Het plan was tegen begin november duidelijk; we zouden een dagje naar Łódź en Kraków gaan, met Sparpreis heen, "wat tickets voor in Polen" en met SchönesWochenendeTicket terug. Een dag voor vertrek kwam het nog zo dat Kuba een Tania Kuszetka (="goedkope couchette") had geboekt voor Kraków-Sczcecin en ik nog een hostel in Kraków had geboekt. De volgende dag was het dan zo ver!
Donderdag 3 november
Ik heb 's middags eerst nog twee tentamens gemaakt en de resterende tijd doorgekomen met een drankje met klasgenoten. Tegen 18h00 arriveerden zowel Kuba als Bruno op station Tilburg en konden we samen vertrekken. Nog geen uur later stonden we in Utrecht met frieten in de hand op het vertrekspoor van de EuroNight 447 "Jan Kiepura" naar Warszawa Centralna waar Martijn al op ons stond te wachten. "Door een defect treinstel is er beperkt treinverkeer mogelijk tussen Utrecht en Arnhem. Houdt u rekening met een vertraging van minimaal een half uur, tot een uur." Ik verwachtte dat onze EuroNight via 's-Hertogenbosch zou gaan rijden... Stipt optijd reed de lange sleep rijtuigen binnen en zochten we ons luxe Poolse zitrijtuig op. De stoelen waren breed en zaten erg goed. Al snel kwam de trein in beweging... en stond al snel weer stil. We waren druk aan het praten, totdat we plots een uur later ons realiseerde dat we pas in Driebergen-Zeist zaten! We trokken ons er niet al te veel van aan en praatten verder. Bruno was druk bezig zijn persoonlijke electriciteitscentrale in touw te brengen zodat hij van alle gemakken voorzien was. Ruim anderhalf uur te laat kwamen we in Arnhem aan, waar plots heel het rijtuig leegstroomde, iedereen gebruikt dat ding dus ook voor binnenlands verkeer?!
Met een flinke vertraging van ruim bijna twee uur kwamen we in Köln aan. Er werd dus helaas nog altijd het hele rondje Ruhrgebied gereden... We besloten maar pogingen te wagen om te gaan slapen. We hadden allemaal zelf een dekentje meegenomen, dat het slapen nog wat comfortabeler maakte. 
Zo af en toe werd ik nog eens wakker en sliep dan weer verder, al werd het in Hannover wel even heel moeilijk toen er iemand lag te snurken en daarbij het geluid produceerde dat leek op een doodstrijd van een Lama. Plots leek het alsof de Lama zijn laatste levensadem uitblies en toen was het gedaan met snurken.Vrijdag 4 november
*Meinen Damen und Herren auf Gleis ... Wilkommen in Berlin Hauptbahnhof!*, 06h30 al!!! (Normaal 04h30)
We hadden al in Polen moeten zitten.. 
Ik draaide mij om en probeerde verder te slapen, maar om 07h50 werd ik gewekt door een "Welkom in Polen!"-smsje. We hadden eigenlijk afgesproken om tegen 08h00 naar de WARS (=het Pools restaurantrijtuig) te gaan om te ontbijten, maar Bruno en Kuba leken nog in diepe slaap te zijn. Martijn was inmiddels al wel wakker dus gingen we samen ontbijten. Het restje złotych dat ik van mijn laatste Polen-reis nog over had zorgde ervoor dat we wat sneetjes brood met boter en jam konden nuttigen. Koffie was afkomstig uit de Jura Impresa koffiemachine die echt heel lekker smaakte. 
Toen we weer terug in het rijtuig waren, werd Bruno ook langzaam wakker. Een half uurtje later volgde Kuba. Zij gingen op hun beurt nog eens ontbijten.
1. Station Konin in de vroege ochtend.Ondertussen had ik de Polen-reisgids open geslagen over Łódź en las mij alvast in. Het leek mij zeer interessant. Als Kuba en Bruno terug waren, gingen zij kijken of de verbinding in Kutno naar Łódź nog ging lukken. Er bleek een TLK te rijden ongeveer een half uur later. Bruno besloot naar Warszawa te gaan omdat hij -geloof ik- bang was voor een Soyuzglaznostsocialistich-bezoek in Łódź met Martijn en mij in het gezelschap.
