Tevens geef ik toe, het is niet bepaald een treinig verslag, enkele foto's daar gelaten.
Politieke disclaimer: In dit verslag komen enkele zeer politiek extreme dingen langs, hier staat mijn eigen politieke opvatting -wederom- totaal los van en komt niet aan bod. De aandacht naar het socialistisch- en oorlogsverleden van deze streek is dan ook vanuit historische blik.
Zaterdag 18-02-2012 Breda -> Antwerpen Centraal Station
Één van de hoofdredenen voor mij om op vakantie te gaan in deze week, is de reden voor vele om juist naar Brabant te komen; Carnaval. Ik verafschuw het en word er gruwelijk chagrijnig van! De reis begon dan ook al goed toen ik me eerst door een dweilband heen moest maaien om bij de kaartautomaat te komen.
Eenmaal in Roosendaal was de Benelux van 16h34 opgeheven en was ik gedwongen de stoptrein te pakken, maar door problemen werd deze met een Belgische Sprinter (AM86) gereden. Leuk voor de afwisseling! Uurtje later was ik dan in Antwerpen bij m'n broer en reisgenoot Jochem.Zondag 19-02-2012 Antwerpen Centraal Station -> Charleroi Sud -> Charleroi Aéroport -> Aerodrom "Nikola Tesla" Beograd -> Beograd
"Van ons dat doen gaan, naar die Balkaan!", riep Jochem nadat de wekker ging, zoals een Macedonische verkoper in Antwerpen dat zou doen. Tegen 09h38 pakten we de trein naar Charleroi-Sud, die vandaag werd gereden door een kudde Cityrail klassiekjes.
1. Halverwege in Nivelles nog een beeld dat over enkele maanden niet meer voor zal komen; twee rode gekoppelde klassiekjes.Na ruim anderhalf uur kwamen we in Charleroi-Sud aan. Snel haastte we ons naar het TEC loket om een buskaartje te kopen bij de loketist met een zwáár carolo-accent.
Vijf minuten later zaten we in de bus en reden we via de ring langs fabriekspijpen naar de luchthaven. Bij het binnenstappen trokken de rillingen gelijk over m'n rug bij het horen van het omroepgeluid; dat had mij twee jaar terug nog een nacht lang wakker gehouden toen ik met Bruno een dagje naar Stockholm ging.Na een half uur ging de balie open om ons ruimbagage kwijt te kunnen. In de rij merkte we al meteen op dat dit nog een feestelijke vlucht ging worden; allemaal opgewekte Joegoslaven die familie gingen opzoeken. Na wat oponthoudt bij de veiligheidscontrole als gevolg van Jochem's schoenen, moesten we nog anderhalf uur wachten. Met een kop koffie in de hand en uitzicht op vliegtuigen was dat prima te overleven.
Een uur later zagen we onze knalroze Wizzair Airbus A320 landen. Vanaf dat deze stil stond ging het allemaal erg snel; 10 minuten later zakten we al weg in de lederen zetels van een Hongaars toestel van Wizzair.
2. Adieu Charleroi!De ogenschijnlijk mooie stewardessen jastte even snel het veiligheidspraatje er doorheen. "Cabin crew take your seats, ready for departure.", maar de dames gingen daarentegen eerst nog even snel bijkleppen met een paar passagiers.
Als ze uiteindelijk toch zaten, reden we de startbaan op en op nog niet eens de helft van de startbaan vlogen we de lucht in, nog geen paar minuten later gingen de seatbelt-lampjes uit en stuiterde de stewardessen weer rond in het vliegtuig. Ondertussen hadden ze door wat voor passagiers ze aan boord hadden en leken ze enkel nog Servisch, Bosnisch en Kroatisch te spreken. 
3. Boven Slovenië
4. Nog een prachtlucht boven het drielandenpunt Bosnië/Kroatië/Servië.Inmiddels anderhalf uur later werd de landing ingezet, maar beneden zag Угриновци/Ugrinovci er wel schrikbarend wit uit; afgezien van doorgaande wegen was alles dichtgesneeuwd.
Eenmaal op de grond liepen we door de slurf Aerodrom Nikola Tesla in; een grauwe gang met vertrekkende, aankomende en overstappende passagiers en schoonmakers maakten de chaos compleet. We begrepen dat we vooral door moesten lopen, zodoende kwamen we bij de paspoortcontrole en de bagageband uit. Toen nog een deur door en toen euh... stond er een leger van 80 taxichauffeurs voor onze neus. 
