Hoi,
Eerst en vooral: ik ben een bestaand lid, maar heb voor deze post een nieuwe account gemaakt. Misschien is dit wat laf, maar ik wil niet mijn toekomst dwarsbomen...
Reeds zo'n 12 jaar ben ik bezig met fotografie van treinen. Echter is er de laatste 2 jaar een verandering in gekomen: alles is dwangmatiger geworden. Het is zo erg momenteel dat ik in behandeling ben.
Een (huidig) voorbeeld: ik woon langs een spoorlijn. Ik heb al veel materieel op foto, behalve de MS70Sabena (hiermee weten sommigen misschien wie ik ben). Nu kijk ik iedere dag naar iedere trein die langskomt in de hoop dat het dit treinstelletje zou zijn.
Typisch voor mensen met mijn ziekte (de ziekte noemt trouwens OCS) is dat ik wel besef dat dit geen echt nut heeft. Het is immers zo dat ik thuisgezet ben door de dokter en dat ik dagelijks hier thuis naar alle treinen kijk (!!). Hierdoor ben ik bijna zelfs niet meer in staat dingen te doen die ik voorheen graag deed, want ik zou maar eens de passage van een MS70 moeten gemist hebben...
Waarom deze post? Hoewel ik dit aan niemand toewens, hoop ik eens iemand te ontmoeten die een soortgelijk probleem kent of gekend heeft. Ik weet dat ik hier zelf moet uitgeraken (met hulp van therapie), alleen vind ik de juiste manier niet...
Treinen en dwang
Re: Treinen en dwang
Kun je niet een in de congé niet een dag of twee naar Liège gaan? Daar zul je wel één zien.
-
Dwangertje
Re: Treinen en dwang
Retard,
Dit was ik vergeten erbij te vertellen: die trein "moet" ik dan hier van bij mij thuis gefotografeerd hebben. Het waarom hiervan is een verhaal apart.
Vroeger dacht ik inderdaad ook zo zoals jij voorstelt. En als ik zo terug kan en durf denken, kan ik mezelf genezen verklaren...
Toch vind ik het echt waar héél vriendelijk om "mee te denken"!
Dit was ik vergeten erbij te vertellen: die trein "moet" ik dan hier van bij mij thuis gefotografeerd hebben. Het waarom hiervan is een verhaal apart.
Vroeger dacht ik inderdaad ook zo zoals jij voorstelt. En als ik zo terug kan en durf denken, kan ik mezelf genezen verklaren...
Toch vind ik het echt waar héél vriendelijk om "mee te denken"!
Re: Treinen en dwang
Misschien moet je een tweede SIM-kaart kopen en dat telefoonnummer hierop zetten? Als iedereen die je wil helpen en zo stelletje ziet rijden een SMS stuurt naar dat nummer, moet je toch wel rap eentje kunnen fotograferen?
-
Dwangertje
Re: Treinen en dwang
Op dat vlak helpen de spots al veel hoor, maar met 6 stelletjes is er niet zo'n grote kans dat ze langs mijn huis passeren natuurlijk
Re: Treinen en dwang
Beste Dwangetje
Toen ik enkele dagen geleden op de trein zat, bracht er een supporter van een voetbalploeg mij misschien wel op een oplossing voor je probleem:
Als je nu eens terugkijkt naar je eerste foto's van treinen, toen je nog mocht met de trein en niet moest, kan dit dat geen oplossing zijn. De herinneringen bovenhalen aan al die goede dingen over treinen?
