden we langs de westelijke oever van het meer van Ohrid.
Als personeel aan boord van de trein zijn er twee conductrices, één politieagent en één minibarist (de jongeman met de zwarte pet op de foto).
De minibar ziet er iets eenvoudiger uit dan wij gewend zijn en past makkelijk en praktisch op slechts één zitplaats.
Onderweg krijgt de minibarist nog concurrentie van officieuze verkopers die slechts korte eindjes tussen twee stations meerijden. Onder hen was er zelfs een verkoper die vanuit zijn frigobox hoorntjes met één of meerdere bolletjes vanille- en/of chocoladeijs in aanbod had.
De eerste halte na Pogradec is Lin, waar van het stationsgebouw niet veel overblijft. Dit is tevens de laatste stopplaats voor we een lange tunnel inrijden en de oever van het meer van Ohrid verlaten.
Reizigers die hier instappen hebben uiteraard geen biljet (zie staat van het stationsgebouw...) en kopen dit aan op de trein. Dat is althans de officiele bedoeling. Maar officieus worden er gewoon een paar geldstukken in de handen van de conductrice gestopt en is er van een kwitantie geen sprake...
Na de tunnel naderen we het station van Prrenjas, we rijden eerst langs een gigantische stortplaats.
In de bundel van het station staan heel wat afgedankte rijtuigen opgesteld.
Bij het binnenrijden ook hier controle van de onderstellen
Kerkhof van Oostenrijks materiaal dat ook voor de Albanese spoorwegen niet goed genoeg meer is.
Stationsgebouw van Prrenjas
Het duurt even voor de medereizigers door hebben dat ik een buitenlander ben... maar zodra ze het door hebben heb ik heel wat bekijks en aanspraak. Veel Albanezen spreken een mondje italiaans waardoor beperkte communicatie mogelijk is.
Het meest contact zal ik hebben met de minibarist die erg aandachtig mijn reisgids van Albanie (de franstalige petit futé) doorleest, ook al spreekt hij geen woord Frans.
Ook met de politieagent heb ik een zekere vorm van contact, namelijk : iedere keer als ik door het raam een foto maak terwijl hij in de buurt is barst hij in hartelijk lachen uit.
Onderweg naar Elbasan
De vallei van de rivier Shkumbin
Aangekomen in Elbasan, hier staan een hoop ex-FS-rijtuigen.
Vanaf Elbasan is het nog slechts 50km tot Tirane langs de weg. De spoorweg maakt echter een omweg langs Rroghozine en Durres en moet nog 150km afleggen voor Tirane bereikt wordt.
Kort na Elbasan komen we langs deze "Metalkombinati", vermoedelijk een aanslag op het milieu.
Ook een aanslag op het milieu vormen de treinreizigers. Alle papiertjes, wikkels, flesjes,... van de levensmiddelen die ze meehebben voor de reis worden doodgemoedereerd door het raam gegooid. Het rijtuig blijft wel proper zo...
Een van de vele ezels die ik langs de spoorweg zag lopen, schijnbaar vrij
Sowieso worden de spoorbermen erg intensief gebruikt om dieren te hoeden.
Koeien en bunkers
Hier zijn we op het station van Peqin. De kinderen/jongeren die ik hier fotografeer zullen een fractie van een seconde later allemaal hun middelvinger naar me opsteken. Beter dat dan dat ze met stenen beginnen gooien natuurlijk...
De warmwatervoorziening in Peqin, Siciliaanse stijl.
We bereiken de kust bij het knoopstation Rroghozine, vanaf hier gaat de lijn noordwaarts langs de kust tot Durres.
De lijn loopt hier parallel met de (vier rijstroken!) kustweg
Dit kunstwerk staat langs de lijn even voor Durres
We zien de haven van Durres vanuit de trein, hier het petroleumgedeelte
Daarna wordt het te donker om te fotograferen.
Tussen Durres en Tirane wordt onze trein (die bij daglicht veilig was) belaagd door stenengooiers. Er klinken heel wat doffe klappen maar er sneuvelt geen enkele extra ruit.
Ik maak tijdens dit laatste deel nog kort kennis met een jonge student (in het Engels). Na slechts enkele minuten stopt hij zijn Smartphone in mijn handen en verzoekt me om hem te "frienden" op facebook. Hij gelooft me niet als ik hem vertel dat ik niet op facebook zit (nochtans de waarheid en niets dan de waarheid) en is beledigd.
Later knoopt hij toch opnieuw een gesprek aan en laat me enkele van zijn vrienden op facebook zien, naar hij zegt allemaal politiek hooggeplaatsten.
Een andere ontmoeting die me bij zal blijven is met een man van ongeveer mijn leeftijd die me met een zekere trots vertelde dat hij als enige van vier broers NIET naar Italie gegaan is maar HIER zijn leven opgebouwd heeft en daarin geslaagd is.
Om 21u25 bereiken we dan Tirane en zit de reis erop.
Het station is nauwelijks verlicht, bepaald geen glorieuze toegangspoort tot de Albanese hoofdstad.
Er is één enkel eilandperron en alle treinen die opgesteld staan hebben dezelfde problemen met de ruiten. Triestig fenomeen dat stenen gooien.
Overnachten doe ik in Freddies hostel, 15€ per nacht, basic maar zeker aan te raden.
Om niet teveel off-topic te gaan nog slechts dit beeld uit Tirane.
Ondanks het al juni is en pasen dus al een tijdje achter ons ligt zijn hier nog steeds paaseieren te koop, weliswaar met 50% vermindering. Ze werden uit Italie geïmporteerd en raken dus wellicht nog wel verkocht.
Terug naar Brussel dan met het vliegtuig vanaf de luchthaven Moeder Theresa.
Groeten,
Bart