We haalden snel wat geld af bij de geldautomaat en liepen vooral door naar de bushalte. Een minibusje zou ons naar het treinstation van Београд/Beograd brengen. Intussen waren we meteen weer midden op de Balkan; de chauffeur pakte zéér galant van alle vrouwen de bagage en zou ze "wel even snel" in het bagagerek voor ze zetten. Met een snelheid van wel 60 km/h sukkelden we over de Братство и јединство/Bratstvo i jedinstvo naar Београд/Beograd.Op het treinstation aangekomen was het pas 18h30, terwijl we pas 20h00 zouden aankomen in het hostel. Om die tijd door te komen introduceerde ik Jochem bij stationsrestauratie Peron A. De cevapcici en pljeskavica smaakte zéér goed! Uurtje later zijn we dan toch maar naar het hostel gaan lopen op de Бранкова/Brankova. Бојана/Bojana, de eigenaresse van dit hostel heette ons welkom en herkende mij direct van het voorgaande jaar. Ik moest me dan ook gelijk verantwoorden: "Great to see you! But... Why 4th time in Belgrade?!". We praatten nog een heel eind verder, totdat ze moest gaan. Deze nacht zouden er nog een paar Turkse meiden slapen, de rest van de dagen zouden we het hele hostel voor ons eigen hebben.
's Avonds liepen we wat over de Кнез Михаилова/Knez Mihailova (dè winkelstraat van Београд/Beograd) en dronken nog wat.
5. KBC bankautomaat had een verfblik te verduren gehad...Maandag 20-02-2012 - Београд/Beograd
Tegen een uur of 10 werden we eens wakker, we nuttigden een klein ontbijt bij de пекара/pekara (=bakkerij) om de hoek en gingen voor een goede kop koffie naar café Витраж in de Змај Јовина/Zmaj Jovina. Voor vandaag hadden we nog niet echt een plan, we besloten het allemaal "wel op ons af te laten komen". Inmiddels had Kuba (een vriend die dezelfde week aan het Interrailen was in dat gebied) laten weten tegen het eind van de middag in Београд/Beograd te zijn.
6. Een anti-EU poster die verspreid over heel de stad hangt; zuur kijkende mannen in een driedelig pak is het schrikbeeld dat de Serviërs hebben over de EU?!We liepen de Кнез Михаилова/Knez Mihailova af richting het Каламегдан/Kalamegdan park. Hier waren de gemeentediensten nog volop bezig de sneeuw van de paden te verwijderen.
7. Ondanks de waarschuwingsborden, zagen we toch wat afdrukken van mensen in de sneeuw daar beneden.
8. Een van de dingen die ik graag nog van dichtbij had gezien; een oud sportcentrum uit commi-tijden met uitzicht op de Сава/Save en Дунав/Dunav(=Donau).
9. Het bekende kanonnenarsenaal dat eigendom van het oorlogsmuseum is van Београд/Beograd.
We liepen het Каламегдан/Kalamegdan uit op weg naar Скадарлија/Skadarlija, de toeristenstraat van Београд/Beograd. We belandden toen in een wijk met nogal uiteenlopende graffiti tags, zéér links, zéér rechts en alles wat er tussen zit:
10. Van boven naar beneden: NEE TEGEN EUROPESE UNIE! - NEE TEGEN NAVO! - SKOJ.
11. Ik citeer: Mladic is een held!
12. BEVRIJDT/F*CK DE ANARCHISTEN!
13. ZIGEUNERMIETJES
14.
15. Inmiddels was het zigzaggen tussen auto's en sneeuwhopen...
Toen belandden we op een markt waar van alles verkocht werd, ook baboesjka's die brood aan het her-verkopen was.
16. Een zwijn met een schaapsvacht daarentegen is toch nieuw voor mij......
Na Скадарлија/Skadarlija liepen we weer naar het centrum om iets te gaan lunchen, daar het al middag was.
17. Op de Трг Републике/Trg Republike staat dit gebouw nog.
18. 20 jaar SKOJ. Lijkt me niet dat die tag daar al 32 jaar hangt...
19. En wederom de SKOJ. "Plein van Marx en Engels"
20. Wellicht de vakbondscentrales van Servië op het moment?
Na een lunch van de Хлеб и Кифле, gingen we naar de St. Sava kathedraal lopen, aan de andere zijde van de stad.
21. In de Ресавска/Resavska kwamen we deze nog tegen; een hele muur vol aan Joegoslavië herinneringen.
De St. Sava en de toffe dingen die je daar tegen komt, heb ik vorig jaar al getoond. Hier na wilden we naar het USCE-centar in Novi-Beograd, per tram. Ik liep naar een kiosk en vroeg voor tramtickets. Ik kreeg een heel verhaal in het Servisch waar ik weinig van snapte. Volgende kiosk idem dito, evenals die daarna. We spraken een student aan in het Engels en vroegen om uitleg. Hij vertelde echter dat hij al 20 jaar succesvol zwart rijdt.