Ook Devriese schreef in Het Laatste Nieuws van 22 oktober 2011 in zijn Baldadige Kijk op Zeven Dagen Actualiteit hoe hij vroeger van de trein mocht houden:
Vroeger hield ik van de trein
Jazeker, ik zag er de romantiek van in, van die schier
eindeloze sliert doorrookte wagons die me des ochtens
lekker warm opwachtte, teneinde mij naar een universi-
teitsstad te brengen, alwaar ik algauw een vrijstelling
voor biljarten verwier. Jazeker, ik zag er de romantiek
van in, van die geduldig wachtende goeierd die ons -
desnoods bij het krieken van de dag - na een steenvast
steengoed concert of al te feestelijk gedrag ergens te
lande alsnog veilig huiswaarts dirigeerde. Jazeker, ik
zag er de romantiek van in, van die soms vreemdsoortige
varianten waarin wij ons een weg door Europa baanden,
nu eens halt houdend in Belgrado teneinde ons in de
gelegenheid te stellen aldaar in de stationshal wellicht
een paprikasalamibroodje te eten, dan weer stoppend in
Venecië, zodat wij ons met eigen ogen konden overtuigen
van het feit dat er op het San Marcoplein inderdaad heel
veel duiven waren.
Ja, van die treinen hield ik.
Van de treinen van vandaag kan ik niet meer houden. En
het ligt niet aan mij. Het ligt aan het leven. Het leven
met het werk en de uren en de tijden. En de tijden, die
zijn niet vrolijk. En al zeker niet voor wie met de trein
moet. (Want zo zeg je dat: ik moet met de trein. Niet: Ik
mag. Mag dat is van vroeger.) Wie herinnert zich nog goed
nieuws over treinen? Ongevallen, doden, drama's, discus-
sies, vertragingen, besparingen, afschaffingen, stakingen.
Ik huiver voor het verhaal van dat eenzame oude vrouwtje
dat één keer per maand in dat klein stationnetje 's morgens
in de vroegte op de trein stapt; ze sleept een iets te grote
tas met zich mee en gaat puffend zitten, waarna ze een vers
gesteven zakdoek uit haar jaszak haalt en het zweet op haar
bovenlip dept. Zo. Ze gaat weer ens naar haar zuster. Tevre-
den kijkt ze uit het raam. Weiland, een stuk of wat koeien,
en verderop het kerkje. Dan klinkt schril gefluit, gesis,
een doffe klap. En langzaam zet de trein zich in beweging.
Het vrouwtje staart de koeien na, de koeien en het kerkje.
En alsmaar sneller wordt het landschap film.
Vroeger hield ik van de trein
Ik zou zo graag weer van treinen houden
@Dwangertje
Vroeger hield jij van de trein
En je zou zo graag weer van treinen houden!
Zo van die herinneringen zouden misschien wel een oplossing kunnen bieden. Zo denk ik ook nog soms aan vroeger toen ik met Opa en zijn auto aan de overweg stond, aan hoe ik 'karrekes' van treinen was aan tellen. En al hoewel hij toen een witte Audi 80 (bouwjaar 1982) met 126 pk en speciale sportbanden had, hield ik toch van de toen weinig sexy trein.
Ook den hle2127 heeft ook van die herinneringen aan dat soort trein:
Toen ik enkele dagen geleden op de trein zat, bracht er een supporter van een voetbalploeg mij misschien wel op een oplossing voor je probleem:
Als je nu eens terugkijkt naar je eerste foto's van treinen, toen je nog mocht met de trein en niet moest, kan dit dat geen oplossing zijn. De herinneringen bovenhalen aan al die goede dingen over treinen?
Ook Devriese schreef in Het Laatste Nieuws van 22 oktober 2011 in zijn Baldadige Kijk op Zeven Dagen Actualiteit hoe hij vroeger van de trein mocht houden:
Vroeger hield ik van de trein
Jazeker, ik zag er de romantiek van in, van die schier
eindeloze sliert doorrookte wagons die me des ochtens
lekker warm opwachtte, teneinde mij naar een universi-
teitsstad te brengen, alwaar ik algauw een vrijstelling
voor biljarten verwier. Jazeker, ik zag er de romantiek
van in, van die geduldig wachtende goeierd die ons -
desnoods bij het krieken van de dag - na een steenvast
steengoed concert of al te feestelijk gedrag ergens te
lande alsnog veilig huiswaarts dirigeerde. Jazeker, ik
zag er de romantiek van in, van die soms vreemdsoortige
varianten waarin wij ons een weg door Europa baanden,
nu eens halt houdend in Belgrado teneinde ons in de
gelegenheid te stellen aldaar in de stationshal wellicht
een paprikasalamibroodje te eten, dan weer stoppend in
Venecië, zodat wij ons met eigen ogen konden overtuigen
van het feit dat er op het San Marcoplein inderdaad heel
veel duiven waren.
