Hoewel de nadruk vooral op ontdekken en genieten lag, heb ik waar mogelijk ook wat van de spoorwegen gefotografeerd. Met meer tijd en met wat ik nu allemaal weet had ik nog veel meer kunnen doen, maar het was dermate van-hot-naar-her dat er meestal geen gelegenheid was om lang ter plaatse te blijven.
Dit geef ik alvast mee: wie oud Belgisch materieel zoekt en dan met name diesellocs 51 en 60, moet ab-so-luut de lijn tussen Napoli en Calabrië doen (en vanaf Lamezia Terme dan de nevenlijn via Tropea). Je zult absoluut waar voor je geld krijgen, in vrijwel elk station van betekenis staat er een 51 of 60.
1. Beginnen doe ik bij het begin: de luchthaven van Bari, waar ik deze A321 van Alitalia heb kunnen vastleggen. Het soort foto's dat je alleen kunt maken op kleinere luchthavens waar je ook nog eens op het tarmac uitstapt. De reis naar Bari ging dus inderdaad met het vliegtuig - twee volle dagen trein tot daar heb ik er nu ook niet voor over.
2. Een modern dieselstel op een van de geprivatiseerde nevenlijnen in Puglia, station Alberobello (wereldberoemd om de "trulli"). Hier gaat het om de lijn Bari - Alberobello - Martina Franca - Taranto. Zoals alle dergelijke lijntjes in de "hak van de laars" wordt de exploitatie verzorgd door Ferrovie del Sud Est (FSE). Niet zichtbaar op de foto maar wel merkbaar ter plaatse: temperaturen die met de 40 graden flirten.
3. In de regio is ook nog een andere maatschappij actief: de Ferrovie Appulo Lucane (FAL). Het gaat om lijnen tussen Bari (hoofdstad van Puglia) en de regio Basilicata. Lucania is een andere (oudere) naam voor de huidige regio Basilicata, vandaar de naam. Hier een aantal Fiat-motorwagens in Bari Centrale richting Matera, een rit van zo'n 2 uur die eerst door de olijfgaarden van Puglia en dan door het golvende, okergele landschap van Basilicata gaat, om dan te eindigen in de prachtige stad Matera. Die is de omweg méér dan waard. Jammer van de kindertekeningen op het eerste stel - de meeste andere waren op dat gebied vrij goed in orde.
4. We gaan meteen vele honderden kilometer verder naar het zuiden. Deze foto toont een deel van het station en de haveninfrastructuur van Villa San Giovanni, dé plaats waar de oversteek tussen vasteland-Italië (Calabrië) en Sicilië gemaakt wordt. De foto is gemaakt vanaf de boot, die in z'n ruim een hele ICN (InterCty Notte) meedraagt. Als InterRailer mag je gratis mee op de boten die door FSE (de Italiaanse NMBS-Holding) geëxploiteerd worden - al zijn de (veel frequentere) overzetboten van Caronte met een voetgangertarief van amper 1 euro nu ook geen slechte zaak.
5. De andere kant van het water: Messina, de noord-oostelijke hoek van de driehoek die Sicilië is. Voor de stad zelf hoef je het niet te doen, maar als je toch even moet wachten op je aansluiting richting de rest van Sicilië, neem dan toch eens een kijkje naar de lagevloertram die vlak voor het station passeert.
6. Alweer weg van Sicilië (helaas geen foto's van treinen meer kunnen maken, des te meer van Catania en de Etna). We zijn nu in Tropea, het centrum van de bult op de punt van de laars (Calabrië). De snelle treinen volgen de rechtstreekse lijn van Rosarno naar Lamezia Terme, maar het is in alle opzichten veel leuker om dit nevenlijntje te nemen. Prachtige kusten, steile rotspartijen, alles is er. De lijn is volledig geëlektrificeerd, maar toch rijden er vooral dieselstelletjes. Niet erg wat mij betreft: ze hadden tenminste goed werkende airco - in tegenstelling tot het ene elektrische stel dat ik ook heb kunnen nemen, waarin het puffen en zweten was.