Het kwam er op neer dat we "ergens" zo'n Servische OV-chipkaart moesten zien te regelen. We wilden naar de VVV om het te vragen, maar halverwege probeerde ik het nog eens. Van deze vrouw begreep ik echter dat bij de kiosk op de Кнеза Милоша/Kneza Milosha ze wèl beschikbaar waren. En inderdaad! Voor €6,40 hadden we onze 10-rittenkaart.
22. Het door de NAVO-gebombardeerde Joegoslavische ministerie van defensie.
Het USCE-centar was bekend terrein voor mij, maar was voor Jochem een zeer aangename verrassing; een verschrikkelijk shoppingcenter in typische Oost-Europa stijl zoals we er van houden.
Eerst liepen we even rond, zo viel mijn oog onder andere op een winkel die foto's in diamant voor je graveert. In de etalage stonden Mladic en Karadzic broederlijk naast elkaar. We zetten ons daarna in de Vapiano voor een echte goede bak koffie. Kuba was inmiddels aangekomen in Београд/Beograd, ik smste hem om naar de Vapiano te komen, waar hij een uur later stond als gevolg van een tramfile. We hebben nog een eind daar gezeten en besloten naar "?"/Знак Питанја te gaan voor het avondmaal. In de loop van de avond hebben we nog bij Витраж en een restaurant op de Кнез Михаилова/Knez Mihailova wat erg tof was!Dinsdag 21-02-2012 - Београд/Beograd
Tegen 11h00 stonden we nog eens een keer buiten. We ontbeten weer bij de пекара/pekara (eigenlijk lunchten: kaasburek) en liepen naar Хлеб и Кифле voor een kop koffie. Ondertussen zou Kuba ook nog even langs komen.
24. In het gastenboek van Хлеб и Кифле/Hleb i kifle hebben we de zaak bedankt voor hun bestaan en gereclameerd over het feit dat men in Frankrijk hun concept heeft gejat uitbaat onder de naam "PAUL".
Kuba had afgesproken met een vriend van hem en daarom scheidden onze wegen zich weer. Jochem en ik gingen per trolleybus naar het Joegoslavisch Historisch Musem.
25. Er stonden twee touringcars voor de deur; wij verwachtten dat het stampvol zou zitten.
26. De voorzijde, maar nu in de sneeuw.
Eenmaal binnen bleken we zowat de enige bezoekers te zijn. In het museum zelf was een expositie over de Joden in Servië in de tweede oorlog en de kampen die de Duitsers hadden ingericht in Servië. Hier na vervolgden we onze weg naar Tito's graf en de geschenken ("Reis over de wereld in 23 minuten") die hij had gekregen.
27. Tito in de sneeuw.
Terug in de stad bezochten we het paleis van prinses Љубице/Ljubice en zijn we daarna weer naar Peron A gegaan voor een frisse pint.
28. Muurschilderingen.
29.
30.
31. Een Severinka-locomotief (voor de oplettende lezer; inderdaad, vernoemd naar de Kroatische zangeres Severina *klikbaar* met één rijtuig dat als Brzi reed.
32. Nog een Severinka met nog een Brzi.
Na een goede Jelen-pint, zijn we per tram weer terug naar de Vapiano in het USCE-centar gegaan, omdat we het eten er ook eens uit wilde proberen; Kuba was er zo lyrisch over! Maar ik moet toegeven, het is erg lekker daar.
33. Uitzicht vanaf het dakterras; DONCAFÉ waar Halid Beslic uitgebreid reclame voor maakte.
34. Daarnaast de GAZPROM-toren.
Jochem en ik dachten slim te zijn door na afloop de bus te pakken "omdat ze toch allemaal de Бранков Мост/Brankov Most zouden nemen". Helaas reed de bus echter naar het treinstation... Vanaf daar dan maar gelopen. In het hostel waren we aanvankelijk steendood, maar al snel kreeg ik een SMS van Kuba dat hij nog een extra nacht in Belgrado bleef en of we niet "toevallig nog iets gingen drinken". Jochem was echter zo moe dat die al snel lag te slapen, maar ik had ondertussen wel weer wat energie en besloot daarom nog wel iets af te spreken. Ik liep naar de afgesproken plek toe en wachtte. Intussen werd een groep jongeren op de bon geslingerd vanwege "drinken in het openbaar", 20 minuten later nog eens omdat de fles nog niet op was en weer 20 minuten later opnieuw door een andere agentenploeg. Ongeveer een uur nadat we afgesproken hadden kwam Kuba aanzetten; hij was in een snelbus naar Novi-Beograd belandt.
In een café hebben we elkaar nog bijgepraat over alle avonturen, hopelijk zal Kuba ook nog iets in de vorm van een verslag op WoR achter laten.
