Het Groot Belgisch Treinen Forum

Afgelopen week ben ik weer eens op Interrail geweest. Uiteraard weer veel dingen meegemaakt die ik graag met jullie wil delen, versterkt met foto's en enkele linkjes.
De tickets en reserveringen waren dit keer, in tegenstelling tot de vorige keer, helemaal van te voren geregeld. Ik reisde samen met een vriend van mij, Jimmy, waarmee ik een jaar terug ook naar Narvik in Noorwegen was gereisd.
1. Een slechte paint waarop de route zichtbaar is.

De route ging eerst naar Budapest, vervolgens naar Braşov, gevolgd door Bucureşti en tot slot Београд/Beograd.

Vrijdag 04/03/2011 - Nachttrein uit Nederland naar München.
Om 19h10 vertrok onze Intercity van Breda naar Arnhem. Deze werd gereden met een Olympische (tevens ongerenoveerde) Koploper, een prima begin van de reis! Hier heb ik nog even wat huiswerk gemaakt zodat ik de komende week niet meer aan huiswerk hoefde te denken. Zodoende stonden we al snel in Arnhem klaar. We waren anderhalf uur te vroeg, maar dit deden we expres om er zeker van te zijn dat we onze CNL zouden halen. We kochten wat voor ontbijt en gingen wachten op een bankje.
Stipt op tijd arriveerde de CityNightLine met bestemming Innsbruck. Het perron stond zodoende vol met ski-reizigers. Onze coupé was nog geheel leeg. Toen ik de provodnik vroeg waar onze medereizigers kwamen, antwoorden hij: "In Köln, four nice girls will enter." Echter bij aankomst in Emmerich kwam er al een engelse man onze coupé in. Hij was aan het Interrailen in Duitsland en beklaagde zich over z'n reservering van €25,-.
In Köln kwam er nog een limburgse jongen in de coupé, een duitse vrouw en een DB Fernverkehr machinist (gezien de papieren, sleutels en tas die hij bij zich droeg). In de coupé naast ons had een limburgse plaatsgenomen. Al snel stonden deze door het rijtuig te brullen dat ze moesten gaan roken en de kinderen stoven gillend door het rijtuig heen. Dit feestgedruis ging door tot 02h00, toen ze eindelijk ook eens gingen slapen.

Zaterdag 05/03/2011 - München HBF->Budapest Kéleti Pályaudvár
Rond 06h40 begonnen de limburgers naast ons weer oergeluiden te produceren dat ze wilde gaan roken. Om 07h10 eenmaal in Augsburg aangekomen renden ze het rijtuig uit en konden ze hun nicotine tekort bijwerken. Na vertrek in Augsburg hoorde ik iets over vertraging. Ik pakte mijn tickets en stoof naar de provodnik. "Nein, Sie verpassen der RailJet naar Budapest. 09h27 ist der nächste, aber Sie können ohne Problemen ihre reservierung umtauschen." Fijn! 2 uur vertraging op de eerste dag oplopen!
Vervolgens gingen de limburgers ook informeren voor de trein naar Jenbach. "De foelgende train naar Jènbach, wanneer geht die los?". ...De conducteur besloot maar in het Engels te gaan antwoorden.
2. De locomotief van onze CityNightLine was kapot. Zodoende kwamen er twee BR120 loc's voor onze trein.

Na aankomst in München liepen we meteen naar het loket. De loketiste kreeg het echter niet voor mekaar om te reserveren voor de Railjet van 09h27. We zijn toen maar koffie gaan drinken om de tijd te doden.
3. Het eerste cyrillisch van de vakantie, op een servisch Eurocity-rijtuig.

Om 09h18 kwam de RailJet pas binnengereden. Het perron stond stampesvol mensen dus wij zagen het al gebeuren dat we 7 uur mochten staan. Als de deuren open gingen, pakten we meteen de eerste twee lege stoelen die we tegen kwamen. Een hongaarse man zat ook bij de vierzitter en sprak ons in het Nederlands aan. We raakten in gesprek over het Hongaars. Even later kwam een hongaarse moeder naast mij zitten en haar kinderen werden in de KinderKino gezet. De hongaarse man was van oorsprong hongaars, woonde in Oostenrijk en werkte in Rotterdam. Zodoende ging de communicatie in een mengelmoes van Nederlands, Duits, Engels en Hongaars. De man vertelde dat hij er al vanaf Wiesbaden in deze trein zat. Dat verklaarde waarschijnlijk waarom we niet meer konden reserveren...
De rit ging veel met stilstaan en wachten. De rit was verder erg saai. De hongaarse kinderen waren gelukkig heel rustig en luisterden goed naar hun moeder. De uren kropen voorbij, maar gelukkig kwam na een tijdje de grens van Hongarije in zicht. Nu werd het uitzich al een stuk interessanter met landbouw die met de hand plaatsvond en de typisch hongaarse huisjes.
Om 16h49 stonden we dan éindelijk in Budapest Kéleti Pályaudvár! We pinden 10.000 hongaarse forint (rustig maar, dat is ~€36) en gingen naar het hostel. Het hostel zat aan een grote boulevard, maar het was er stil en rustig binnen. Onze kamer was ook redelijk groot, en dat voor €12 per persoon!
In de avond hebben we over de Vatci Útca gelopen en spullen gekocht om spaghetti te maken. Tegen 23h30 lagen we in ons bed.

Zondag 06/03/2011 - Budapest - 6 graden celcius, van bewolking naar zon.
Om 9 uur ging de wekker, ik had heerlijk geslapen in dat krakerig, maar vederzachte bed! We aten een geïmproviseerd ontbijt en onderhandelde met de eigenaar over onze bagage nog een dag in het hostel te laten staan. Tegen 10 uur gingen we Budapest in.
4. De CCCP-zuil in Budapest.

We hoopten nog tickets te kunnen bemachtigen voor het parlementspaleis, maar bij aankomst waren deze allemaal al weg. Helaas!
5. Proletarisch standbeeld.