Met 100 minuten vertraging kwamen we dan in Kutno aan.
2. Foutje op de koersborden van de EuroNight 447 "EC" duidt op EuroCity i.p.v. EuroNight.Het stationsgebouw was één grote bouwput en dus was het loket verplaatst. We volgden de bordjes en belandden zo in een etablissement dat langs de ene zijde een bar was en langs de andere zijde een heerlijk provisorisch loket. Kuba bestelde de kaartjes voor Martijn en mij, wat toch wel weer heel wat kladblok-gekriebel en/of handen-en-voeten-taal scheelde. We liepen terug naar het perron.
3. EN57, ongetwijfeld de meest fantastische treinen van Polen! 
4. De eerste Berlin-Warszawa Express van de dag zat ondertussen nog geen 10 minuten achter de EuroNight dus. 
5. Prachtig oud verkrot stationsgebouwtje. 
6. Hihihihahaha
[/Puber-modus uit]
7. Na een half uurtje kwam de TLK binnen die ons naar Łódź zou brengen.We namen plaats in een van de oude zielenina (="groentjes") rijtuigen. Het oude interieur vond ik zelf prachtig!
Schokkend en bevend trokken we rustig "traag door oneindig laagland".
8. Het grootste deel van de rit ging paralel aan de Droga krajowa Nr. 1 Gdańsk-Cieszyn.
9. "Detail"-foto van het type rijtuig waar we in zaten. Het uitstekende geval dat je ziet is een generator voor stroom aan boord.Doordat de trein echter met een grote boog om Łódź zou gaan rijden, hadden we de keuze om in Zgierz uit te stappen en per tram de reis te vervolgen naar Łódź. In Zgierz gingen we eerst naar het loket om een "bilet podróżnika" te kopen die we zouden gebruiken voor Łódź-Kraków-Sczcecin. De dame achter het loket was echter zeer verwonlderd bij het zien van een Nederlandse Rabobank Pas. ("Ik heb dit nog nooit gezien hoor! Ik weet niet eens of het werkt!") Waarschijnlijk zal de dame ook hebben gedacht "Arme buitenlandse jongens, meegenomen door een Pool naar Zgierz!"
We zorgden voor geld en tramkaartjes, zodat we snel door konden naar Łódź. Een half uurtje later stonden we voor...
10. Shoppingcentre "Manufaktura".
11.Van alle shoppingcentres die ik in Oost-Europa heb gezien, vond ik dit zeker wel de mooiste en indrukwekkendste. Je zag echt nog dat het een fabriek was geweest. Binnen haalden we wat te eten en realiseerde we dat de klok toch met een aardige vaart door tikte. Tijd om de rest van Łódź te zien!
12. Dit was het uitzicht als je 180 graden draaide van de Manufaktura. 
13.
Hier en daar rijden er echt nog oude wrakken rond op de tram van Łódź, hier zie je tevens de meest slechte straat van heel de stad.We namen de tram naar het zuiden van de stad, waar een object zou staan wat haast wel science-fiction lijkt...
15. Hotel Alicja! €50,- per nacht per kamer! 
16. Een oude Oostenrijkse tram.
17. Even later nog een oude Duitser.
18. Maar toch blijven de originele Poolse het mooist! 
Kuba wist elders in Łódź nog een verlaten tram-depot te vinden, wat nog zichtbaar zou zijn vanaf de straat.
19. Het ziet er dan wel gigantisch sfeerloos, eng en desolaat uit, maar toch vind ik Polen de mooiste plek om de herfst te beleven. 
20.
21. Een bus van de PKS. Het is eigenlijk schokkend dat er soms complete klassen kinderen met dit soort bussen meer als 600 kilometer door Polen afleggen.
22. Het verlaten tramdepot. 
Helaas was het met grote hekken onbegaanbaar terrein...
23. En zo maak je door hekken soms toch onverwachts hele bijzondere foto's.We liepen verder naar de volgende tramhalte, waar we toch bijna een kwartier hebben staan wachten op de volgende tram...
