Het klassenonderscheid is negentiende-eeuws en nergens goed voor. Wat wel ergens goed voor is, is het opdelen van een trein in zones gelieerd aan een bepaalde functie. Ik denk aan een stiltezone, een werkzone, een praatzone en een familiezone. Op korte afstanden, en met het huidige materieel van de NMBS, is dat wellicht niet goed te realiseren. Een opdeling in twee zones: 'rust' en 'rumoer' zou wel mogelijk moeten zijn.
Een meerprijs voor het gebruik van de een of andere zone lijkt mij slechts gerechtvaardigd wanneer er ook een impact zou zijn op het te vervoeren reizigers per vierkante meter, maar dat hoeft in een twee (of vier) zones systeem absoluut niet het geval te zijn.
Zolang de twee klassen bestaan, zal ik er afwisselend gebruik van maken. Wel beseffende dat er eigenlijk geen enkele reden is waarom ik een eerste klasse kaartje zou moeten kopen, vermits de kans op 'rust' geen prijs zou mogen hebben, maar gewoon de basisconditie zou moeten zijn. 'Rust' betekent overigens nog geen absolute stilte zoals ze in een stiltecoupé zou moeten heersen, maar gewoon een rustige omgeving waar niet nodeloos luid wordt gepraat of gebeld, waar naar muziek wordt geluisterd met gesloten hoofdtelefoons, en waar kinderen gerust alle mogelijke 'waarom'-vragen aan hun ouders of grootouders mogen stellen, maar zich onthouden van het voortdurend in het gangpad over en weer lopen, en de vuilnisbakjes alleen gebruiken voor datgene waarvoor ze dienen.
Ik maak me echter niet al te veel illusies over de 'opvoedbaarheid' van mensen. Mijn ervaringen met stiltecoupés in Nederland en Duitsland laten me niet bepaald hopen op een eclatant succes, laat staan dat ik geloof dat ooit de rust zal nederdalen in een gedrocht als een Desiro. Het zal dus nog een hele tijd behelpen blijven met de eerder genoemde gesloten hoofdtelefoon, 30 dB dempende oordopjes en een doosje aspirine per twee weken