We besloten naar de paleisheuvel te gaan. Dit oude en meest indrukwekkende deel van Budapest had ik nog nooit bezocht.
6. Het parlementsgebouw gezien vanaf de paleisheuvel.
7. Om 12h00 vond er een wachtswissel plaats, het komische was alleen dat er geen wachten staan, maar wel een wissel plaatsvind.
8. Met trompetgeschal word dit in gang gezet.
9. Een bombastisch standbeeld ter ere van, waarschijnlijk een koninklijke favoriete hobby, jagen.
10. Nog meer standbeelden op de heuvel!
11. Prachtig uitzicht op Budapest.

Intussen begon het al middaguur te worden en lieten onze magen ook van zich horen. Omdat op de heuvel alles nogal stevig geprijsd was, pakten we de bus naar de Moszkva Tér. Op de Moszkva Tér zagen we ook niet zo 1,2,3 een plaats om te eten, dus liepen we de straatjes in. Zo kwamen we het Mammut shopping center tegen waar we tegen bodemprijs een heerlijk broodje gehaald hebben.
Toen we weer buiten kwamen scheen de zon opeens en was het echt lekker weer geworden. We besloten naar de Hősök tere te gaan per metro. ...Met behulp van deze kermisattractie dat een metro moet voorstellen.
12. Hősök tere
13. Een paard, ...met een hertengewei?
14. De beelden beter in beeld.
15. Baldadige jongeren met hun vorm van graffiti in 1909?

Ondertussen was het zo tegen 15h00 en waren we een beetje inspiratieloos. Het was immers zondag en het was opvallend rustig. We besloten nog maar wat rond te gaan lopen en te metro'en.
16. het blijft een absurde valuta, die hongaarse forint...
17. Échte sovjet-metro!
18. Per tram zijn we naar de overstaande oever van het parlementsgebouw gegaan.
19. ...Om deze zo prachtig mooi in de zon op de foto te zetten!
20. Kerk op de Batthyány tér.
21. Omdat we nu toch al in het noorden van de stad waren, besloten we ook nog maar naar het graf te gaan van Gül Baba.

Ondertussen waren we al behoorlijk moe van al het lopen. We gingen daarom naar de McDonalds bij het Kéleti Pályaudvár om wat te drinken. Uiteindelijk zaten we hier zo lang uit te rusten, dat we ook maar besloten gelijk hier te eten. Tegen 21h00 gingen we naar het hostel om onze spullen op te halen. We lieten de sleutel achter en gingen weer terug naar de McDonalds zodat ik een klein overzichtje kon sturen van wat we zoal gedaan hadden die dag naar een paar mensen.
Om 23h00 werd er plots geroepen "We have to close now!". Jimmy en ik pakten onze spullen en gingen maar naar het Kéleti Pályaudvár waar onze trein immers binnen enkele minuten kon arriveren. Tegen 23h15 kwam hij inderdaad binnen.
We liepen naar ons oostenrijks couchette rijtuig en onze coupé. De coupé stond reeds al tot de nok vol met supermarktzakken van een oud roemeens echtpaar. Voor de rest zat er in onze coupé nog een oude roemeense vrouw en een roemeense meid. Jimmy en ik propte onze bagage erbij en namen plaats op onze ligbank. Dit was het oudere oostenrijkse model van couchettes en een stuk krapper. De deuren gingen dicht en de trein kwam in beweging. In slaap vallen was echter een ander verhaal.

Maandag 07/03/2011 - Trein naar/bezoek in Braşov - Tussen -1 en +3 celcius, eerst zon, later sneeuw.
De oudere man van het echtpaar had mij in Budapest geholpen met m'n bagage te proppen, maar ik wist bij goed niet hoe je in het Roemeens iemand dankte. Echter toen de douane om 03h50 mijn paspoort terug gaf, wist ik het weer! "Multumesc!". Ik draaide me om en probeerde verder te slapen wat blijkbaar lukte.
Ai fata de indianca, brunetica mea, teolina mea, si nasul de araboaica!, de telefoon van de roemeense meid ging af. "Oh entschuldigung!"
Tegen 08h30 ging ik voor het raam staan. Wat was Roemenië een indrukwekkend land zeg! Verkrotte fabriekshallen, glooiende heuvels, baboesjka's met fleurige ortodoxe hoofddoekjese en roemeense vlaggen die werden gehesen op scholen.
"Ist schon ha, România?!", ik draaide me om en de roemeense meid keek mij vragend aan. "Ja sicher! Ich bin wirklich beeindruckt!". We raakten aan de praat. Ze was gastarbeidster in Oostenrijk en keerde nu voor een maandje terug naar Roemenië. "Tri monaten Austria, unu monat România."
Ondertussen was Jimmy ook wakker en we stonden samen voor het raam. De roemeense meid was ondertussen naar het bistro rijtuig om koffie te gaan drinken.
22. Regionale trein staat klaar in Dumbrăveni.
23. Het stationsgebouw van Dumbrăveni. Hier zagen we dan ook de eerste zwerfhondjes rondlopen.
24. EuroNight "Dacia" uit Wenen met eindbestemming Bucureşti rijd op z'n dooie gemak door Transsilvanië.
25. Typisch roemeense huisjes bij Venchi.
26. Station Sighişoara

Jimmy en ik hadden ons gevestigd in een ander coupeetje waar de roemeense meid druk zat te kwebbelen met een andere roemeense. Ondertussen begon ik steeds meer dingen op te pikken in het Roemeens. Na een tijdje verliet de andere roemeense de coupé. Ik was ondertussen erg benieuwd geworden naar de muziek die de roemeense meid op haar telefoon had. Ik pakte een schrift en vroeg haar wat roemeense artiesten op te schrijven. Plots leek het ijs der formeliteit gebroken. Ze stelde zich voor als Victoria. Victoria pakte haar mobieltje erbij en liet enthousiast het een en ander horen. Ze schreef een hele lijst op met namen, ze vond het geweldig dat ik me als westerling interesseerde voor de roemeense muziek!
"Aici, aceasta este numărul meu de telefon!". Onderaan had Victoria haar telefoonnummer opgeschreven. Ondertussen naderden we al het station van Braşov. "Multumesc pentru Rumänische artisti! Bun călătorie und la revedere!" (=Roemeens/duits voor: Bedankt voor de artiesten, goede reis en tot ziens!)

