De route was als volgt:
Utrecht-Koebenhavn-Malmö-Helsingborg-Helsingoer-Koebenhavn-Kastrup-Koebenhavn-München-Bologna-Roma-Riposto-Randazzo-Catania-Venezia-Villach-Salzburg-Sargans-Landquart-Klosters-Davos-Filisur-Chur-Basel-Strasbourg-Paris-Lille-Antwerpen.
Bruno zou vanaf Koebenhavn meereizen, omdat deze al een “klein eindje” onderweg was (over noord-europa).
Het begon op 23 februari, toen ik overdag met m’n ouders naar Utrecht ging, om wat rond te kijken en mij ’s avonds op de trein te zetten.
Tegen 19h30 kwam mijn Citynightline het station binnen gereden. Nadat ik was ingestapt heb ik even afscheid genomen van m’n ouders en moest daarna mijn tickets overhandigen aan wagonbediende. Toen ik een “-50% Utrecht-Emmerich (gr)” kaartje toonde, begreep ze het alleen even niet meer. Ze dacht even dat Utrecht in Denemarken lag, maar verontschuldigde zich netjes na mij. Intussen was de trein al in volle vaart onderweg naar Arnhem. Even snel bagage in coupé gelegd en wilde even een rondje door de trein gaan lopen. Paar wagonnen verder deed ik een wagondeur open en een zeer sterke wodka-geur vulde mijn neusgaten… Het was al snel duidelijk: Dit was de wagon naar Rusland! De Poolse ICC wagon zag er erg luxe uit, maar de sfeer was er niet al te goed door de nors kijkende Polen in de wagon. In de wagonnen naar Tsjechië werd constant om mijn ticket gevraagd, ja die ligt bij de wagon naar Kopenhagen! Uiteindelijk weer terug in mijn coupé reed de trein station Arnhem binnen. In Arnhem kwam er een wat oudere vrouw bij me in de coupé zitten. Ze was opweg naar haar zoon in Zweden en stelde zich voor als Ceciel. Ik had hele gesprekken met haar over Scandinavië en dat gaf mij ook de gelegenheid meer te weten te komen over deze regio. Intussen vloog het donkere landschap voorbij en zaten we al in Köln! Hier kwamen nog 2 vrouwen in de coupé. Een Flensburgse die opweg naar huis was. De andere vrouw kwam uit Zweden en was ook opweg naar huis. Toen we Wuppertal naderde, zijn we allemaal gaan slapen. Doordat we maar met 4 personen in de coupé zaten was het lekker ruim en was er genoeg plaats voor bagage. De slaap vatten ging echter wat moeilijk, want de Flensburgse snurkte héél hard… Uiteindelijk had ik de slaap dan toch te pakken gekregen, maar die werd al snel afgebroken door de Flensburgse die er in Flensburg uit moest. Met veel plastic zak geritsel en overal tegen aan lopen schoppen, verliet ze uiteindelijk de coupé… Toen we de Deense grens over waren werd het pas echt leuk. Het was half zes o.i.d. en een of andere op SS lijkende deense douane beambte stond op iedere coupé deur te bonken: REISEPAß!! Toen hij onze coupé naderde hield ik m’n ID omhoog en stond die vent even lekker 3 minuten lang met z’n LED zaklampje in m’n gezicht te schijnen. Welkom in Denemarken!.... Tegen 07h00 kon ik geen oog meer dicht doen en had ik me maar in de bistro gezet. Een saai vlak Deens landschap trok langs de ramen. Waar had ik dat toch eerder gezien? Oh ja, oost Groningen! Op een gegeven moment was er een heuvelachtig gebied dat aan het pajottenland deed denken, maar voordat het interessant begon te worden, was het al weer zo plat als een gebakken ei. Tegen 08h00 weer even terug naar coupé gelopen om spullen te pakken om me op te frissen. Intussen waren Ceciel en de Zweedse vrouw al in de weer om de coupé om te bouwen zodat je normaal kon zitten. Ik ben daarna met Ceciel gaan ontbijten in de bistro en spraken we verder over Scandinavië.