Ja, van die treinen hield ik.
Van de treinen van vandaag kan ik niet meer houden. En
het ligt niet aan mij. Het ligt aan het leven. Het leven
met het werk en de uren en de tijden. En de tijden, die
zijn niet vrolijk. En al zeker niet voor wie met de trein
moet. (Want zo zeg je dat: ik moet met de trein. Niet: Ik
mag. Mag dat is van vroeger.) Wie herinnert zich nog goed
nieuws over treinen? Ongevallen, doden, drama's, discus-
sies, vertragingen, besparingen, afschaffingen, stakingen.
Ik huiver voor het verhaal van dat eenzame oude vrouwtje
dat één keer per maand in dat klein stationnetje 's morgens
in de vroegte op de trein stapt; ze sleept een iets te grote
tas met zich mee en gaat puffend zitten, waarna ze een vers
gesteven zakdoek uit haar jaszak haalt en het zweet op haar
bovenlip dept. Zo. Ze gaat weer ens naar haar zuster. Tevre-
den kijkt ze uit het raam. Weiland, een stuk of wat koeien,
en verderop het kerkje. Dan klinkt schril gefluit, gesis,
een doffe klap. En langzaam zet de trein zich in beweging.
Het vrouwtje staart de koeien na, de koeien en het kerkje.
En alsmaar sneller wordt het landschap film.
Vroeger hield ik van de trein
Ik zou zo graag weer van treinen houden
@Dwangertje
Vroeger hield jij van de trein
En je zou zo graag weer van treinen houden!
Zo van die herinneringen zouden misschien wel een oplossing kunnen bieden. Zo denk ik ook nog soms aan vroeger toen ik met Opa en zijn auto aan de overweg stond, aan hoe ik 'karrekes' van treinen was aan tellen. En al hoewel hij toen een witte Audi 80 (bouwjaar 1982) met 126 pk en speciale sportbanden had, hield ik toch van de toen weinig sexy trein.
Ook den hle2127 heeft ook van die herinneringen aan dat soort trein:
Misschien kan dat je helpen. Terugdenken aan de tijd toen je van de treinen mocht houden...hle2127 schreef:mijn vader was rangeerbestuurder en is nu treinbestuurder toen hij op den dam werkte was ik misschien 4,5 a 6 jaar ik zie er me nog altijd in die depot zitten en da er juist naast een spoor een 55 voorij reed ik vond die zo zalig als ik met hem op een 82 ging man da macchien voelen trillen en beven ik vond da zo zalig als ik hem hoor vertellen van die loc's ook van in zijn opleiding ineens geen spanning meer op de lijn 162 omdat hij het kot open zette met een hle 20 persoonlijk vind ik de 18 een super loc maar toch hoor ik ergens liever het oudere materieel zoals de M5m vind ik nu lelijk de kleuren trekken op niets meer ookal ben ik er nu maar 17 geef mij maar het oudere materieel en ik vind t spijtig dat ik niet 20 jaar vroeger was geboren dan kon ik julliem meningen misschien wel beamen
-
Dwangertje
Re: Treinen en dwang
Laat me eerst toe te zeggen dat ik dit een schitterend voorstel vind. Moest ik dit nog niet geprobeerd hebben, zou ik direct zeggen dat dit wellicht de oplossing is.
Toch ga ik dit nog eens proberen, maar deze keer met de tekst in mijn achterhoofd.
Ik heb als bijkomend probleem dat ik ook een vorm van autisme heb, waardoor ik heel moeilijk afscheid kan nemen van dingen (maar in alle eerlijkheid...zo zullen er hier waarschijnlijk nog zo'n mensen zijn). Toen ik trouwde is het wat beter beginnen gaan, maar sinds er de kinderen gekomen zijn is het terug bergaf gegaan...die treinen zijn dan een soort van houvast.