Aangekomen in Braşov stonden vijf zwerhondjes de trein op te wachten en kwamen kwispelend op ons af gelopen.
27. EuroNight "Dacia" aangekomen in Braşov in de sneeuw.

Jimmy en ik wilden naar het stationsgebouw lopen om geld en buskaartjes te halen. Een oudere roemeense man met een begon een heel verhaal in het Roemeens tegen mij. Ik antwoordde "Eu, nu limba română!" (Ik, nee roemeense taal). Hij herhaalde wat hij zei in het Engels. Hij bood aan om ons voor €2,- naar het centrum te brengen. Onze eerste reactie was "NIET DOEN!", maar toen ik even stond te praten met de man, kwam hij wel geloofswaardig over. Ik schudde hem de hand en gaf hem €2,-. Toen ik hem streng recht aan keek in zijn ogen, keek hij vol vertrouwen in mijn ogen terug.
We liepen met hem mee en stapten in een zeer oude Dacia. Ik vond zijn auto helemaal geweldig! "Your car is absolutely great man!", lachend antwoordde hij terug "Yes, is new Dacia, here look at kilometers, it's just 600.000 kilometers!". De communicatie ging in het Engels en Frans. Hij vertelde dat hij locomotiefingenieur voor de roemeense staatsspoorwegen was geweest en nu op een te karig pensioentje moest leven. Daarom besloot hij maar te gaan taxiien. Hij bood ons nog aan om ons naar het Dracula kasteel te brengen en een dag een beetje in de buurt rond te rijden voor €15,-. Als wij langer in Braşov waren gebleven, hadden we hier graag gebruik van gemaakt.
Hij gaf zijn telefoonnummer en contactgegevens. Al snel stonden we in de Prundului bij het hostel.
28. Ik, samen met Ciobanu en z'n geweldige Dacia!

We checkten in het hostel en kregen onze kamer toegewezen. Nadat we onze bagage hier hadden gelegd en betaald hadden, gingen we het centrum in. De kern van het centrum is heel erg opgeknapt en in een soort Duitse stijl. In de omringende straatjes waren de gebouwen vaak wat minder hevig opgeknapt en dat had nu juist z'n charme!
29. Voorbeeld van zo'n pand in het centrum van Braşov.
30. Op veel panden zag je ook nog de oude reclame zitten uit vervlogen tijden.
31.
32. Braşov!

We struinden op ons gemak door het centrum. Alles was zéér goed betaalbaar ons! Plots was er hevige sneeuwval en dus gingen we in een duur uitziende luxe-bakkerij koffie drinken. Dit kostte dan ook maar €1,10 voor een grote latte macchiato, tussen de "beter bedeelde roemenen". Rond 17h00 liepen we terug naar het hostel zodat ik nog een mailtje met overzichtje kon sturen. Tegen 18h30 liepen we dan weer terug naar het centrum om een restaurant te zoeken. We kwamen terecht in een net restaurant waar we de enige buitenlanders waren. De kaart was dan ook geheel in het Roemeens, maar door te vergelijken met het Frans en Italiaans kwamen we er wel aan uit!
Ik ging voor een spaghetti met een halve liter Timisoareana bier. Dit smaakte erg goed! De rekening was zo ongeveer €4,-.
Om 20h00 wilden we terug lopen naar het hostel, maar het was buiten al ruim -10 of misschien al -15 graden celcius. Dik ingepakt liepen we naar het hostel terug.
Daar heb ik nog even gedoucht en wat geïnternet. Jimmy heeft die avond nog aan schoolwerk gezeten. Zo rond 23h00 wilde ik naar de kamer gaan lopen, maar ik vond het wel erg koud buiten. Toen ik op m'n iPod keek bleek het -22 te zijn buiten!

Dinsdag 08/03/2011 - Braşov->Bucureşti - Zonnig, rond +2.
09h00 ging de wekker af. Jimmy ging nog even douchen en dus kon ik rustig wakker worden. Om 09h30 kwam ik dan ook eens m'n bed uit en liepen we naar boven. Door een miscommunicatie was ons toch een ontbijt beloofd terwijl dat niet inbegrepen zat bij 1 nacht. Omdat de eigenaresse toch beloftes wilde nakomen, maakte ze speciaal voor ons een ontbijt klaar. Na een kop turska kaffa stonden onze ogen WIJD open. Ondertussen had een groepje vrouwelijke camembertvreters zich ook in het hostel gevestigd. Ze zaten lekker te roddelen over dat de eigenaresse zòò 1990 gekleed was (in werkelijkheid was er helemaal niets op te merken op de vlotte eigenaresse!). Plots kreeg ik heel veel zin om m'n spullen te pakken en te gaan!
We bedankten de eigenaresse voor het ontbijt en het uitstekend verblijf in het Old Town hostel.
Buiten was het stralend weer en strakblauwe lucht. Jimmy en ik liepen naar het centrum om nog wat rond te fotograferen. De zwerhondjes genoten ook zichtbaar van het weer, die lagen lekker te slapen in de zon.
33.
34. Roemeense vlaggen zie je óveral hangen in Roemenië, de roemenen zijn duidelijk trots op hun land!
35. De Piata Sfatului.

Omdat ik de roemeense vlag erg mooi vind, wilde ik zelf graag zo'n klein vlaggetje hebben. Toen ik het vroeg bij de VVV, kreeg ik echter als antwoord: "I think you won't find a store who sells the romanian flag." ...Waar halen de roemenen deze zelf vandaan dan?!
Uiteindelijk heb ik hem toch nog gevonden in een klein winkeltje.
Rond 11h00 wilden we naar het station gaan. We kochten iets om te lunchen en probeerden bij kiosken buskaartjes te krijgen. Nergens lukte dit. Ik stapte de bus maar in met 10 lei klaar. De buschauffeur verkocht ze echter ook niet. We mochten gewoon mee. Een halte voor het treinstation zijn we er maar uit gegaan, uit angst voor controleurs.
36. Hier waren communistenblokjes te vinden!
37. Sfeerbeeld van rond het station.
38. Het Ceaucescu-stijl stationsgebouw van Braşov.

