msts.be schreef:nahoj schreef:De Desiro was gèèn product "van het schap", of toch in ieder geval niet meer dan de M7. Er reden welgeteld 17 stellen in commerciële dienst van het paltform Desiro ML toen de Desiro MR08 in dienst ging, en die 17 hadden een volledig afwijkende elektrische uitrusting, een kortere kast, andere remuitrusting, verschillen in de draaistellen en de ophanging, een ander interieur,...
Ja, maar ze zijn wel gebouwd op een gemeenschappelijk platform dat ontwikkeld is door een bedrijf dat al meer dan 60 jaar ervaring heeft in het bouwen van succesvolle treinen. De NMBS heeft meer dan 60 jaar ervaring, maar helaas niet in het bouwen van succesvolle treinen. Alle input van vorige aankopen door de NMBS heeft telkens tot duur materieel, geplaagd door problemen geleid. De M5 was misschien nog een lichtpunt, al was het maar door de Y36-draaistellen die van de V2N-rijtuigen zijn gekomen.
De ÖBB-versie wijkt ook af op interieur en eventuele baklengtes, maar is voor de rest wel gelijk aan de MRB-Desiro (en laten we die nu even als standaardmodel nemen).
De Desiro HC zal ook de kopbakken van een Desiro ML overnemen, met enkele aanpassingen voor de niet-aangedreven dubbeldeksrijtuigen. Die rijtuigen zijn dan weer een verdere ontwikkeling van de S-Bahn Zürich stellen (RABe 514 van Siemens).
Dat "gemeenschappelijk platform" is vanuit technisch oogpunt een behoorlijk hol begrip. De Desiro ÖBB zal ook in grote mate afwijken van MRB èn MR08.
Succesvolle treinen? De kinderziekten van MR08, Velaro D, enz. zijn u wellicht volledig onbekend. Om over pakweg winterhardheid nog te zwijgen. Treinbouwers hebben quasi geen enkele ervaring in het uitbaten en onderhouden van materieel.
"Alle input van vorige aankopen door de NMBS..." Hoeveel van die input ken jij in detail? Niet veel, want dan zou je beseffen hoeveel input juist problemen hebben vermeden en opgelost, en kosten hebben uitgespaard.
De M5 is relatief betrouwbaar (doch niet betrouwbaarder dan pakweg een M4) omdat het een low-cost, spartaans uitgerust rijtuig moest zijn (besparingstijdperk jaren '80). Hoe eenvoudiger, hoe betrouwbaarder. Er kan immers minder defect gaan.
Dat spartaans concept heeft trouwens enkele enorme nadelen vanuit betrouwbaarheidsoogpunt. Als die ene omvormer in het stuurrijtuig het begeeft, verlies je het hele stel.