Rond een uur of 10h00 kwamen we dan op het eindpunt: Koebenhavn! Toen de trein stilstond, heb ik de trein verlaten en nog snel een plaatje getrokken:
-Het volgende stuk is niet geschikt voor de gevoelige Denemarken-liefhebber!-Ik ben daarna naar boven gegaan om even wat geld te gaan pinnen. Pinpas erin, code ingetoetst en op 100 kronen gedrukt. Ik krijg netjes pas terug en bonnetje, maar geen geld! Wat nu? Ik vroeg of iemand me kon helpen, maar niemand sprak engels, Duits of Frans. Iemand die langs kwam kon wel engels en vertelde mij dat er iets met mijn pas aan de hand zou moeten zijn. Leuk! Wat nu? Ben het centrum maar ingelopen en heb het nog bij 8 andere banken geprobeert. Te vergeefs… Toch maar even het centrum ingelopen, wat me slecht beviel doordat ik werd overvallen door enquêteurs. Ook kwam de stad voor mij over als een wannabe-Amsterdam. Dus besloot ik de trein naar Zweden te pakken!
Toen ik terug liep viel mijn mond open, toen ik op een kruispunt belandde met 46 stoplichten…
Op het station aangekomen reed de trein naar Malmö echter net voor m’n neus weg. Grom… Nog langer in “dat” land…-Gevoelige Denemarken liefhebber kan gerust weer verder lezen-
Uiteindelijk kwam 20 minuutjes later weer de volgende Öresund-trein. De trein reed met een aardig drafje door het land en voor ik het wist, zaten we al op de öresund-brug.
Halverwege de brug zag ik een deense en zweedse vlag op de brug geschilderd, dat moest de grens voorstellen. Eindelijk! In Zweden!Speciaal voor onze Fles:
Uiteindelijk kwam de trein optijd in Malmö aan.
Mijn öresund-trein.
Trein naar Höör
X2000 uit StockholmBen toen maar even snel geld gaan wisselen en ben het centrum ingelopen. Het stadje was een rustig stadje waar een hele rustige sfeer hing. Het was wel raar om in een land te zijn waar je ECHT niets van de taal snapt, maar dat wende naar enige tijd wel. Gelukkig sprak iedereen er engels en dan ook nog eens op zeer hoog niveau.
Stadsplein van Malmö, op de voorgrond zie je een ijsbaan, waar iedereen vrij mocht rondschaatsen die wilde.Na even daar hebben rondgelopen, moest ik weer terug naar het station, want Bruno zou arriveren met een X2000 uit Göteborg.
Station Malmö.Bruno kwam op het idee om de “oude klassieke” route te nemen naar Denemarken, dus met de trein naar Helsingborg en dan de boot naar Helsingoer. Zo gezegd, zo gedaan.
We stapte weer in zo’n Öresundtåg die ons naar Helsingborg zou brengen. In de trein vertelde we elkaars belevenissen van de afgelopen dagen en voor we het wisten, stonden we in Helsingborg.
Daar moesten we een paar roltrappen op en kwamen we bij het boot-terminal. We hoefden maar een kleine 15 minuten te wachten op de boot en we mochten gratis mee met onze interrail-ticket.
Eenmaal op de boot bleek het een varend winkelcentrum te zijn: Winkels, restaurant, snackbar, … Ik en Bruno hadden nog even onze Zweedse kronen proberen op te maken aldaar. Toen gingen we op het bovendek staan.
Haven Malmö
Helsingborg
Een van de schepen die langs voer
Sprookjeskasteel in Denemarken, weet iemand van wie dit is?Tot mijn “grote vreugd” waren we toen weer in Denemarken. We moesten rennen voor onze trein, maar toen zaten we weer in onze Öresund-trein naar Koebenhavn. Dit ritje duurde ongeveer een uurtje. In Koebenhavn aangekomen gingen we nog een slagje Kastrup doen met de “echte Deense neus”. Heenweg de electrische versie, terug weg de diesel versie. Nog even snel gegeten bij de McDonalds en onze Deense kronen opgemaakt. Daarna onze CNL naar München opgezocht.