Een uur voordat de trein vertrok, hebben we ons neergezet op het perron. Hier was van alles te zien. Verderop stond een groepje Rroma's bijvoorbeeld dat Que dolor van Fanfare Ciocărlia afspeelde vanop hun telefoons. Verder kwamen er steeds meer illegale verkopers op het perron, wachtend voor de Dacia naar Bucureşti.
39. Een oude Franse Caravelle, nu werkzaam voor een Roemeense privé maatschappij hier in Transsilvanië.
40. De Accelerat naar Târgu Mureş.

Met een tiental minuten vertraging kwam de EuroNight Dacia binnen. Jimmy en ik zochten onze coupé op. Dit was in een Roemeens AVA200 rijtuig. Anders dan het uiterlijk doet vermoeden, was het interieur redelijk verkrot. De lichtknop deed het nog en de stoelen kon je nog op zitten, maar dat was het dan ook wel.
Langzaam kwam de trein in beweging en we verlieten Braşov. De bergen om ons heen werden plots spectaculair hoog.
41. Tussen Braşov en Sinaia.
42.
43. Zoek het spoor.
44. Uitzicht in Sinaia.
45. Verkrotte fabriek bij Predeal.
46. De standaard locomotief van Joegoslavië en Roemenië.
47. Paard en wagen in Câmpina.

Naar mate we verder kwamen, was het spoor opeens geheel vernieuwd en stonden er nieuwe 25 kV hoogspanningslijnen. Eenmaal voorbij Ploieşti werden we gewoon bijna bang, de trein ging tegen de 140 km/h rijden i.p.v. de normale roemeense 60 km/h!
48. Oekraïense slaaprijtuigen in de bundel van Bucureşti-Nord.
49. Locomotief met de kleuren van de Roemeense vlag. Op de achtergrond de sfeervolle woningen rond het station van Bucureşti-Nord.

Voordat wij arriveerden in Bucureşti-Nord, stopten we onze paspoorten, portefeuilles en waardevolle spullen goed weg. Maar toen we uitstapten bleek al snel dat alle spookverhalen van Bucureşti-Nord ondertussen tot het verleden behoorden. Er vroeg maar een iemand of we naar de airport moesten. Toen ik nee zei, wenste hij ons nog een fijne dag. Toen we het station uitliepen keken we meteen tegen een gigantische communistenflat op. Bij het kruispunt renden meteen een roedel aggressieve zwerfhonden springend en blaffend op een auto af. Een roemeense man waarschuwde ons voor de rroma's, maar wij zagen geen enkele rroma. De autobestuurders reden werkelijk als gekken. Dit was even wat anders als Braşov! Geheel op ons gemak voelde we ons niet...
Nadat we ingechekt waren, wilden we de stad in gaan lopen.
50. We belandden in een van de stadsparken waar deze prachtige boom onder andere te zien was.

We waren wat aan het praten en belandden in een deel van het park waar bejaarden bordspelletjes deden. Een oudere man stond op en riep plots heel hard: "HELLO MY FRIEND! WHAT DO YOU WANT ME TO DO FOR YOU?", "To win!" antwoordden wij, waarop hij hard moest lachen. "OF COURSE!".
51. Megalomane gebouwen zijn er ook te vinden...
52. ...Met de wapperende Roemeense vlag natuurlijk!

Het centrum was erg apart. Heel veel panden waren leeg maar wel erg mooi! Het viel ons op dat al deze panden tot monument verklaard waren. Langzaam word het ene, naar het andere pand wel omgebouwd tot winkel.
53.
54.
55. Plots stonden we voor deze roemeens-orthodoxe kerk. Van binnen was deze erg mooi!

Voor avondeten besloten we het ons makkelijk te maken en gewoon wat kleins te kopen in de supermarkt. Tegen 22h00 lagen we alweer te slapen, omdat we doodsmoe waren.

Woensdag 09/03/2011 - Bucureşti - Zonnig, +3 celcius.
Rond 08h00 werd ik al wakker, maar we hadden de wekker op 10h00 staan. Daarom besloot ik wakker te worden met behulp van Radio Favorit FM-România. Tegen 11h00 gingen we ontbijten. We deelden de tafel met een echtpaar uit Zuid-Duitsland. Zij waren hier enkele dagen om hun dochter te bezoeken die vrijwilligerswerk in Roemenië deed. Ondanks dat het echtpaar erg "Punktlich und Ordentlich" over kwam, vonden ze Roemenië een geweldig indrukwekkend land.
Tegen 11h30 hoorde ik de receptioniste eens uit over het Casa Poporului. Ze kon echter niet al onze vragen beantwoorden en besloot voor ons te bellen. Ze maakte meteen een reservatie. Wij bedankten de receptioniste voor de moeite en gingen naar het Casa Poporului lopen.
56. In Bucureşti hebben ze een nogal... aparte manier om electriciteitsdraden e.d. te verbinden.

Na 10 minuten lopen kwamen we al bij het Casa Poporului. Wij waren al meteen geïmponeerd door de ongelofelijke grootte van dit gebouw. Gezien dat we een uur te vroeg waren, besloten we "even een rondje rond het Casa Poporului te lopen".
57. Tja euhm, erg slim!
58. Het Casa Poporului gezien vanaf de voorzijde.
59. Het plein vóór het Casa Poporului.

Om 12h50 gingen we langs de balie om ons te melden. Zodoende kwamen we terecht in een typisch communistische ontvangsthal. Eigenlijk zitten er kosten aan dit bezoek verbonden, maar als je student bent uit de Europese Unie, mag je er gratis in. Om 13h00 kwam een mooie jongedame ons ophalen, zij zou de gids zijn. We waren nu in een groep van ongeveer 20 man.
(Ik heb tevens géén foto's gemaakt, daarvoor zou ik 30 lei moeten betalen. Wil je toch een beeld krijgen van de ruimtes? Klik even hier.)
We hebben verschillende ruimtes bezocht, de een bombastischer als de andere. Jimmy en ik hebben ons uitstekend vermaakt hier! Enkele leuke feitjes:
-Er werken 300 schoonmakers.
-Als alle lichten worden aangezet in dit paleis, dan staat een wijk van Bucureşti zonder stroom.
-Er zijn 200.000 lampen.
-Als je een van de gordijnen van de trappenhuizen op iemand gooit, dan overleefd deze dat niet.
-Alleen in de drie grootste gordijnen van het gebouw zit echt goud verwerkt. De rest is nep-goud.
-De grootste kroonluchter in het parlement weegt 5 ton.
-Ceaucescu kreeg alle bouwstoffen "cadeau van het volk".
-Een groot deel van de bouwvakkers was "vrijwilliger".
-95% van het gebouw is af, de overige 5% word nooit afgemaakt.
-In 2008 bedroegen de electriciteitskosten voor de verlichting 2 miljoen euro.
-Het is het 2e grootste gebouw ter wereld (1e is het Pentagon); dus het grootste communistische gebouw ter wereld!
-Ceaucescu wilde van één zaal het dak openschuifbaar maken zodat hij er met z'n helicopter kon landen.