Gisteren las ik dat de 598 in Leuven zat en dan begin ik direct te rekenen. Vermits hij niet tussen Brussel en Leuven reed en een aantal dagen geleden in Namen zat...deed die wellicht Ottignies - Leuven. Dan begin ik uit te rekenen hoe het stelletje in Brussel zou geraken en vandaar... Daar ben ik dan dag en nacht mee bezig (tijdens mijn slaap).
Toch ga ik dit nog eens proberen, maar deze keer met de tekst in mijn achterhoofd.
Ik heb als bijkomend probleem dat ik ook een vorm van autisme heb, waardoor ik heel moeilijk afscheid kan nemen van dingen (maar in alle eerlijkheid...zo zullen er hier waarschijnlijk nog zo'n mensen zijn). Toen ik trouwde is het wat beter beginnen gaan, maar sinds er de kinderen gekomen zijn is het terug bergaf gegaan...die treinen zijn dan een soort van houvast.
Gisteren las ik dat de 598 in Leuven zat en dan begin ik direct te rekenen. Vermits hij niet tussen Brussel en Leuven reed en een aantal dagen geleden in Namen zat...deed die wellicht Ottignies - Leuven. Dan begin ik uit te rekenen hoe het stelletje in Brussel zou geraken en vandaar... Daar ben ik dan dag en nacht mee bezig (tijdens mijn slaap).
Re: Treinen en dwang
Dwangertje, je moet één iets weten: OCS is vandaag zeer goed gedocumenteerd en is ook goed te behandelen, of minstens onder controle te houden.
Het onder controle houden is goed mogelijk met aangepaste medicatie. Vroeger ging die al eens gepaard met sterke bijwerkingen, maar tegenwoordig valt dat allemaal goed mee. En het is echt geen schande, je hebt nu eenmaal een aandoening en je kunt dat niet zo laten. In je hersenen gaan een paar zaken fout en die medicatie heeft als doel om dat recht te zetten.
Het behandelen zelf heeft iets meer voeten in de aarde, maar is ook goed mogelijk. Er bestaat aangepaste therapie voor die al veel personen in grote mate van hun OCS heeft afgeholpen.
Het moeilijk afscheid kunnen nemen van dingen, overgang van de ene toestand naar de andere (of zelfs van de ene ruimte naar de andere), ook dat is typisch voor OCS en hoeft niet per se op autisme te wijzen. Ook dwangmatig handelen rond aantallen en cijfers (bijvoorbeeld per se alles twee keer willen hebben) of netheid (bv. smetvrees-achtige zaken) komen vaak voor.
Het is belangrijk dat je een hulpverlener aanspreekt met het oog op een structurele behandeling, want dat is het enige wat je echt kan helpen. Maak jezelf niets wijs: de dag dat je toch een MS70 voor je deur zult kunnen vastleggen, ga je gewoon op zoek naar iets anders en begint het opnieuw.
Het onder controle houden is goed mogelijk met aangepaste medicatie. Vroeger ging die al eens gepaard met sterke bijwerkingen, maar tegenwoordig valt dat allemaal goed mee. En het is echt geen schande, je hebt nu eenmaal een aandoening en je kunt dat niet zo laten. In je hersenen gaan een paar zaken fout en die medicatie heeft als doel om dat recht te zetten.
Het behandelen zelf heeft iets meer voeten in de aarde, maar is ook goed mogelijk. Er bestaat aangepaste therapie voor die al veel personen in grote mate van hun OCS heeft afgeholpen.
Het moeilijk afscheid kunnen nemen van dingen, overgang van de ene toestand naar de andere (of zelfs van de ene ruimte naar de andere), ook dat is typisch voor OCS en hoeft niet per se op autisme te wijzen. Ook dwangmatig handelen rond aantallen en cijfers (bijvoorbeeld per se alles twee keer willen hebben) of netheid (bv. smetvrees-achtige zaken) komen vaak voor.
Het is belangrijk dat je een hulpverlener aanspreekt met het oog op een structurele behandeling, want dat is het enige wat je echt kan helpen. Maak jezelf niets wijs: de dag dat je toch een MS70 voor je deur zult kunnen vastleggen, ga je gewoon op zoek naar iets anders en begint het opnieuw.