We hadden onze coupé snel gevonden en legde onze bagage neer. In onze coupé kwam nog een duitser die naar Würzburg moest. Intussen tikte de klok door en moesten we al 20 minuten weg zijn. Rot Denen! We moesten immers de volgende dag onze aansluiting van 28 minuten zeker halen… Uiteindelijk met +25 vertrok onze trein. Ik had lange gesprekken met de duitser. Hij kwam uit Zweden en was weer opweg naar huis. Stiekem had hij immigratie plannen naar Zweden, maar daar ging hij zich later mee bezig houden zei hij. Hij verklaarde mij en Bruno gek om zo’n idiote rondreis te maken, maar gaf ons groot gelijk toen ik hem onze motivatie vertelde. Na Kolding gingen we slapen en hopen dat de vertraging ingelopen werd… Midden in de nacht zag ik nog dat er nog 2 mensen bij waren gekomen, maar die waren ’s ochtends al weer weg toen ik wakker werd.
Dag 2:
*DER ICE 827 AUS WÜRZBURG NACH MÜNCHEN FÄHRT EIN IN GLEIS 5!* En zo ging het nog even door... Ik keek naar buiten, goh, we zaten al in Nürnberg… Gelukkig hadden we onze vertraging ingehaald en reden we helemaal optijd. Snel even opgefrist en daarna gaan ontbijten met Bruno in de bistro. We reden door een besneeuwd, heuvelachtig zuid-duits landschap. Net voor München kwamen we langs een of andere Siemens fabriek en zag ik een NMBS HLE18 staan!
Geheel volgens schema kwam onze CNL München binnen. Snel even foto gemaakt van de trein:
Snel even geld gehaald en toen bleek er nog een Railjet te staan:
Onze eurocity Michelangelo naar Bologna stond ook al klaar!De italiaanse IC Plus rijtuigen reden langzaam het station binnen. Ik en Bruno snelde naar onze coupé, maar hier was een cliché-tevreden-oostenrijks-gezin zich aan het installeren. Even wachten dus… Uiteindelijk konden we onze coupé binnen. Op mijn stoel lag nog echter een rugzak, ik vroeg vriendelijk of die even weg gehaald kon worden, maar ik kreeg een heleboel gesnauw over me heen dat ik ongeduldig was geen respect had enzovoort enzovoort… euh..? Dit zou nog gezellig worden…
Toen ik en Bruno ons geïnstalleerd hadden, reed de trein weg. Na ongeveer een uur kwamen we in Oostenrijk en de sneeuw hoopte zich maar op!
Het ritje door de Alpen was zeer spectaculair en al redelijk snel kwamen we in:
BELLA ITALIA! =DOok hier lag nog veel sneeuw:
In Brennero stond de trein een tijdje stil, om van loc te kunnen wisselen. De beide ouders van het cliché-tevreden-oostenrijks-gezin gingen op het station sigaretten halen… Toen de loc gewisseld was, kwamen ze terug.Intussen was het middaguur aangebroken en gingen ik en Bruno iets eten in de bistro. Hier kochten we een foccacia, die redelijk goed smaakte. Wanneer we terug liepen, zaten we al in Fortezza, en verliet het cliché-tevreden-oostenrijks-gezin –godzijdank- onze coupé en hadden we het rijk voor ons alleen.
Hoe verder we kwamen, hoe mooier het weer werd. Eenmaal in Trentino was het heerlijk weer buiten en was het 15 graden celcius!