Ongeveer een uur later stonden we voldaan buiten. Als je ooit eens naar Bucureşti wilt gaan, bezoek dan zeker het Casa Popolurui!
We wilden weer verder het centrum gaan ontdekken. Eerst gingen we nog eten in een soort roemeens fastfood restaurant, maar hier werd wel alles vers bereid voor je neus. Het smaakte overigens ook erg goed!
60. Zo'n oude Dacia is nu ook echt een van mijn droomauto's!
61. Weer zo'n oud pand in het centrum van Bucureşti.
62. Communistenblokken staan ook in het centrum...

Later kwamen we weer een roemeens-orthodoxe kerk tegen. Deze was op zijn beurt van binnen nog veel spectaculairder als de andere!
We liepen verder naar de Piata Revolutiei waar Ceaucescu z'n laatste speech heeft kunnen houden in het openbaar, voordat hij werd opgepakt door z'n eigen leger.
63. Het monument om de slachtoffers te herdenken van de revolutie.
64. The house of terror - Dit was het oude kantoor van de roemeense geheime dienst gedurende de communistische tijd. Momenteel is er in het museum boven nog de overblijfselen te zien van documenten, helaas was dit gesloten toen Jimmy en ik er waren.
65. Één deur verder staat dan weer het oude koninklijk paleis van Roemenië.
66. Een zwerfhondje diep in slaap in het zonnetje.
67. Het atheneum.
68. Een stuk verder kwamen in een straat terecht waar alle dure merkwinkels zaten. Het komische was dan weer dat er communistenblokken boven zaten...
69. Moge het duidelijk zijn wat de tagger van rap vindt...
70. Triestige gebouwen aan de Calea Victoriei.
71. Dacia!

In de avond gingen we eten in een restaurantje in het noorden van de stad. Ik had een soort gepaneerd vlees met gekruiden groenten en gebakken aardappels dat zeer goed smaakte! Nadat we afgerekend hadden wilden we naar het hostel gaan lopen om onze tassen te halen. Op de kaart had ik een prachtig snelle route uitgestippeld. Zodoende gingen we lopen. En we bleven maar lopen. Zonder herkenningspunten. Op den duur met 15 zwerfhonden voor ons neus.
...We zijn toen met een hele grote boog langzaam om die honden heen gelopen en hard doorgelopen naar een boulevard want op je gemak voelen is anders! Ik sprak de eerste de beste jong uitziende persoon aan in het engels of die ons de weg kon wijzen. Op de een of de andere manier waren we totáál verkeerd gelopen!
Gelukkig kwam het uiteindelijk allemaal nog wel goed en waren we optijd in het hostel. We pakten onze bagage en vroegen naar de bushalte. "You can walk to Bucureşti-Nord! It's safe, trust me!", ja misschien als je de weg kent en geen 15 kilo zware rugzak op je rug hebt! Daarom pakten we toch maar de trolleybus naar het station. Hier hadden we nog iets langer als een uur. We zette ons in een McDonalds aan wat drinken, zodat ik een mailtje naar Nederland kon doen. Een twintigtal minuten voor vertrek liepen we naar de trein toe. Helaas zat in deze trein het servisch slaapkrot, in plaats van het goddelijk roemeens slaaprijtuig.
De provodnik was er nog niet, dus moesten we nog even wachten. Plots kwam een wat wazige meneer aangelopen en een van de passagiers liep lachend op hem af terwijl hij wat schreeuwde in het Servisch. Een heel gesprek volgde totdat de provodnik een gebaar maakte dat iedereen mocht komen. Onze tickets werden goedgekeurd en we gingen naar compartiment 3. De bedden waren vederzacht, maar de rest van het compartiment was eigenlijk een regelrechte ramp.
Stipt optijd kwam de trein in beweging en de provodnik kwam nogmaals langs. "I vostre bilete vă rog! Улазнице молим!". Ik gaf hem de tickets. Vervolgens wilde ik nog weten of we met z'n tweeën deze coupé hadden, of dat er nog een derde bij zou komen.

>"With how many persons are we in this compartment?"
<"?!?!?!?!??! Не говорим english!"
>"Euhm, persoană unu mea, persoană doi el, persoană tre où, dov'è?"
<"Da, tre paturi aici!"
>*Hele diepe zucht* "ЈА САМ ОСОБЕ ЈЕДАН, ОН ЈЕ ДРУГА ОСОБЕ, ГДЕ ЈЕ ОСОБЕ ТРИ?!"
<"Nu, ai un compartiment privat."
< "ХВАЛА! Лаку ноћ!"

...We hadden dus wèl een privé compartiment. Het eerste uur heb ik nog mijn reisverslag verder uitgewerkt en ben daarna gaan slapen.

Donderdag 10/03/2011 - Београд/Beograd - Zonnig, ongeveer 10 graden celcius
Het slapen was wederom een opgave apart omdat de trein hevig schudde en beefde vanwege de slechte staat van het spoor. Uiteindelijk heb ik nog wel een oog dicht gedaan, omdat ik wakker schrok van de provodnik die aan de deur stond en iets mompelde dat leek op Пасошке контроле (paspoortcontrole). Tien minuten later stond er een roemeense douanier in de coupé onze paspoorten te controleren. "Excelent! Noapte bună şi călătoria bun spre Beograd!". Vijf minuten later stond er alwéér een douanier in de coupé. Ik overhandigde mijn paspoort en vroeg in mijn slaapdronkenheid, "Serbien? Schon hier? Овдје Србија?", "Nu, Srbija cincisprezece minute!" antwoordde de douanier. "Oh! Sie sind schon verificate!" merkte de douanier plots op. Klasse samenwerking daar op de grens!
Ik gooide de deur weer dicht met het slot erop en draaide me om. Nog geen 10 minuten later kwam de provodnik weer langs "Друга пасошке контроле, Србија!". Twintig minuten later waren de serven er pas. Het verhaal aan de roemeense zijde herhaalde zich weer, alwéér een tweede douanier die erachter kwam dat z'n collega al langs was geweest!