24. Sommige panden in Łódź zijn heel apart; zoals hier te zien is, is enkel de derde etage bewoond. 
25. Ze hebben ook enkele opgepimpte trams.
26. Maar toch blijven de oude mooier! Uiteindelijk kwam er dan eindelijk een tram. Hij zat overvol en er zaten vier jongetjes met de deuren te klooien. Bij de volgende halte hielden ze de deuren dicht waar een paar oude vrouwtjes stonden te wachten op de tram, zodat er niemand meer bij kon. Bij de volgende halte stonden er echter wat brede mannen en toen durfde ze toch niet meer.
Uiteindelijk was het opgepropt in een tram zitten de moeite toch waard:
27. Geheel tegen onze verwachting in, stond Łódź-Fabryczna nog overeind! Het feit dat de knipper-knetter-neonlichten nog brandden, maakte mij al helemaal een gelukkig mens! Kuba vroeg nog aan de security of we over het terrein mochten lopen, maar helaas was dit uitgesloten. We liepen nu verder richting het centrum van Łódź.
28. Het cultuurhuis van Łódź. 
29. Deze zijn we op tientallen straathoeken tegen gekomen: "Alcohol voor centjes" betekent de naam van de winkel. De hoofdstraat vond ik uiteindelijk ook nog wel tof, dit was(/is?) de langste quasi-autoloze winkelstraat van Europa. Aan het eind wist Kuba een goede pizzaria te vinden. We deden ieder afzonderlijk onze bestelling in het Pools (wat een heerlijk gevoel is dat toch, dat als je voor het eerst iets zegt/vraagt in een nieuwe vreemde taal dat men het gelijk begrijpt
). De pizza smaakte erg lekker, zeker een goede keus van Kuba! We hadden nog wel even tijd voordat onze trein zou vertrekken, daarom besloten we nog even naar de Tesco te gaan om wat inkopen te doen. Kuba heeft Martijn en mij getipt op de fruitsappen in Polen, waar ik toch wel benieuwd naar werd. Eenmaal bij de kassa's aangekomen stond Kuba vol ongeloof te kijken, toen hij een "Self-scan"-kassa zag. "Hè?! Self-scan?! In Polen?! Dit land gaat nog modern worden! "We namen de tram naar Łódź-Widzew waar onze trein naar Kraków zou vertrekken. We moesten eerst echter nog een wandeling door flatblokken maken.
Bij Widzew aangekomen, stonden er een aantal soldaten voor het station: "Weet je zeker dat wij echt naar Widzew moesten komen?!", vroeg een van de soldaten terwijl hij telefoneerde naar z'n overste.
We hadden nog ruim twintig minuten voor het vertrek van onze trein, waarin Kuba de ontdekking deed dat je in Łódź ook kaartjes kan kopen voor het stadsvervoer van Warszawa. Met enkele minuten vertraging kwam de TLK naar Kraków binnen. We zochten een coupeetje op voor ons zelf en installeerden ons daar. Langzaam kwam de trein in beweging en we zaten en heel eind raak te praten. Ook de FRUGO-fruitsap viel zeer goed in de smaak bij Martijn en mij. Willekeurig pakte Kuba z'n gsm erbij en ging op GPS kijken waar we waren. "Hè?! We zijn vlakbij Warszawa op dit moment! Het gaat toch niet wéér zo zijn dat we de verkeerde trein hebben gepakt?!?!?!". ...Toen pas realiseerde hij zich dat we ook al op station Skierniewice hadden gestopt... Echter toen pakte de trein onverwachts een wissel en reed met slakkengang... een goederenspoorlijn op! Vlak voor Marków werd de trein helemaal stil gezet. Enkele medepassagiers vroegen al aan de conducteur "Wanneer gaan we de CMK op?". De locomotief zou gaan omlopen en dan zouden we de CMK op gaan rijden. ...Intussen was Bruno nog geen 30 kilometer van ons vandaan terwijl hij over anderhalf uur pas over hoorde te stappen naar onze trein. Het duurde echter nog wel even voordat wij weer in beweging kwamen. Bruno was ons al voorbij gesneld aan 160 km/h (Nog geen kilometer van ons vandaan
). Uiteindelijk reden we ook daadwerkelijk de CMK op. Een uur later stapte Bruno ook op en tegen 00h15 kwamen we aan in Kraków-Główny. We haalden wat geld en sjokte half slapend door een uitgestorven Kraków naar het hostel. Daar aangekomen lagen we al redelijk snel te slapen.Zaterdag 5 november
We zorgden dat we dit keer een beetje uit konden slapen, door om 11h00 af te spreken bij de receptie van het hostel. Kuba, Martijn en ik stonden om 11h00 bij de receptie, alleen was Bruno in nog geen velden of wegen te bekennen. Kuba vroeg aan het personeel of ze Bruno even konden halen. 2 minuten later stond hij naast ons, bepakt en bezakt en bewerend dat hij al uren wakker was. We lieten onze spullen nog even achter in het hostel en liepen naar de Galéria Krakówska om een ontbijt te gaan halen. Bij een bakkerij haalden Martijn, Kuba en ik wat broodachtigs. Al snel kwam Bruno aanstormen met een KFC/BurgerKing maaltijd.