Lekker raampje open gezet en de reis voortgezet. In Rovereto kwam er nog een italiaanse vrouw in onze coupé zitten. Zij wist niet dat deze trein reserveringsplichtig was, maar daar wilde ze niets van weten toen we het haar probeerde duidelijk te maken. Al redelijk snel zaten we in Verona Porta Nuova en was het weer tijd voor een locwissel. De E405 zou plaats maken voor een E444R locomotief, die zou rijden tot het eindpunt Rimini. Redelijk snel kwam onze trein weer in beweging en zette met volle 160 km/h de koers op Bologna. Voor Bologna haalden we zelfs even de 174 km/h! Uiteindelijk kwamen we met +1 in Bologna aan.Hier hadden we tijd om even snel een slaapcoupé te boeken van Catania naar Venezia, omdat we die nog niet eerder konden boeken. Dit was geen probleem en al snel geregeld. Uiteindelijk op het perron moesten we nog 10 minuutjes wachten op onze Frecciarossa naar Roma. Tot mijn grote verbazing stond het perron stampvol! Uiteindelijk kwam onze Frecciarossa met +10 binnen en namen we plaats in onze wagon. De trein zette met een aardige vaart koers op Firenze. We reden door het prachtige toscaanse landschap. Op een gegeven moment kwam er een tunnel en ging onze trein hele erge vaart maken. Ik vermoed dat we daar reden aan een kleine 220 km/h door die tunnel! Aan het einde van de tunnel remde hij weer af naar 160 km/h. We kwamen in Firenze.
Hier moest de trein keren en kwam er nog een illegale broodjesverkoper door de trein gewandeld. Uiteindelijk met +18 vertrok onze trein naar Roma. Al redelijk snel zaten we op de Diretissima. Dit was de eerste hogesnelheidslijn van Europa. Deze lijn verbind Firenze met Rome. De Frecciarossa, Frecciargento en Eurostar Italia rijden hier de volle 250 km/h.
Intussen was het al buiten donker en snelde de trein door het mooie Toscane waar je in de verte de zon zag onder gaan. De omgebouwde ETR500 die we hadden was een hele fijne trein met zeer goede zetels. Genoeg ruimte voor bagage en bij iedere zitplaats zat ook een stopcontact, handig voor de gsm nog even aan het infuus te hangen… Halverwege de lijn maakte onze trein nog een remming naar 80 km/h, maar reed daarna weer met volle 250 km/h door naar Roma-Termini. Hier kwamen we met +10 aan.
Omdat we hier nog een aardige overstaptijd hadden, gingen we pizza eten tegenover het station. Dit was een kleine pizzaria waar we een stuk pizza kochten, maar dat was echt héél lekker! De Italiaanse keuken op z’n best!
Daarna zochten ik en Bruno nog een winkel om t-shirts te kopen, maar we vonden niets geschikts. Uiteindelijk nog croissants voor volgende ochtend gekocht en wat drinken voor op de nachttrein. Toen we op het perron stonden, stond onze Espresso naar Siracusa al klaar. Wij hadden een gerenoveerde wagon. Onze coupé moesten we delen met 2 arbeiders uit Sicilië. De een was militair en de andere zijn we nooit achter gekomen wat hij was. Geheel optijd vertrok onze trein naar het zuiden. De coupé was een 4-persoonscouchette en geheel gerenoveerd. De ligplanken waren redelijk zacht en je kreeg ook een goede deken. Later kwam de conducteur nog langsgelopen met bakjes water (u leest het goed, bakjes water) en Trenitalia Pretpaketten (Ofwel: “Kit Comfort” met pantoffels, verfrissingsdoekjes en toiletbrilbedekkingen). Na Latina gingen we slapen, maar dat ging bij mij iets lastiger: Even later stonden we in Napoli…
Toen de treindeur open ging stond iedereen nog heel luid te praten en te joelen op het perron en een tal van illegale verkopers nam een loopje door de wagon om wat te kunnen verkopen. Gelukkig reden we al snel verder naar het zuiden.
