.
Dinsdag 14/03/2017 - Terug naar de EU
Het is dinsdagmiddag en ik ben aangekomen in Чоп/Chop.
Mijn trein maakt hier kop alvorens de laatste etappe naar Ужгород/Uzhorod aan te vatten.
Hier een beeld van mijn trein met de lok die voor dat laatste stukje de dienst uitmaakt.
Langzaam zet de trein zich in beweging (link naar youtube)
De rechtstreekse rijtuigen Київ/Kyiv-Budapest en Львів/Lviv-Budapest zijn achtergebleven en zullen worden omgespoord.
Pas om 14h20 gaat voor deze rijtuigen de reis verder.
Hier is goed te zien hoe het eerste perron van het station Чоп/Chop zowel normaalspoor als breedspoor heeft.
Treinen van en naar Zahony in Hongarije en Cierna nad Tisou in Slovakije rijden over normaalspoor.
Overigens is het ook mogelijk om vanaf hier op normaalspoor doorheen Oekraïne te rijden tot aan de grens met Roemenië bij Halmeu (lijn enkel gebruikt door goederentreinen)
Boven de ingangsdeuren van de stationshal hangen deze blauwe bakjes. Ongeveer tweemaal per minuut produceren deze een luide bieptoon.
Naar verluidt helpt dit om duiven te verjagen...
Even binnenkijken... Ruimte is er alvast genoeg.
Blik op de loketten
Ook hier kunnen kamers gehuurd worden, dit is de receptieruimte.
Fotomontage van de vertrektabel van lange-afstandstreinen
Vervolgens verlaat ik het station en maak nog deze foto vanaf het stationsplein.
Direct na het buitenstappen word ik al belaagd door taxichauffeurs... Het zal me weinig moeite kosten om straks verder te reizen. Doch eerst nog even het stadje in.
Om de plaatselijke realiteit weer te geven zou ik het hier eigenlijk niet over Чоп/Chop moeten hebben maar wel over Csap (de Hongaarse benaming). Het valt namelijk onmiddellijk op dat de mensen hier onderling geen Oekraïens maar wel Hongaars spreken. De streek maakte dan ook van 896 en 1918 doorlopend deel uit van Hongarije. Op 100 jaar wis je dat niet uit.
Ik ben ook vrij zeker dat een hypothetisch referendum over een "terugkeer" naar Hongarije hier een overgrote meerderheid ja-stemmen zou behalen... (al was het maar uit economische overwegingen)
Op Drehscheibe krijgt deze "Pizzeria Ricco" heel goede kritieken.
Het ziet er uit als een halve bouwwerf maar ik ga er toch maar eten.
De pizza is redelijk lekker. De ongevraagd bijgeleverde ketchup was echt voor niets nodig.
Het interieur doet dappere pogingen om mij het gevoel te geven dat ik in Venetië ben...
En over de prijs kunnen we zeker niet klagen...
Nog wat beelden uit de omgeving van het station.
Net zoals overal in Oekraïne zorgen huwelijken voor big business...
Een oorlogsmonument uit de Sovjettijd (met later toegevoegd Hongaars onderschrift)
De uit het station weggebiepte duiven hebben hier een toevluchtsoord gevonden.
En alsof het station waar ik daarstraks aankwam nog niet groot genoeg was... is er hier nog bijkomend een enorm station waar de Elektrichkas aankomen en vertrekken.
Om mijn reis verder te zetten heb ik een taxi nodig.
Ik keer dus terug naar het stationsplein en laat me opnieuw belagen door de vele chauffeurs daar. Ik kies uiteindelijk voor de minst opdringerige met een sjieke BMW-pet op zijn hoofd. We komen een prijs van 8€ overeen voor de rit van Чоп/Chop naar Малі Селменці/Mali Selmentsi.
BMW-pet ten spijt verplaatsen we ons in een redelijk oude Skoda. Toch rijden we veel te snel naar mijn zin de stad uit. Ook op de brede hoofdweg richting Ужгород/Uzgorod rijden we goed door. We halen daar ook een politiewagen in... doch snelheidslimieten handhaven is hier duidelijk geen prioriteit voor de politie.