Ondertussen was het plaatje helemaal compleet van onze trein; een oude stinkende en brullende joegoslavische diesellocomotief hing voor onze trein, met een oud joegoslavisch slaaprijtuig/krot gevolgd door Roemeense stoptreinrijtuigen uit het Ceaucescu tijdperk.
72. Het logo van de JŽ (de Joegoslavische Spoorwegen) stond nog altijd te pronken in de spiegel van ons compartiment.

Nadat we Владимировац/Vladimirovač gepasseerd waren, stapten we beide uit bed en gingen voor het raam zitten. Voor Jimmy was het de eerste keer in een land waar het cyrillisch gebruikt werd. Jimmy had het cyrillische schrift zich eerder als mij eigen gemaakt, door hem ben ik het toen ook gaan leren, waar ik nog altijd dankbaar gebruik van maak!
Omdat we dit keer vanuit het oosten van Servië kwamen, kwamen we Београд/Beograd binnen via de noordkant.
73. De haven van Београд/Beograd met de D360 Bucuresti-Београд.

Het binnenrijden van Београд/Beograd was dit keer heel omslachtig. We moesten halverwege kopmaken en de trein reed op zicht het station achterstevoren binnen. Alhoewel er genoeg te zien viel:
74. Oude Servische regenboog couchettes in de bundel.
75. De ex-Joegoslavische dieselloc.
76. De Roemeense stoptreinrijtuigen onder de kap van Београд/Beograd.

Toen we het station uit liepen wilden we meteen naar de Славсија трг lopen om geld te kunnen halen. Gelukkig kwamen we halverwege de Немађина al Banca Intesa tegen. Nadat we hier geld hadden gehaald, konden we meteen doorlopen naar het Old Shoes hostel aan de Бранкова. Toen we hier aankwamen drukte ik gelijk op de bel. Geen gehoor. Nog twee keer geprobeerd, nog steeds geen gehoor. "You shouldn't arrive that early, haha!", hoorde ik plots achter me. We waren inderdaad aan de erg vroege kant! Ik had 10h00 als aankomsttijd gegeven, maar wij stonden daar al om 09h40!
We liepen naar boven en kwamen in het kleine hostelletje. We raakten in gesprek met de eigenaresse over van alles en nog wat. De eigenaresse was zeer aardig en vertelde veel over het leven in Servië. Nadat we betaald hadden en de sleutels in ontvangst namen, gingen we Београд/Beograd in. Als eerste liepen we naar de Кнеѕ Михаилова. Daar was het een levendige boel vandaag! Na een half uurtje winkels kijken belandden we in het Каламегдан park. Bij een verkoper die allerlei militaria had liggen, van medailles tot gevulde kogels, kocht ik een Servisch vlaggetje om mijn vlaggen verzameling van favoriete landen uit te breiden.
We besloten vandaag naar Нови-Београд/Novi-Beograd te gaan. Dit is een wijk vol grijze en grauwe communistenflats. De reden dat ik hier graag heen wilde, was omwille van fotografische redenen. Ik houd er zelf nogal van om deze triestigheid te fotograferen. Het heeft iets mysterieus voor mij! Om hier te komen pakten we de tram vanaf het treinstation. De tram had dan ook de bijna symbolische (voor mij dan...) bestemming "БЛОК 45" (BLOK 45).
77.Cyrillische graffiti.
78. Блок 23.
79. Aan de voet van блок 23.
80. Er zijn allerlei handeltjes te vinden onderaan de blokken, voor de cyrillische lezers onder ons.

Nadat we блок/blok 23 hadden rondgelopen, wilden we naar het Сава Центар. Om hier te komen moesten we met een voetgangersbrug over de Аутопут/Autoput Ljubljana-Thessaloniki/Istanbul.
81. Vanaf de voetgangersbrug heb je een prachtig uitzicht op de Западна Капија Београда, bij mij beter bekend onder de naam ivo pivo tower. (Afgelopen zomer stond er een grote poster van JELEN PIVO op en de combinatie Ivo en Pivo komt dan weer uit dit lied. )
82. Fauna is er ook te vinden in Нови-Београд.

Toen we het Сава Центар inliepen stonden we wel even heel raar te kijken toen we door een detectiepoortje moesten. In het Сава Центар hing ook een hele rare sfeer. Op iedere hoek stond ook een bewaker. Pas op de bovenste verdieping drong het tot ons door dat dit een conferentiecentrum was.
We stapten er weer uit en gingen opweg naar het Ušće centar.
83. Baselse trams rijden nu met grote getalen in Београд rond.

In het Ušće centar zijn we op zoek geweest naar cd winkels, zonder resultaat helaas. Daarom gingen we maar op zoek naar nog een Joegoslavië relikwie te Нови-Београд; het Палата Србије. Dit was het oude bestuurscentrum van Joegoslavië waarin Tito ook nog heeft geregeerd.
84. Палата Србије.

In de middag waren we allebei echter zo moe, dat we besloten terug naar het hostel te gaan. Daar waren we tegen 17h00 weer. Na een uurtje bed hangen, wilden we naar restaurant "?". Ik had hier immers veel over gehoord! Het gebouw was in een typische balkan stijl. Toen we daar binnen stapten was het aangenaam warm met een open haard die vol opgestookt was. We namen plaats aan een laag tafeltje met lage stoelen. De ober in maatpak kwam naar ons toe en we vroegen in het engels om de menu kaart, dit werd niet begrepen. "Мени?", vroeg ik in mijn beste Servisch. De beste man begreep mij en overhandigde ons een boekje, hélemaal in het cyrillisch.
Meteen viel mijn oog op de ćevapčići/Ћевапчићи en een halve liter Jelen pivo. Jimmy ging voor een gerecht wat hem wel aardig leek en verse citroenlimonade.
Aan de muren hingen posters van het nationaal servisch voetbalteam en enkele politiekers.
Al snel kregen we ons eten. De ćevapčići/Ћевапчићи smaakte heerlijk, zoals afgelopen zomer in Sarajevo! Het gerecht van Jimmy was echter pittig, héél pittig...
Een anderhalf uur later stonden we weer buiten en gingen we weer naar het hostel. Tegen 22h00 lagen we al weer uitgeput in bed, mijn benen vielen er zowat af!