Dag 3:
’s Ochtends stond de coupé deur een klein beetje open, de militair was al vroeg op de been want hij moest er zo uit… We zaten al in Messina! Ik zag langzaam hoe de trein van de boot werd gereden. Ik probeerde nog even verder te slapen. Uiteindelijk voor Taormina waren we allemaal wakker en ging ik me opfrissen. De conducteur kwam langs en zei ons dat we binnen 20 minuten in Riposto zouden staan. We konden dus rustig aan doen… Voor onze coupé lagen kranten klaar. Prima service van Trenitalia op die nachttreinen zeg! Uiteindelijk zag ik een geweldig grote berg in de verte, dat kon niet missen, dat was de Etna! Geweldig mooie vulkaan is dat zeg! 10 minuten geleden kwam onze conducteur langs en… we reden Riposto nu al binnen!!!!!! Snel heel het boeltje bijeen gepakt, uit de trein gegooid toen hij stilstond en op het perron maar even schoenen aangetrokken en tas ingepakt…
Het zag er hier allemaal wel héél zuidelijk uit zeg… prachtig! Achter het station zagen we al een Circumetnea treintje weg rijden, dat werd wachten voor ons…
Toen we ons boeltje hadden ingepakt, liepen we naar Giarre Circumetnea station. We moesten inderdaad nog een tijdje wachten voor de volgende trein… Wel kwam er nog eentje uit de andere richting:
Omdat we nog zo lang hadden, waren we maar even het centrum ingelopen. Giarre was een stadje dat redelijk vervallen was, met hele zuidelijke allure’s dat het tot een geweldig oord voor mij maakte waar ik me uuuren kan bezig houden!
Uiteindelijk zijn we weer naar het Circumetnea stationnetje terug gegaan:
Uiteindelijk was ons treintje er en kon de rit beginnen! De dieselmotor stond als een gek te ronken en het treintje kwam schokkend en bevend in beweging. Het spoor ging flink de hoogte in, maar de uitzichten werden fenomenaal!
Toen we in het “echte” binnenland kwamen, werden de bergen echt hoog:
Naast het spoor ontvouwde zich ook een maanlandschap waar schapen in stonden te grazen (en uiteindelijk stonden die ook op het spoor ja).
In Randazzo aangekomen, moesten we een uurtje wachten omdat we niet een rechtstreekse trein naar Catania hadden. We zijn toen maar even het centrum ingelopen. Op het marktpleintje hebben we toen nog een zak resterende chips op gegeten. Blijkbaar was TOURIST een nieuw begrip in Randazzo want we werden nogal aangestaard door deze en gene. Uiteindelijk was er zelfs een opaatje in een piaggio 3 wieler die 3 rondjes om ons heen reed. We hebben daarna nog even snel wat gekocht in de Spar supermarkt en zijn daarna weer naar het station gegaan om onze reis te vervolgen. Toen we ons net hadden neergezet, werden we er alweer uitgejaagd door de schoonmaaksters. We hebben ons maar in het achterste stel gezet. De reis ging verder!Wij belandde op een gegeven moment ook nog in de sneeuw en een groot wolkendek schoof over de Etna heen, waardoor de top 2 uur niet te zien was… Voor de rest was het nog prima weer:
Langzaam kwamen we in de voorstadjes(/dorpjes) van Catania en werd de top van de Etna weer zichtbaar.
Op eindpunt aangekomen (Catania-Borgo), moesten we onze reis voortzetten met de metro. Voor het station bevond zich de ingang naar de metro en een heel futuristisch en goed werkende kaartautomaat gaf ons de gelegenheid kaartjes te kunnen kopen. [/sarcasme]
We moesten naar het café boven het station en daar onze kaartjes halen. Hier lukte het wel en konden we met de metro mee. De metro was echter nog een grotere kermisattractie dan de Belgische premetro’s! Ik heb wel 3 reizigers geteld tussen Borgo en Catania Centrale! We wilden aanvankelijk blijven zitten tot metrostation Porto, maar de metro reed doodleuk niet verder als Catania Centrale.
Het metrostation bevond zich achter het treinstation:
Daarna wilde we nog even naar het centrum lopen, maar deze was onvindbaar vanaf het station. Dus hebben we maar even een stuk pizza gehaald en tijd uitgezeten op Catania-Centrale.Toen kwam onze Espresso naar Venezia binnen. Een stokoude E656 locomotief kwam met onze zeer lange (wel 4 rijtuigen..) slaaptrein binnen gereden. Wij liepen onze T3 wagon in en namen plaats in onze coupé. De trein reed verder naar Taormina. Achter de Etna ging de zon langzaam onder en dit gaf een zeer mooi tafereel, de trein stond gelukkig op het mooiste punt ook nog even stil zodat ik deze foto kon maken (let op dampen uit de krater!):
In onze coupé viel mijn oog nog op een gigantische spelfout op een plakaat (wie vind hem?):
In Messina kwam er nog een reiziger in onze coupé. Zo’n echte cliché-italiaan nam plaats in onze coupé. Hij moest naar Bologna. Na overbodig veel rangeerbewegingen zaten we uiteindelijk op de boot naar Villa San Giovanni. Hier waren we wagon uitgegaan en op het bovendek gaan kijken.