Na een voedzaam ontbijt ( ) liepen we naar de tramhalte om een kaartje te kopen naar de Wawel. Eenmaal bij de automaat lazerde Bruno's Cola fles op de grond waarna hij als een Poolse native-speaker "KURWA!" uitriep (in de spreektaal is dit haast hetzelfde als "verdomme" in het Nederlands, dat terzijde). De jongen achter ons keek toch wel even op. Eenmaal in het bezit van tramkaartjes, duurde het nog wel even voordat er weer een tram zou komen richting Wawel. Daarom besloten we daar naartoe te gaan lopen, het was immers heerlijk weer. Op de Wawel aangekomen, was het toch even het tegenovergestelde van gisteren; alles proper en overal toeristen.
30. Om het contrast ook maar even fotografisch te belichten. 
31.
32. We waren eigenlijk toch wel ver van huis, voor "zomaar een weekendje eruit". We liepen nog door naar Kazimierz, de Joodse buurt van Kraków. Ik vond dit eerlijk gezegd een beetje tegen vallen. Al snel waren we er doorheen en namen de tram naar het Dworzec van Kraków. Kuba kocht alvast z'n treinkaartje voor in de avond.
33. EN57 als Osobowy naar Oświęcim.Toen werden er plots twee toeristen naast ons aangesproken door "geheime politie" en moesten hun paspoorten tonen. Wij liepen naar buiten en beraadden ons over wat we zouden gaan doen. Ik had de kaart van Kraków nog niet eens open geslagen, of dezelfde "geheime agenten" stonden ook naast ons. Twee mannen en één vrouw van rond de 1m75. We pakten onze identiteitspapieren erbij. Bij het zien van Kuba's Poolse identiteitskaart, werd er in het Pools verwijtend naar z'n kop gesmeten "WAAROM ZEI JE NIET DAT JE POOLS WAS?!?!", waarop hij nonchalant antwoordde "Omdat jullie er niet naar vroegen...". Plots viel het mij op dat de badge van de beste man NIET voorzien was van foto en zelfs niet van naam. Ze zeiden dat het goed was, maar wij stonden er toch nog even met dubbele gevoelens. We besloten ze even te gaan volgen, maar al snel begonnen ze zich ongemakkelijk te voelen door ons. Mijn idee was om er de politie bij te halen, omdat ik dit echt niet vertrouwde. Plots waren ze uit het oog nadat ze het station hadden betreden. Wij liepen ook het station in en verspreiden ons, we konden ze echter niet meer vinden... Kuba zei later dat het waarschijnlijk georganiseerde misdaad is en misschien wel gewoon Poolse maffia. Intussen was het te laat om nog naar Nowa Huta te gaan en stelde ik voor om gewoon een piwo te gaan vatten. Zo gezegd zaten we 10 minuten later aan een halve liter Zywiec.
Even later liepen we terug naar de Galéria Krakówska om te eten. Martijn en ik gingen voor de Polskie Smakie wat erg lekker was. Bruno besloot naar KFC te gaan en Kuba heeft ook ergens nog een bord eten vandaan weten te toveren. Daarna moesten we nog inkopen gaan doen voor de terugreis. Het nodige wódka, piwo en enkele andere typisch Poolse dingetjes werden ingeslagen. We haalden de tassen in het hostel weer op en zochten de trein op. We zouden nu de nacht doorbrengen in een TLK naar Szczecin in "tania kuszetka". In de praktijk was dit gewoon een couchetterijtuig voorzien van provodnik. Het enige verschil was dat er geen dekens en kussens waren. We hadden gelukkig zelf dekentjes bij en onze jassen/shirts hebben als kussens gedient.