7. Een van de ferroviaire hoogtepunten: deze stoere 5167 in het nabijgelegen station Ricado. De enige die ik helaas zo duidelijk op foto heb kunnen zetten. Als ik er tijd voor had, had ik in bijna elk station tussen hier en Lamezia Terme Centrale een 51 of 60 kunnen vastleggen. Zeer de moeite waard.
8. En dit is dan Lamezia Terme Centrale... ook hier staat een 51 te zonnen, helaas geen betere foto kunnen maken door de goederenwagons op de voorgrond. Op de achtergrond zie je, zoals bijna overal in Calabrië, de indrukwekkende bergen rijzen.
9. Hetzelfde type motorwagen als op foto 6, vrij algemeen in Italië. Op de achtergrond zie je ook het rangeerlocje dat in vrijwel heel het land te zien is.
10. Opnieuw een héle sprong naar het noorden. Deze foto toont moderne Minuetto-stelletjes op de Leonardo Express tussen Roma Termini en de luchthaven Fiumicino, bij de doorrit in station Ostiense.
11. Een ETR 460 in Roma Termini - samen met zijn voorganger, de ETR 450, de echte Pendolino. Deze stellen rijden de Eurostar-diensten tussen Roma Termini en Reggio di Calabria. De Intercity-diensten worden onder meer verzorgd door de oudere ETR 450, maar hun kantelbakinstallatie is uitgeschakeld en de snelheid is beperkt.
12. Weer zo'n bokkesprong: deze foto toont een ETR 600 op een Frecciargento-dienst in Venezia Santa Lucia. Ook bekend als New Pendolino.
13. Het interieur van zo'n Frecciargento. Aan comfort geen gebrek.
14. Er is ook zoiets als de Frecciabianca ("witte pijl"). Die treinen bestaan uit "klassieke" Gran Confort-rijtuigen ingeklemd door E.414-locomotieven, die ooit nog dienst deden in de eerste generatie ETR 500-treinen (de huidige Frecciarossa, de klassieke HST).
15. Een E.464-loc met MDVC-rijtuigen. Een zeer frequente combinatie voor de lokale treinen in het midden en noorden van Italië - hier in Pisa.
16. Nog noordelijker in Riomaggiore, een van de beroemde Cinque Terre. We zien de achterkant van een regionale trein, samengesteld uit enkeldeks APR-rijtuigen én een dubbeldeks ADP-rijtuig achteraan (kennelijk vooral vanwege de stuurstand). Komt dus lang niet alleen in België voor. 
17. Hier nog een ETR 460, in een flits kunnen vastleggen toen hij station Manarola met hoge snelheid doorkruiste. Een van de weinige Eurostar Italia-diensten die dagelijks op deze plaats passeren.
18. Een overzicht van station Corniglia, nog een van de Cinque Terre. In tegenstelling tot de andere dorpjes ligt het station hier ver: het dorp zelf ligt helemaal boven op de rots, het station helemaal beneden. Deze foto toont goed wat voor een huzarenwerk de constructie van de hele spoorlijn geweest moet zijn. De steile rotsen op de achtergrond zeggen genoeg.
19. Iets verder in de bekendste plaats van de Cinque Terre, Montorosso al Mare. Een E.444 sleept UIC-Z-rijtuigen als Intercity naar Milaan.
20. Ook aan cargo geen gebrek, ongelofelijk hoeveel spoorverkeer er in deze spectaculaire omgeving is. We zien een E.633.
21. Nog eentje om het af te leren: een E.656 deze keer.
22. Nog noordelijker, in Genova. We zien een Van Hool (new) AG300 T, een van de weinige plaatsen ter wereld waar je dit model trolleybus tegenkomt. Toch jammer dat men in Gent hier niet voor gekozen heeft om de oude AG280 T te vervangen op lijn 3.