-
Dwangertje
Re: Treinen en dwang
Ik ben reeds 2 jaar in behandeling...maar mijn behandelaar (specialist in een OCS-centrum) had me van tevoren gewaarschuwd dat OCS in combinatie met autisme een proces van lange adem is.
Mijn medicatie wordt momenteel opgehoogd naar de maximum-dosering in combinatie met therapie. De oproep hier deed ik vooral omdat ik denk dat het me zou helpen als ik weet dat er nog iemand met een soortgelijke dwang zit...want ik heb vaak het gevoel dat ik de enige ben met deze vorm van OCS.
Mensen die makkelijk dingen kunnen loslaten, hebben in mijn ogen een bijzondere gave!
Mijn medicatie wordt momenteel opgehoogd naar de maximum-dosering in combinatie met therapie. De oproep hier deed ik vooral omdat ik denk dat het me zou helpen als ik weet dat er nog iemand met een soortgelijke dwang zit...want ik heb vaak het gevoel dat ik de enige ben met deze vorm van OCS.
Mensen die makkelijk dingen kunnen loslaten, hebben in mijn ogen een bijzondere gave!
Re: Treinen en dwang
Er zijn genoeg mensen die met dergelijke dwangstoornissen zitten, of vaak zelfs nog een stuk erger, in die mate dat het dagelijkse functioneren zeer ernstig wordt belemmerd - en geloof me, die mensen komen echt niet toe aan trouwen, kinderen krijgen en werken zoals jij.Dwangertje schreef:Ik ben reeds 2 jaar in behandeling...maar mijn behandelaar (specialist in een OCS-centrum) had me van tevoren gewaarschuwd dat OCS in combinatie met autisme een proces van lange adem is.
Mijn medicatie wordt momenteel opgehoogd naar de maximum-dosering in combinatie met therapie. De oproep hier deed ik vooral omdat ik denk dat het me zou helpen als ik weet dat er nog iemand met een soortgelijke dwang zit...want ik heb vaak het gevoel dat ik de enige ben met deze vorm van OCS.
Mensen die makkelijk dingen kunnen loslaten, hebben in mijn ogen een bijzondere gave!
Als je een beetje met de symptomen vertrouwd bent, valt het je in de dagelijkse omgang op hoeveel mensen met een dergelijke aandoening rondlopen (en/of verwante zaken, want er zijn natuurlijk veel raakvlakken). Vooral het "willen verbergen" van het gedrag - eigen aan OCS - kan voor een ietwat geoefend oog juist opvallend zijn.
Juist dat willen verbergen en/of ontkennen (en ik ben ervan overtuigd dat je dat in het dagelijkse leven ook voortdurend doet
) is wellicht ook de reden waarom jij met het gevoel zit dat je de enige bent. Maar dat is dus absoluut niet zo. 
-
Dwangertje
Re: Treinen en dwang
Momenteel ben ik niet in staat te werken, hoewel ik er echt van droom...geloof me: thuis zijn kan eens leuk zijn, maar die dwang is nog harder dan gaan werken!
Ik ben er, door de dwang, niet altijd voor de kinderen. Onnodig te zeggen dat ik hier niet trots op ben! Vorige week vertelde ik de dokter dat ik dagelijks probeer te vechten tegen de dwang...hij vond dit geen goed woord en was voor hem een teken dat genezing niet voor direct is. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik op een dag dit "gevecht" zal winnen!
Ik ben er, door de dwang, niet altijd voor de kinderen. Onnodig te zeggen dat ik hier niet trots op ben! Vorige week vertelde ik de dokter dat ik dagelijks probeer te vechten tegen de dwang...hij vond dit geen goed woord en was voor hem een teken dat genezing niet voor direct is. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik op een dag dit "gevecht" zal winnen!
Re: Treinen en dwang
Ah enfin. In ieder geval moet je zorgen dat je weer naar je werk kunt. Als West-Vlaming was ik hier toch wel wat van onder de indruk 