Die nacht heb ik nog best lekker geslapen eigenlijk!
34. Bruno's electronicatheek zorgde ervoor dat hij zich nog wat extra verkoeling kon brengen.Zondag 6 november
*Shrthhrtrh morrel morrel shrrhst mompel mompel* ... "Is nog nie Szczcecin, verder slapen...", mompelde Kuba. Ik draaide mij weer om. Half uurtje later kwam de provodnik weer langs en dit keer met onze tickets. Ik nam ze aan en verdeelde ze onder ons. Vijf minuten te vroeg reden we Szczecin binnen. Bij het uitstappen bleek de kiosk al open te zijn en JAAAAAAAAAAA! ZE HADDEN FRUGO!!!
Kuba en ik kochten de laatste aanwezige voorraad op. We sjokte over de loopbrug verder naar de Duitse trein. Deze zou ons direct naar Berlin Gesundbrunnen brengen. Eenmaal in Duitsland, sukkelden we allemaal stuk voor stuk in slaap. Vlak voor Berlin-Gesundbrunnen werden we wakker. We moesten hier overstappen richting Hauptbahnhof. In eerste instantie zouden we de S-Bahn nemen, die een Poolse meneer ons ook aanraadde. Uiteindelijk bleek de RE sneller te zijn. Toen we de S-Bahn uitliepen snapte de beste man er niets van: "Aber hier nach Friedrichstrasse, dann wechsel und Hauptbahnhof! Ist super!". Zodoende stonden we 20 minuten later op Hauptbahnhof en gingen we wat koffie halen bij McDonalds om toch tenminste één der medereizigers tevreden te stellen. Daarna pakten we de RE naar Magdeburg. Hier weer overstappen op de RB naar Braunschweig. En toen begon het gedonder hoor... In Helmstedt bleek er iemand voor de trein vóór ons te zijn gesprongen. "De bussen zijn zojuist besteld", klonk het door de omroep. We zetten ons in de stationshal, Bruno realiserend dat hij wellicht niet meer thuis kon komen die avond. Het was wachten en wachten... Na een aardig lange tijd kwamen er dan eindelijk bussen. Één van die bussen bleek echter direct door te rijden naar Hannover.
Zodoende stapten we in, samen met 40 voetbalsupporters. "Dames en heren! De bus heeft vandaag eigenlijk vrij, en ik eigenlijk ook! Ik zou het daarom fijn vinden als jullie de bus schoon achter houden." Dit resulteerde tot een spontane solidaire fooi-geld inzameling namens één van de voetbalsupporters. De chauffeur dankte iedereen en beloofde z'n best te doen om zo snel mogelijk in Hannover te komen.Echter waren we net 1 minuut te laat in Hannover om de RE naar Minden te halen.
Daarom renden we als een gek naar de IC naar Schiphol die heel snel in Minden zou zijn. Kuba legde het aan de conducteur uit, die het goedkeurde dat we voor één station mee zouden gaan. De 50 kilometer naar Minden gingen zeer snel aan 200 km/h. In Minden hadden we weer een perfecte overstap op de RE naar Duisburg. Echter was het gedonder nóg niet afgelopen, omdat we met deze trein óók weer vertraging maakte. Een paar stressoverstappen zorgde er dan uiteindelijk toch voor dat we optijd in Nederland terug waren. In Venlo zijn we dan met z'n allen als eerste naar de Smullers gerend omdat we allemaal rammelden van de honger.
Uiteindelijk was ik om 21h15 al weer thuis, wat ik toch zeer mee vond vallen.Een erg tof, maar energievretend weekend was dat. Bedankt voor de gezelligheid Kuba, Martijn en Bruno!
Net als bij mijn vorige verslag, zegt de inhoud van de foto's meer over mij, dan over het desbetreffende land. In dit geval Polen dus. Ik sta niet in voor enige subjectieve beeldvorming voor Polen als land.
