Als werknemer van de NMBS vind ik mijn statuut heel belangrijk. Zoals hier eerder al geschreven is dat voor velen 1 van de hoofdredenen om bij de NMBS te werken. Vooral nu in tijden van economische crisis en onzekerheid. Aan het statuut raken is voor velen onaanvaardbaar.
Vandaar dat de NMBS alsmaar meer contractuelen aanwerft. Voor bepaalde functies moet men een statuut hebben (bv. treinbegeleiders met beperkte politie-bevoegdheid), maar voor andere schakelt men meer en meer over op contractuelen (bv. onderstationchefs, ...)
Toch ben ik een tegenstander van die stakingen. De vorige staking was compleet zinloos. Het depot van de bestuurders en treinbegeleiders te Brussel was overbevolkt met werkwilligen. We konden gerust een groot aantal treinen laten rijden. Maar als enkele heethoofden de boel blokkeren, dan kunnen we ook niet veel doen. Ze hoeven enkel den blok en de bundels te blokkeren, en er komt niks door.
Ik hoop ten zeerste dat de nieuwe structuur van de NMBS er eentje is waar er goede interne communicatie is, waar we niet tegen een logge structuur aankijken, en waar de top niet in een ivoren toren leeft. Als dat nu met 1 of 2 firma's is : I don't care. Ik geloof nog steeds in de onderhandelingen. Hopelijk komt met tot een akkoord tegen eind dit jaar. Op 1 januari 2013 hebben we een nieuwe minister, die zich dan weer moet inwerken in het dossier, en dan zijn we weer voor een hele tijd vertrokken.
Over de stakingsaanzegging van morgen : het is (alweer) enkel de rode vakbond. Maar die heeft een heel grote aanhang ten zuiden van onze taalgrens. Er wordt blijkbaar niet opgeroepen om het treinverkeer lam te leggen. Er wordt blijkbaar enkel de mogelijkheid gegeven aan de leden om deel te nemen aan de Europese betoging. Dan ontvangen ze nog een stakingsvergoeding van 30 euro. Wat de impact zal zijn, is moeilijk te voorspellen. Ikzelf verwacht weinig problemen bij lokale verbindingen in Vlaanderen. In Wallonië zal het iets anders zijn : daar verwacht ik serieuze storingen. Ook in Brussel verwacht ik problemen.
Vele collega's staan niet achter deze stakingsaanzegging, maar kunnen niks anders dan meestaken. Velen die in Brussel werken, wonen ver van Brussel. Moeten die dan hun auto nemen, meer dan 100 km. enkele rit doen, dan in file gaan staan in Brussel, geen parking vinden, en als ze die vinden nog eens een parkeerticket kopen? Dit enkel om, eens op hun werkzetel aangekomen, vast te stellen dat ze niet kunnen werken. Velen blijven dan thuis om die reden. En ja, de vakbonden gebruiken ook dit aantal om te kunnen zeggen "de staking was een groot succes". Dat was ook al zo bij de vorige staking.
Wees er maar zeker van : bij de mensen op het terrein is er zeer weinig begrip voor de stakingsaanzegging van morgen. Het idee van het waarom is misschien wel goed, maar dit is niet de manier van handelen. Ik heb hier totaal geen begrip voor, net zoals vele van mijn collega's. Morgen ga ik werken. Of ik mijn job zal kunnen doen, is een andere zaak. Ik hoop morgen gewoon mijn job te kunnen doen : een job die ik heel graag en met veel plezier doe. Spijtig genoeg zijn wij, de treinbegeleiders, de eerste pispalen van de ontevreden reizigers. Ik begrijp dat wij hun eerste aanspreekpunt zijn en dat sommige mensen hun mening kwijt willen bij ons. En daar heb ik alle respect voor. Maar velen beginnen ons dan ook verwijten naar het hoofd te smijten. In sommige gevallen worden we fysiek bedreigd.
Dat gaat er voor mij over. Het is niet omdat de vakbondstop van het ACOD geen respect heeft voor de reizigers, dat er op ons mag gespuugd worden.
Ik vraag hier niet om medelijden met ons, ik vraag gewoon om respect. En als er reizigers zijn die zich willen afreageren : ga dan naar de hoofdbureaus van de vakbonden. Praat met die mensen.
Wat is trouwens de echte reden van die stakingen? Vrezen de mensen van de vakbondstop voor hun postjes?? Of is er meer aan de hand waarvan het personeel zelf niks afweet?
Voila, tot daar mijn eigen, bescheiden mening.
