Wie gaf de opdracht voor de moord op het stationsloket?
Geplaatst: 13 jun 2025, 12:56
Opiniestuk in De Standaard vandaag.
Commentaar overbodig.
"Wie gaf de opdracht voor de moord op het stationsloket?
De moord op het loket is uitgevoerd door het voetvolk, de opdrachtgever blijft veilig achter de schermen, schrijft Kris Peeters.
[Lector verkeerskunde (Hogeschool PXL), auteur van 'Weg van het systeem' (Vrijdag).
12 juni 2025 om 23:59]
Het loket sterft voor onze ogen. Langzaam maar zeker wordt het door onzichtbare krachten dicht- en dus doodgeknepen.
Niemand wil dat. “Geen maatregel zo onpopulair als de geplande sluiting van stations”, kopte deze krant enkele weken geleden nog (DS 22 mei). Toch gebeurt het.
Week na week krimpen de openingsuren. Zelfs als het loket officieel open is, is het feitelijk gesloten. De loketbediende wordt verplicht tot medeplichtigheid bij de sluipmoord op zijn eigen job. Gehoorzaam staat hij de klanten bij in hun gevecht met de machine.
Wie weigert, hangt een sanctie boven het hoofd. De vakbonden verklaren zich onmachtig. “Die discussie hebben we zeven jaar geleden al verloren”, luidt het. Dat moet dan een discussie achter gesloten deuren zijn geweest. Een waarbij de bonden andermaal vergaten dat de reizigers hun beste bondgenoten zijn. Wat rest is fatalisme: “Er is niks meer aan te doen. Brussel heeft beslist.”
Niemand weet precies wie “Brussel” is. Is het een minister? Is het de ceo? De raad van bestuur, misschien? In ieder geval eist niemand de verantwoordelijkheid op.
Het is een moord in opdracht. Uitgevoerd door het voetvolk, met een opdrachtgever die veilig achter de schermen blijft.
Tickets worden nu alleen nog aan het loket verkocht aan wie niet over een elektronisch betaalmiddel beschikt. Die service moeten we als een gunst beschouwen. Wie de trein wil nemen, heeft weldra een bankrekening en een bankkaart nodig. En liefst ook nog een smartphone met een abonnement.
Maar dat is pas de volgende stap. Al worden er nu al geen kaartjes van De Lijn meer verkocht: “Daarvoor moet je in de Lijnwinkel zijn.” Om die te bereiken moet je de bus nemen. Om die te betalen heb je een smartphone nodig.
De bediende aan het loket is gelaten en openhartig: “Als ik aan het loket te veel tickets verkoop, dan krijg ik last.” Hij wil wel bijstand leveren aan de automaat. Hij is de kwaadste niet. Ooit zat hij achter het loket. Tegenwoordig staat hij aan de automaat. Binnenkort is hij helemaal verdwenen. Verdampt in het efficiëntieproces.
Het is niet alleen een moord. Het is ook een verdwijningszaak.
Het aantal lokethandelingen moet naar beneden. Koste wat kost, want dat is goedkoper. Zo kan de NMBS straks beweren dat het loket wordt gesloten omdat niemand er nog gebruik van maakte.
Het is een moord, een verdwijningszaak, een masterclass bedrog. Voorkom dat mensen ergens gebruik van maken. Schaf het daarna af omdat ze er geen gebruik van maakten. Laat de mensen geloven dat het hun eigen schuld is. Een drietrapsraket van doortrapte listen en leugens om het loket naar de maan te schieten.
“Tuut, zei de trein en de statie vertrok”, grapte mijn grootvader een halve eeuw geleden. Het ziet ernaar uit dat hij alsnog gelijk krijgt.
Het station vertrekt in slow motion. Eerst het buffet, daarna de kiosk, nu het loket, straks de wachtzaal en de toiletten. We staan erbij en kijken ernaar. Mogelijk worden we later ondervraagd als getuigen, eventueel aangeklaagd wegens schuldig verzuim: “Waarom deed u niks? Tien procent van de Belgische bevolking heeft geen smartphone, 15 tot 20 procent wordt beschouwd als digibeet. De meesten zijn ouderen, laaggeschoolden, mensen met een laag inkomen. Waarom liet u de meest kwetsbaren aan hun lot over?”
De zaak zal als een cold case worden afgesloten. En koud zal het zijn op het perron. Met iedere mens minder wordt ons spoor een beetje minder menselijk.