Vrijdag 11-03-2011 - Београд/Beograd - Zonnig, 16 graden celcius.
Om 10h00 hoorde de wekker te gaan, maar om 09h00 was ik al redelijk wakker. Ik besloot verder wakker te worden DJ Јуѕни Ветар. Tegen 10h00 was de eigenaresse ook weer in het hostel. Toen we eenmaal opgefrist waren, bood ze ons een kop servische koffie aan. We namen dit aanbod graag aan! Wederom hadden we weer leuke gesprekken. We vroegen haar wanneer er cyrillisch word gebruikt in Servië en wanneer latijns schrift. Haar antwoord was kort, maar krachtig: "If you're a BIG serb, you use cyrillic!". Ze vertelde ook nog dat de universiteiten èrg moeilijk zijn in Servië. De stof is veel te veel die ze aanbieden. Als je aan een universitaire opleiding begint, ben je verzekerd van minimaal 2-3 jaar studievertraging. "But! If you finish university, you know very much! So please, look a serbian girl who has finished university!".
De tijd vloog voorbij ondertussen. Tegen 11h30 zei ze plots "Please go now! It's realy a lovely day outside! I'm just wasting your time!". Ze had inderdaad gelijk, het was buiten zéér zonnig en tegen de 16 graden celcius. We besloten eerst naar Конак књегиње љубице te gaan. Dit was de woning van princes Ljubica, de vrouw van prins Miloš Obrenović. Hier in had iedere kamer een interieur gekregen voor een bepaalde tijd. Aan de muur hingen dan ook schilderijen van die bepaalde tijd. Dit was zeer interessant!
Drie kwartier later stonden we weer buiten en liepen we naar de Кнеѕ Михаилова omdat ik opzoek was naar een CD van Nihad Kantić Šike. Een CD winkel konden we echter maar niet vinden. Ik besloot het bij de VVV te vragen. Hun hadden wel een adres. Zodoende liepen we naar de Plato Multimedia. Hier hadden ze cd's genoeg liggen in het genre, maar niet van Nihad Kantić Šike. Toen ik het vroeg, werd er fronsend gereageerd. "No, we don't know him. You could ask at national serbian music label at the Македонска.". In die zaak in de Македоснка kreeg ik dezelfde reactie. "You could try at national bosnian-croatian music label at Нуѕичева." Daar kenden ze hem ook helaas niet!
Toen wij daar de deur weer open trokken, was er plots een servische bruiloft bezig waar uitbundig gedanst en gezongen werd met een accordeonist. Iedereen pakte z'n portefeuille en pakte dinar-muntjes en gooide deze op de grond. Achteraf mocht de accordeonist deze zelf oprapen.
We liepen verder naar de Скадарска, het oude centrum van Београд/Beograd. Dit stelde in werkelijkheid ook weinig voor. Ondertussen was het al ruimschoots middag en we hadden nog niet gegeten. Bij de Хлеб-и-кифе haalde ik 300 gram бурек/burek met servische yoghurt als lunch, dat erg goed smaakte!
We hadden nog enige uren over en wilden nog heel graag naar de St. Sava kathedraal. Op ons dooie gemak zijn we hier naar toe gelopen, waar we ongeveer drie kwartier over deden.
85. Onderweg kwamen we nog dit bord tegen, het logo van de joegoslavische luchtvaartmaatschappij. Tegenwoordig heet het nog altijd JAT, maar geen YUGOSLAV AIRLINES meer.
86. De St. Sava kathedraal met het standbeeld van Ђорђеван.

De St. Sava kathedraal was nog volop in aanbouw, maar het zag er nu al zeer imposant uit! Naast de St. Sava kathedraal, staat ook nog een kleinere kerk, de St. Sava kerk. Van binnen was deze echt wonderschoon! Zeker de mooiste orthodoxe kerk die ik tot nu toe heb bezocht. Tot de nok zat deze vol met bijbelse schilderingen die erg mooi waren! Er werd daar ook volop gecollecteerd voor de bouw van de St. Sava kathedraal, waar ik toch ook even mijn steentje heb aan bij gedragen.
In de zon was het echter zo lekker weer, dat we eerst nog eens een half uur in de zon gingen zitten voordat we verder gingen. Om terug te lopen, besloten we via de laatste nog-niet-door-ons-bezochte-winkelstraat te gaan.
87. In de categorie "Leuke scrabbelwoorden".

We gingen ook nog even langs de Фамилја Маркет om nog wat eten te kopen voor de terugreis. Voor thuis nam ik nog een pak servische koffie mee en 2 liter Cockta. Om terug naar het hostel te gaan hadden we de keuze uit tram naar het station en heuvel op lopen, of trolleybus naar het Студентски Трг en iets verder bergafwaarts lopen. We kozen voor het laatste.
De Ivo Pivo tower gezien de Бранкова bij ons hostel.