Messina @ notte
Trein op de bootNa 20 minuten meerde we aan in Villa San Giovanni. Ik en Bruno waren nog heel lang aan het doorpraten, maar tegen 22h30 opperde de italiaan het idee om eens te gaan slapen. De conducteur kwam onze bedden in orde maken en waarschuwde ons voor zakkenrollers in de trein in de nacht. We moesten heel erg oppassen met naar het toilet gaan in de nacht, omdat er dan blijkbaar veel word gestolen in de trein.
Vergeleken met de Citynightline couchettes was deze italiaanse slaapcoupé de hemel! Heerlijk zachte bedden waar ik in sliep als een roos.
Dag 4:
Toen ik net wakker was stond onze italiaan al luid met alle andere Italianen op de gang te klepperen, het was al 07h00. Toen onze coupé-genoot even iets moest pakken dacht ik dat hij iets tegen mij zei, maar toen ik vroeg wat hij zei, kreeg ik zo’n typisch italiaanse reactie met zo’n intonatie die alleen in Italia kan: Dorme, dorme! (slaap, slaap!)
Tegen 07h20 was Bruno ook al wakker en meldde ik hem dat we al bijna in Firenze zaten. Echter toen Bruno z’n GPS erbij pakte, bleken we pas bij Perugia te zitten, OEPS! We hadden een kleine +70 dus… Even opgefrist en coupé omgebouwd zodat we weer konden zitten.
Tot mijn grote vreugd kreeg iedereen ’s ochtends een warme drank. Ik en Bruno hadden voor cappuccino gekozen. We kregen dus een bakje met échte italiaanse cappuccino. Heerlijk!
In Firenze werden kranten uitgedeeld en hadden wij ook weer iets te doen. Intussen reed de trein weer door het mooie toscaanse landschap:
In Bologna verlieten heel veel mensen de trein en zat hij nog maar voor een kwart vol. In de coupé naast ons zat een wannabe-enrique-iglesias HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEL vals te zingen met MP3 in, toen ik even naar binnen keek in de coupé hield hij op. Maar 5 minuten later begon hij weer, maar dan nog veel erger…
Onze coupé in dagstand.In Rovigo kwamen we oude Sloveense locomotieven tegen van een italiaanse privaatvervoerder:
Na enige tijd kwamen we in Venezia-Mestre aan. Hier verliet iedereen de trein en waren wij de enigste reizigers naar Venezia Santa Lucia. Hier kwamen we uiteindelijk ook aan met +90.
De trekkracht van Villa San Giovanni tot Venezia Santa Lucia! Die E402B had er een kleine 1223 kilometer opzitten…
Freccia della Laguna…
Frecciarossa trein in Venezia Santa Lucia, zo’n trein hadden we tussen Bologna en Roma ook.Toen we het station uitliepen, stonden we meteen midden in het cliché Venezia:
Wat ik echter wel zéér gewaagd vond van vroegere leider Mussolini, is dit: 
Tussen alle oude gebouwen zo’n smaakloze blokkendoos als station proppen!Omdat het ondertussen al middag was, zijn we maar weer eens pizza gaan eten. Toen wilden we “even snel naar het San marco plein”. Dat was echter even wat moeilijker…
Venezia…We volgden heel de tijd de bordjes “PIAZZA SAN MARCO”, maar we hadden het gevoel er 5 rondjes omheen te lopen… Uiteindelijk hadden we het gevonden:
‘Zeg Bruno, hoelaat is het?’ ‘Over een half uur gaat onze trein Sander..’… Sj**t! Dat werd rennen! De busboot koste €6,50 en dat vonden we een beetje heel erg achterlijk duur, dus gingen we lopen. Omdat Venezia zo’n doolhof is, viel het alleen niet mee! Iedere 2 straten steeds gevraagd naar het station en uiteindelijk vonden we bordjes naar het station. Uiteindelijk waren we op 5 minuten optijd op het station en hadden we onze trein gehaald… Bezweet en kapot van het rennen… Onze coupé zat behoorlijk vol, maar gelukkig wilde 2 oude dametjes ergens anders gaan zitten. In onze coupé zaten nog 2 duitse meiden opweg naar huis, na een weekje Venezia. Ondertussen kwam de trein in beweging en reden we weer door die doodsaaie povlakte. Na Udine, was het “italiaanse” in het landschap echter helemaal verdwenen… ER WAREN ZELFS FIETSPADEN! Echter na enige tijd, kwamen er bergen en werd het landschap heel spectaculair.