Dat heet vooruitgang. Wie kan daar nu tegen zijn?"
Commentaar overbodig.
"Wie gaf de opdracht voor de moord op het stationsloket?
De moord op het loket is uitgevoerd door het voetvolk, de opdrachtgever blijft veilig achter de schermen, schrijft Kris Peeters.
[Lector verkeerskunde (Hogeschool PXL), auteur van 'Weg van het systeem' (Vrijdag).
12 juni 2025 om 23:59]
Het loket sterft voor onze ogen. Langzaam maar zeker wordt het door onzichtbare krachten dicht- en dus doodgeknepen.
Niemand wil dat. “Geen maatregel zo onpopulair als de geplande sluiting van stations”, kopte deze krant enkele weken geleden nog (DS 22 mei). Toch gebeurt het.
Week na week krimpen de openingsuren. Zelfs als het loket officieel open is, is het feitelijk gesloten. De loketbediende wordt verplicht tot medeplichtigheid bij de sluipmoord op zijn eigen job. Gehoorzaam staat hij de klanten bij in hun gevecht met de machine.
Wie weigert, hangt een sanctie boven het hoofd. De vakbonden verklaren zich onmachtig. “Die discussie hebben we zeven jaar geleden al verloren”, luidt het. Dat moet dan een discussie achter gesloten deuren zijn geweest. Een waarbij de bonden andermaal vergaten dat de reizigers hun beste bondgenoten zijn. Wat rest is fatalisme: “Er is niks meer aan te doen. Brussel heeft beslist.”
Niemand weet precies wie “Brussel” is. Is het een minister? Is het de ceo? De raad van bestuur, misschien? In ieder geval eist niemand de verantwoordelijkheid op.
Het is een moord in opdracht. Uitgevoerd door het voetvolk, met een opdrachtgever die veilig achter de schermen blijft.
Tickets worden nu alleen nog aan het loket verkocht aan wie niet over een elektronisch betaalmiddel beschikt. Die service moeten we als een gunst beschouwen. Wie de trein wil nemen, heeft weldra een bankrekening en een bankkaart nodig. En liefst ook nog een smartphone met een abonnement.
Maar dat is pas de volgende stap. Al worden er nu al geen kaartjes van De Lijn meer verkocht: “Daarvoor moet je in de Lijnwinkel zijn.” Om die te bereiken moet je de bus nemen. Om die te betalen heb je een smartphone nodig.
De bediende aan het loket is gelaten en openhartig: “Als ik aan het loket te veel tickets verkoop, dan krijg ik last.” Hij wil wel bijstand leveren aan de automaat. Hij is de kwaadste niet. Ooit zat hij achter het loket. Tegenwoordig staat hij aan de automaat. Binnenkort is hij helemaal verdwenen. Verdampt in het efficiëntieproces.
Het is niet alleen een moord. Het is ook een verdwijningszaak.
Het aantal lokethandelingen moet naar beneden. Koste wat kost, want dat is goedkoper. Zo kan de NMBS straks beweren dat het loket wordt gesloten omdat niemand er nog gebruik van maakte.
Het is een moord, een verdwijningszaak, een masterclass bedrog. Voorkom dat mensen ergens gebruik van maken. Schaf het daarna af omdat ze er geen gebruik van maakten. Laat de mensen geloven dat het hun eigen schuld is. Een drietrapsraket van doortrapte listen en leugens om het loket naar de maan te schieten.
“Tuut, zei de trein en de statie vertrok”, grapte mijn grootvader een halve eeuw geleden. Het ziet ernaar uit dat hij alsnog gelijk krijgt.
Het station vertrekt in slow motion. Eerst het buffet, daarna de kiosk, nu het loket, straks de wachtzaal en de toiletten. We staan erbij en kijken ernaar. Mogelijk worden we later ondervraagd als getuigen, eventueel aangeklaagd wegens schuldig verzuim: “Waarom deed u niks? Tien procent van de Belgische bevolking heeft geen smartphone, 15 tot 20 procent wordt beschouwd als digibeet. De meesten zijn ouderen, laaggeschoolden, mensen met een laag inkomen. Waarom liet u de meest kwetsbaren aan hun lot over?”
De zaak zal als een cold case worden afgesloten. En koud zal het zijn op het perron. Met iedere mens minder wordt ons spoor een beetje minder menselijk.
Dat heet vooruitgang. Wie kan daar nu tegen zijn?"