"Gelukkig" moeten we de hoofdweg al snel verlaten en de rest van de rit verloopt over kleine en bijzonder slecht onderhouden wegen, er moet constant geslalomd worden tussen de vele diepe putten. Hoge snelheden worden hier niet meer gehaald...
Er staat een serieuze taalbarriere tussen de chauffeur en mij maar over de kwaliteit van de wegen zijn we het alvast roerend eens
Ik laat me afzetten aan de Marshrutka-halte vlak aan de kerk.
Een blik binnenin dat kerkje
Ziezo, nu misschien eerst wat achtergrondinfo...
Bij het hertekenen van de grenzen na de Tweede Wereldoorlog werd het dorp "Slemence" brutaal in twee delen gesneden, de westelijke helft ging naar Tsjechoslowakije en kreeg als naam
Vel'ke Slemence (= "groot" Slemence), de Sovjetunie (SSR Oekraine) kreeg de oostelijke kant en dat werd dan
Малі Селменці/Mali Selmentsi (="klein" Selmentsi). En dat alles terwijl de bevolking van het dorp eigenlijk Hongaren waren en zijn...
Tot op vandaag is het dorp nog steeds gedeeld, nu tussen Slowakije en Oekraïne.
De meeste van de huisjes van de hoofdstraat tussen de grenspost en de kerk van Малі Селменці/Mali Selmentsi zijn ondertussen omgevormd tot winkeltjes. De meest diverse producten zijn er verkrijgbaar (veel meer dan alleen maar alcohol en sigaretten). Alle prijzen worden er in € aangegeven en liggen een stuk lager dan in Slowakije. Dagelijks komen vele Slowaken dan ook de grens overgewandeld om voordelig inkopen te doen.
Ik begin aan mijn wandeling richting grenspost.
Dit huis (zoals veel huizen in deze streek met zitbankje aan de buitenkant) doet nog niet mee met de commercie.
Tijdens de rit hiernaartoe zag ik al veel ooievaarsnesten. Doch de bewoners ervan zitten nog in het zuiden. In afwachting dan maar een beeld van deze plastieken exemplaren...
Het shoppen kan beginnen...
Eenvoudige klerenwinkeltjes
Auto-onderdelen, batterijen, wisselstukken voor televisies...
Een al wat luxueuzere klerenwinkel ('Bellissimo") die vandaag gesloten is.
Toepasselijke naam (of net niet...)
En natuurlijk kon ook hier een ruime keuze aan bruidskledij en -accessoires niet ontbreken.
Een iets algemener beeld van de winkelstraat
De grens komt in zicht. Hij kan enkel tevoet gepasseerd worden. De auto die net aan het keren is illustreert dat wel goed...
Nog wat gedetailleerde beelden van de artikelen die hier zoal te koop zijn.
En dan is het tijd om afscheid te nemen van Oekraïne.
Vlakbij de grens is er nog dit huis dat zich ver weg houdt van al die commercie... maar er dan ook erg armoedig uitziet.
Beeld van de Oekraïnse zijde van de grenspost. Ik vermoed dat ze hier niet veel Belgen zien dus ik ben voorbereid op een eerder moeizame oversteek.
De eerste persoon die zich met me bezighield was een Oekrainse politieman. Hij vroeg me of ik fotos gemaakt had in Oekraïne wat ik bevestigde. Zijn reactie "you must delete all Ukraine photos" deed me dan perplex staan... Dat meent hij toch niet ?
In een eerste reactie heb ik hem wat fotos vanop mijn telefoon getoond. Daarop stonden enkel wat onschuldige beelden, bvb. van de pizzeria waar ik vanmiddag at... Dat vond hij wel OK. Maar al snel vroeg hij naar mijn "other camera" en dat was vervelender want daarmee had ik zonet de grenspost gefotografeerd. Doch tot mijn verwondering vond hij ook dat OK.
Wat hij dan bedoelde met "You must delete all Ukraine photos" zal ik nooit weten, ik liep maar snel door naar de paspoortcontrole.
Dat was een stuk vriendelijker, een dame controleerde mijn paspoort grondig en stelde veel vragen. Met als uitschieter de vraag of ik in Oekraïne naar een "second wife" komen zoeken was... Maar ik merkte ook wel dat ze trots was op haar land en blij was met bezoekers.