Even later bij het mooiste stuk, probeerde ik nog een foto te maken, het is echter dit geworden:
Uiteindelijk kwam onze ÖBB-EC in Tarvisio-Boscoverde aan. Hier werd van locomotief gewisseld en reden we Oostenrijk in. In Villach hadden we een overstap van 3 minuten, maar deze werd bemoeilijkt door achterlijke spoorwijzigingen in het station. Gelukkig hadden we de ÖBB-EC naar Salzburg nog wel gehaald. We hadden ons toen in een open wagon gezet. Langzaam reed de trein verder door een heel zwaar besneeuwd oostenrijk. Na een tijdje besloten ik en Bruno wat warme choco te gaan halen bij de bistro, dit was zeker geen slecht idee want deze was heerlijk! Met +17 kwamen we in Salzburg aan.We hadden daar nog een paar uur, en nu? We besloten ons in de McDonalds te gaan zetten. Daar hebben we even gegeten en de tijd uitgezeten. Tegen 00h30 gingen we terug naar het station, omdat onze “Wiener Walzer” naar Zwitserland er dan zou zijn. Helaas, +30!!
Nog een half uur uitgezeten op het perron en toen kwam de Wiener Walzer binnen. Aanvankelijk wilde we in een hongaars rijtuig meerijden, maar die zagen er slecht uit. We liepen naar een ÖBB-EC wagon en daar vonden we nog een coupé waar nog genoeg plaats was. Er zat alleen een oma in die al vanaf Hongarije daar zat, de arme!
We schoven de stoelen plat en zijn gewoon gaan liggen.
Dag 5:
Tegen 05h10 ging mijn wekker af, maar we zaten nog in Oostenrijk… In Feldkirch zag de oma dat we +30 hadden. We moesten dus nog een half uurtje uitzitten naar Sargans. Net voordat we in Sargans aan kwamen, verlieten ik en Bruno de coupé en liepen richting deur. HALLT! ZOL! Ihre Reisepass bitte! Wohin fahren Sie? Was machen Sie in die Schweiz?
Nadat ze ons hadden uitgehoord en ID 5 keer door controle apparaat hadden gehaald, lieten ze ons met rust. We kwamen in Sargans. Hier was het nog best koud eigenlijk… Snel m’n sjaal omgedaan en handschoenen aangedaan.
In Sargans hadden we een half uur, Bruno kocht wat om te ontbijten, maar ik vond €1,90 wel een beetje heel erg veel voor 1 croissant!
Daarna hadden we de stoptrein naar Landquart, een colibri stel. Dat ding stond onderhand iedere 100 meter wel stil zeg… In Landquart stapte we over op de Rhätische Bahn naar Klosters.
Dit was opzich wel een grappig treintje, reed totaal niet hard maar had wel iets grappig.
Na een overstap in Klosters, kwamen we in Davos:
In Filisur weer overgestapt op trein naar Chur. Op station Filisur viel het me op dat er een zooitje Nederlandse spotters aan het spotten waren.
