haamu schreef:Frans en Engels zijn inderdaad beruchte talen met hun volstrekt onlogische spelling. Nederlands wordt heel regelmatig geschreven afgezien van ij/ei en au/ou (die etymologisch gerechtvaardigd zijn), het verwarrende k/c-gedoe en de dubbele waarde van de ch (chocolade <> chemie).
Dat je in het Engels het woord fish kunt spellen als ghoti is zo'n typisch voorbeeld (gh uit enouGH, o uit wOmen, ti uit naTIon).
Grammaticaal gezien is het Frans het meest ingewikkelde taal die er bestaat: men moet telkens zijn kop over breken of dat woord mannelijk of vrouwelijk is om dan het juiste lidwoord te gebruiken (le of la, un of une), iets wat in het Engels, Duits of Nederlands niet moet doen,men moet maar één lidwoord gebruiken (the, die, de), je kan moeilijk iedere keer een woordenboek raadplegen.
Hetzelfde met de bezitsvorm, in het Engels en Nederlands slaat het voorwerp op het geslacht van de bezitter en niet op geslacht van het woord ongeacht of de bezitter een vrouw of een man is zoals in het Frans het geval is.
voorbeelden sa mére, son pére; hier weten we dus niet of de bezitter een man of vrouw is wat het wel het geval is in het Engels of Nederlands bv her mother, his mother, zijn moeder, haar moeder,... enz.
Besluit: Het Frans hanteert hier onlogische elementen wat de taal zeer ingewikkeld maakt en het Engels en Nederlans hanteert hier de logica wat deze 2 talen eenvoudiger maakt.