In het hostel keken we nog even snel op de computer hoe het met stakingen zat. Het leek erop dat de duitsers gewoon zouden gaan rijden. Ik stuurde nog een laatste mailtje naar Nederland en toen pakten we onze bagage en namen we afscheid van het personeel. Wederom een erg leuk hostel!
Aangekomen op het station wilde ik nog proberen een Rail-Plus kaart te kopen aangezien op de site van de servische spoorwegen stond dat deze maar €5,- was.
Loket 1: "НЕ ГОВОРИМ ENGLISH!"
Loket 14: "RAIL-WHAT?"
Loket 15: "Give your passport and photo!" ... ... ... "Ne, not possible."
Jammer!
Om het laatste uur voor vertrek door te komen, vestigden we ons in de stationsrestauratie. De vrouwen waren hier druk aan het kwebbelen, terwijl de meeste mannen met een grote grijns op hun gezicht naar de tv keken, foute Balkan muziek clips getoond werden.
10 minuten voor vertrek liepen we naar ons rijtuig. We hadden een couchette geboekt. Dat dit maar €8,60 kostte, was ook te zien; het rijtuig was echt een krot tot en met! Jimmy en ik kregen wel een eigen compartiment toegewezen, maar hier was nagenoeg alles aan kapot behalve 3 van de 6 bedden. Na vertrek uit Београд/Beograd, hadden we het raam open gezet en de lichten uit, met Београдски Синдикат op de achtergrond, om de ultieme Нови-Београд/Novi-Beograd ervaring te hebben.
Een half uur later wilden we gaan slapen. Omdat het licht van de gang zo ontzettend fel scheen en een gordijn mistte, heb ik een ander oud gordijn tussen de platen weten te frotten zodat er nog iets van verduistering was. Vervolgens gooide ik de vergrendeling op de deur en we gingen slapen.

Zaterdag 12/03/2011 - Šid -> Breda - Zonnig, licht bewolkt. 8 graden celcius.
Rond het bereiken van Šid werd ik wakker van de douane die in het rijtuig kwamen. Ik pakte mijn paspoort en wekte Jimmy. Ik wilde alvast de vegrendeling van de deur afhalen. Deze zat echter MUURvast! Ik heb volle kracht met m'n hand erop geduwd, maar er kwam geen beweging in. Ik besloot tegen dat ding aan te slaan met m'n hand. Uiteindelijk stond ik er echt heel hard tegen te slaan. Tot slot pakte ik mijn schoen en heb ik met de zool nog een paar keer hard geslagen, toen ging hij eindelijk open. Op dat moment zag ik echter in dat het niet slim was geweest om met mijn hand zo te slaan, want ik kon het wel uit GILLEN van de pijn.
Nadat de Servische douane was geweest, ging ik weer op m'n slaapbank liggen en verder proberen te slapen, ondanks de pijn. Een half uur later kwamen de kroaten.
Kroaat nummer één: Zegt dat de paspoortcontrole eraan komt.
Kroaat nummer twee: Doet het paspoort open en zet er een stempel in.
Kroaat nummer drie: Kijkt met een zaklamp of er geen illegalen verstopt zitten in het rijtuig.
Kroaat nummer vier: Vraagt of we iets te declareren hebben.
Natuurlijk kwamen al deze Kroaten afzonderlijk van elkaar met een interval van ongeveer 5 minuten zodat je vooral niet in slaap kon vallen.
In de ochtend werd ik weer wakker van de kroatische uitgangscontrole. Dit keer waren het maar twee kroaten, eentje om te zeggen dat z'n collega eraan komt, de collega om te stempelen. Een half uurtje later stonden we in Slovenië waar er slechts twee slovenen langs kwamen; eentje om te stempelen (als je er om vroeg...) en eentje om te vragen voor declaraties. Een half uurtje later kwam de provodnik langs. "Nächste ist Zidani-Most! Bitte, воѕне карте!", ja euhm, leuk dat we zo in Zidani-Most zijn, en dan?
Tien minuten later kwam hij lichtelijk geïrriteerd terug gelopen:
>"HIER IST ZIDANI-MOST!"
<"Wir fahren nach Villach."
>"Wie bitte?"
<"Wir fahren naar Villach, Avstrija, Beljak, verstehen Sie?"
>"Ah! Beljak, Avstrija!, oké!"
Voor ons gevoel stonden we al zeer snel in Jesenice. Toen we de Karavankentunnel (8 kilometer) inreden, viel het ons plots op dat de provodnik het licht uit had gedaan. Al met al toch nog een prachtige laatste Balkan-ervaring!

Stipt optijd stonden we in Villach-HBF en konden we de overstap op de EC Wörthersee glansrijk halen. In Villach was deze nog erg leeg, maar vanaf Schwarzach St. Veit zat hij plots stampvol met skiiers. Helaas begon de vertraging ondertussen op te lopen. Bij Salzburg hadden we exact +20, precies genoeg om onze ICE in München nog net uit te kunnen zwaaien. Ik pakte de reserveringen en liep naar de conducteur. "Wird durchgesagt!", antwoordde hij op alle mogelijke vragen. Jimmy en ik waren ondertussen al aardig pissed omdat het op de heenweg ook al mis was gegaan in München en ze gewoon GEEN informatie wilde geven.
Blijkbaar vond een passagier naast ons het wel grappig hoe wij zaten te stressen. Bij vertrek in München-Ost pakten wij onze spullen. Jimmy pakte zijn tas en draaide zich om *BAF* recht in het gezicht van die passagier.

In München-HBF hadden we de aansluiting op de ICE gelukkig prima gehaald. De rit naar Düsseldorf ging voorspoedig! In Düsseldorf haalde ik nog snel een Brattwurst en stapten we over op de Eurobahn naar Venlo. Zo goed als onze Interrail begon met een olympische koploper, zo "slecht" eindigde onze Interrail in een V-IRM met blauwe stoelen.

Al met al was dit een reis die z'n voorgangers heeft overtroffen. Roemenië was dè ontdekking van deze reis!
De titel? Die slaat op het graf van Gül Baba in Budapest, Ceauşescu's "meester"werk het Casa Poporului en Tito's bureau in het Палата Србије.

Mooi en uitgebreid reisverslag.
Chapeau

Mooi verslag, en volgens mij een prachtig vakantietje. Ook leuk dat je er enkele muziek en muzaklinks in hebt gestopt. Alleen Cyrillisch kunnen is meestal inderdaad niet voldoende om een menukaart te begrijpen

Super!!

Heel erg leuk en leerrijk verslag, echt waar.

Maar "WTF" bij foto 57! Zo absurd dat je zou denken dat het een fotosoep is.

Heel leuk verslag, het heeft me wel 40 minuten gekost om te lezen, maar het is echt de moeite waard!

"Your car is absolutely great man!", lachend antwoordde hij terug "Yes, is new Dacia, here look at kilometers, it's just 600.000 kilometers!"