In de RhB naar Chur, was de gemiddelde reizigersleeftijd plots van 35 jaar, naar 65 jaar opgehoogd. Dit was wel een aardig ritje, maar de sneeuw werd steeds minder en de bergen minder ruig.
Vanaf Chur hadden we de IC naar Basel, via Zürich. Dit was een IC2000 trein. Stoelen zaten goed en comfort was ook prima van de trein. Echter toen we Zürich binnenreden zagen we een héél bekend iets:
NMBS I6!In Basel waren we optijd aangekomen, aan de andere kant van het station heb je Basel SNCF, waar treinen van de SNCF naar Frankrijk vertrekken. Wij hadden het geluk dat de “STOPTREIN” naar Strasbourg +10 had en konden we deze op het nippertje halen. Deze TER200 bestond uit gerenoveerde Corail rijtuigen met een sterke Sybic locomotief ervoor. Zoals de naam misschien al doet vermoeden, rijd deze trein 200 km/h. Tussen Basel en Strasbourg stopte de trein enkel nog in Mulhouse, Colmar en Sélestat. Voor we het wisten, stonden we al in Strasbourg!
Strasbourg is pas nog gerenoveerd, met de komst van TGV. Over het oude gebouw, hebben ze als het ware een soort van “glazen rups” gezet:
Op foto’s lijkt het aartslelijk, maar in het echt heeft het wel iets.Ik en Bruno hebben hier wat gezocht voor lunch en zijn daarna op TGV naar Paris gestapt. Helaas stond er op onze reservatie: 02 places voiture 5, SI DISPONIBLE. Met andere woorden: Zoek het zelf maar uit!
Doordat dit een spits-TGV was, viel dit zwaar tegen. Uiteindelijk hebben we met veel geluk nog 2 plaatsen kunnen vinden. Na een uur over gewoon spoor, reden we de LGV Est-Européen op en werd het tijd om mijn landsnelheidsrecord te verbreken. En voor ik het wist was dat al gebeurd want we reden de volle 320 km/h! De LGV Est was wel aardige lijn, maar het landschap is niet echt zo heel erg boeiend. Voordat we in Parijs kwamen, besloten ik en Bruno naar de voorste wagon te lopen zodat we onze overstap zouden halen in Parijs. In Paris-Est aangekomen zijn we meteen gaan lopen richting Gare du Nord.
Doordat ik de weg heel goed kende in Parijs, stonden we 5 minuten later al voor onze TGV naar Lille. Hierdoor had Bruno nog even de tijd om iets te eten te halen.
We hadden een ex-Eurostar TGV:
In deze trein waren onze plaatsen wel vast, dus hadden we dat probleem gelukkig niet. We plantte onze spullen in het bagagerek neer en zakte weg in onze zetel. Langzaam kwam de trein in beweging en al redelijk snel zaten we op de LGV Nord, waar de trein ging accelereren naar 300 km/h. Doordat ik deze lijn al redelijk vaak had gedaan en moe was, vielen we beide in slaap. Net voor Lille werd ik wakker. Ik wilde Bruno ook even snel wakker maken, maar dat gaat niet zo makkelijk bij hem. Na veel schudden en porren was hij uiteindelijk toch wakker geworden. We wilden snel naar voren lopen zodat we onze krappe overstap in Lille ook zouden halen, maar dit ging al niet meer omdat iedereen al op dat idee was gekomen. Gelukkig stond de trein stil bij een bovenpassage, zodat we snel naar het spoor konden van onze IC naar Antwerpen.Na snel lopen in Lille Flandres zaten we dan in onze “oude vertrouwde Belgische Am96”!
De voorsteden van Lille zagen er zeer slecht uit, maar je herkende wel heel erg de vlaamse woningbouw. Ik ben toen aan dit verhaal beginnen te schrijven. In Lokeren nam ik afscheid van Bruno en een half uurtje later stond ik in Antwerpen, waar mijn familie mij opwachtte.
Dat was al met al een zéér intensieve week, maar zeker de moeite waard! Zo ben ik in contact gekomen met Scandinavië waar ik me plots erg voor interesseer.
, prachtige trip en reportage! Ben wel beetje jaloers 
!