En dus kreeg ik mijn uitgangsstempel...
...en kon verder naar de Slowaakse kant.
Daar werd mijn rugzak helemaal leeggehaald en grondig doorzocht. Doch alles in een bijna vriendschappelijke sfeer.
Ziezo, we zijn er door... Dezelfde grenspost nu van Slowaakse zijde.
Ook aan deze kant van de grens wordt bijna uitsluitend Hongaars gesproken. Dat is ook zichtbaar aan de grafteksten op deze begraafplaats.
Deze is wel heel stevig in de bloemetjes gezet...
Vanaf de begraafplaats kan ik discreet controleren of onze buitengrenzen afdoende bewaakt worden...
Grenspaaltjes
In vergelijking met de Oekrainse kant is Vel'ke Slemence een economische woestijn, het enige dat hier goed draait is de betaalparking waarop de shoppers hun auto achterlaten alvorens tevoet de grens over te steken.
En zo zijn we ook terug in de EU. Dit schooltje is alvast gerenoveerd met steun uit Brussel.
Enkele huizen langs de hoofdstraat tussen de grenspost en de kerk
Op dit straatnaambord werd de Slowaakse straatnaam weggekrast en blijft enkel de Hongaarse versie over.
Het soort pesterijtjes dat ik goed ken uit eigen land...
En de grens ligt ondertussen al 600m achter mij.
In dit buurtwinkeltje raak ik aan een drankje in afwachting van mijn bus.
Eén van de talrijke ooievaarsnesten in de streek
Mijn bushalte
"Spionage"-foto van de talrijke in Oekraïne gevulde boodschappentassen van mijn medepassagiers.
Mijn bus (van de maatschappij Arriva, dochteronderneming van Deutsche Bahn) komt aangereden.
Hiermee reis ik tot het stadje Vel'ke Kapusany.
Nabij Vel'ke Kapusany komen we langs dit grote vormingsstation. Ik vermoed enkel voor goederen want ik heb geen weet van reizigerstreinen in deze streek.
Aangekomen aan het busstation van Vel'ke Kapusany.
Korte wachttijd tot mijn volgende bus...
...nu met eindbestemming Cierna Nad Tisou.
We doorkruisen het moerassige gebied "Latoricky Luh".
Jammer dat een lijnbus geen fotostops inlast want het is een uitzonderlijk zicht.
(c) P. Fenda
Die moerassen (en de weinige wegen erdoorheen) zijn tegelijkertijd de oorzaak van de relatief grote omweg die ik moet maken om van Vel'ke Slemence naar Cierna Nad Tisou te geraken.
Nog een andere foto van onderweg, al vrij dicht bij de bestemming.
Aankomst aan station Cierna Nad Tisou bij mooi avondlicht.
De stationshal
"Fresco" over de bevrijding van Praha door het Rode Leger in 1945.
En ook deze "glasramen" dateren uit de Tsjechoslowaakse tijd.
Hier wordt al heel lang niets meer geserveerd...
Doch aan de andere kant van de hal is er deze meeneempizzeria. Het ziet er erg huiselijk uit binnen. Moest ik vandaag nog geen pizza gegeten hebben had ik het zeker geprobeerd...
In afwachting van mijn trein nog even wandelen door het parkje voor het station.
Daar zitten heel veel vogels op een kleine oppervlakte bij elkaar gepakt.
Dat levert heel veel decibels op. (link naar youtube)
Terug naar het station
Trein Os 8863 uit Чоп/Chop komt aan. Hij bestaat uit één gewoon zitrijtuig gevolgd door...
...twee rechtstreekse slaaprijtuigen :
Eéntje is onderweg van Київ/Kyiv naar Bratislava.
En eéntje van Київ/Kyiv naar Praha.
Beide rijtuigen zullen hun reis vervolgen aan de staart van trein Os 8820 die hier klaarstaat.
En dat is ook de trein waarmee ik verder reis.
Bestemming Kosice
Hier vind ik mijn zitplaats aan het raam.
Bij invallende duisternis en met de binnenverlichting gedoofd wordt het een stemmige reis.
Wordt vervolgd...