23. Ook klassieke new AG300-dieselbussen vind je er. Zij zijn dan wel weer een zeer vertrouwd gezicht hier in België.
24. Ook treinen vind je genoeg in Genova. Hier een motorstel van de reeks ALe 801 in Genova Brignole (een van de twee hoofdstations).
25. Nog zo'n klassieke combinatie: een E.464 met ADP-rijtuigen. In dit geval op een dienst die de hele Ligurische kust afschuimt, van Ventimiglia (tegen de Franse grens) tot La Spezia.
26. Weg uit Italië, met veel pijn in het hart overigens... hier de vogel die me van Genova naar Valencia gebracht heeft.
27. Ook hier een vertrouwd beeld qua bussen, een Citaro in het stadscentrum.
28. Station Valencia - Joaquin Sorolla. Zoals alle HST-stations in Spanje heeft dit meer weg van een kleine luchthaven, inclusief bagagescans en perroncontrole.
29. Een AVE van de reeks S-112 op de verbinding Valencia - Madrid. Eerlijk waar het beste HST-traject dat ik in m'n leven al gedaan heb. Extreem comfortabel, snel en stipt. Iets meer dan anderhalf uur over zo'n 370 kilometer, dat is een gemiddelde snelheid van bijna 250 km/h. Indrukwekkend.
30. Interieur in tweede klas. Zeer zachte stoelen, veel beenruimte en haast geruisloos.
31. Madrid, station Puerta de Atocha (waar alle AVE en aanverwante diensten stoppen). Zoals op luchthavens moet je zelf al een trein genomen hebben om deze foto te kunnen nemen, anders raak je hier gewoon niet.
32. Een loc van de reeks 252, klaar om te vertrekken met een Altaria naar Granada. Deze trein doet eerst de HSL met 200 km/h, en kronkelt dan nog eens twee uur met lage snelheid door de Sierra Nevada.
33. Exact dezelfde trein bij aankomst in Granada... maar intussen wel op Iberisch breedspoor en met een dieselloc ervoor. Deze 334 kan ook 200 km/h, maar daar is hij bepaald niet aan gekomen op het bochtige traject. 50 km/h was al veel.
34. Het interieur van de Talgo 200-rijtuigen die voor deze Altaria-dienst gebruikt worden. Ietwat gedateerd, maar nog steeds zeer comfortabel.
35. Een dieselstel van de reeks MD599, dat tegenwoordig bijna overal in het land gebruikt wordt voor Media Distancia-diensten. 
36. Nog zo'n stel bij aankomst in Algeciras, aan de Spaanse punt van de Baai van Gibraltar en vlakbij het zuidelijkste punt van Spanje, tegenover Marokko.
37. Interieur van de MD599. Opnieuw best comfortabel, al maakt de dieselmotor vrij veel lawaai.
38. Daarna is het grotendeels gedaan met treinen. Het spoornetwerk in Spanje is zeer stervormig (op Madrid gericht) en verbindingen langs de kust zijn er meestal niet. Dat is hier in Andalucia niet anders. Met de bus dan maar tot Malaga. Daar heb je wel Cercanias langs de kust, momenteel tot Fuengirola (via onder meer Torremolinos) en over niet al te lange tijd wellicht ook tot Marbella. Hier aan het oostelijke eindpunt, Malaga-Centro-Alameda.
39. We zijn opnieuw vele honderden kilometer noordelijker. Dit is een bijna identieke Cercanias-trein in Barcelona Aeroport (daar overigens Rodalies geheten).
40. In station Passeig de Gracia nog deze S130 kunnen vastgrijpen, in volle doorrit op een Euromed-dienst (een van de soorten "halve" HST's, zoals de Altaria en de Alvia).
41. Tot slot weer met de voetjes op de grond... na al dat comfort en uitstekende organisatie (dat laatste vooral geldend voor Spanje dan) dit krot op een zogenaamde IC Charleroi - Antwerpen... welcome to Belgium...
.