Tegen 23h45 ging het café dicht en had Kuba al snel een goede bus gevonden naar zijn hotel. Genietend van de rust in de straten liep ik terug naar hostel.Woensdag 22-02-2012 - Београд/Beograd en Земун/Zemun
We hadden een heel plan klaar liggen voor vandaag, daarom liep de wekker om 08h30 al af. Ons ochtendritueel bij de пекара/pekara zette zich voort, evenals een kop koffie bij de Хлеб и Кифле. We zochten een internetcafé op om de boardingpassen te printen. Jochem dook nog even een apotheek in om wat tegen zijn moordende spierpijn te halen.
Al met al stonden we om 10h00 al bij de halte om de bus naar Земун/Zemun te nemen. Земун/Zemun is een randgemeente van Београд/Beograd waar enkele oude panden te zien zijn en de Belgradezen in de zomer gaan zonnebaden. Een half uurtje later kwamen we aan in Земун/Zemun.
35. Met dit prachtuitzicht!
36. Het hoofdkantoor van de Joegoslavische defensieve luchtmacht heeft ook nog een zooi NAVO-bommen mogen incasseren.
37. Een communistische engel?
38. Земун/Zemun zelf was echt wel de moeite waard, ook voor de doorsnee niet-Joegofiele tourist.
We liepen over een markt, genoten van de narodna muzika die er werd gedraait en admireerde de prachtige panden aan de zijkanten van de markt. Even later kwamen we bij de Дунав/Dunav (=Donau) uit, waar heel het idyllische plaatje van Земун/Zemun weer bruut werd verstoort
:
39. Drijvende ijsschotsen over de Дунав/Dunav.
40. Heel apart beeld was dicht, iets dat je echt eens meegemaakt moet hebben.
41. We dronken een Турска Кафа/Turska Kafa in bovenstaand restaurant.
42. We vervolgde onze tocht door Земун/Zemun.
43. Aantal auto's lagen nog compleet ingesneeuwd, zoals deze Yugo.
44. Weer terug bij de markt: De politie van Земун/Zemun is overal op voorbereid...
Inmiddels was het al ruim middaguur en gingen we op zoek naar eten. Ons oog viel op restaurant Два Јелена/Dva Jelena. De breedlachse ober gaf ons een tweetalige menukaart. De Engelse vertalingen sloegen alleen als een tang op een varken, waardoor we toch maar van het Servische deel gebruik hebben gemaakt. Het warme landschap dat we namen bestond dan ook uit rond aangepast vlees, gegarneerd met aardappel in de frituur, groene zij ornamenten en brood.
Halverwege ging de feestelijke narodna muzika plots uit en duffe peruaanse panfluitmuziek aan. De ober werd een beetje nerveus... Plots ging de deur open, een bodyguard met zonnebril en zwart pak liep met stalen gezicht naar binnen, twee vriendelijk lachende orthodoxe patriarchen volgde met tot slot nog een bodyguard. Met de mix van dat, oude Drina-paffende opaatjes en biznizmeni ("business mans") was ik er over uit; dit restaurant was gewoon Servië in een notendop!
Na het eten en heel het schouwspel, waren we de peruaanse panfluitmuziek meer dan beu. We rekenden af en vervolgden onze weg. Bij de Хлеб и Кифле haalden we een kop koffie.
45. Op sommige stukken deed Земун/Zemun mij aan Roemenië denken.
Toen we terug naar de bushalte liepen, kwamen we nog langs allerlei stalletjes waar ze Duitse pornobladen uit de jaren '80 verkochten.
46. In de bus terug naar het USCE-centar is de foto van één van m'n reisdoelen zwaar mislukt
: Het verlaten Hotel Jugosavlija!Halverwege passeerden we nog Poliklinka "NOVI BEOGRAD", waar de nogal bedenkelijke videoclip van DJ Krmak is opgenomen: Doktore - DJ Krmak
Vanaf het USCE-centar namen we de tram richting het DELTA shoppingcenter, omdat we dat ook eens gezien wilde hebben. Bij het treinstation van Novi-Beograd stapte een zigeuner met een valse viool op. Hij begon te spelen, terwijl wij op dat zelfde moment langs de krottenwijk passeerden waar alle roma van Belgrado woont. Dit was toch wel de ergste krottenwijk die zowel Jochem als ik hebben gezien. De roma van Roemenië heeft het nog luxe als je dat vergelijkt... Het werd helemaal surrealistisch toen we de bocht om reden; een hypermodern DELTA shoppingcenter met ultramoderne woonflats ernaast.
47. Hier stonden tegelijkertijd palmbomen binnen te groeien, terwijl buiten de sneeuw nog overal lag te smelten.
Het DELTA-shoppingcentar was voor de rest hééél rustig, je zou bijna zeggen doods en de thermostaat onmogelijk hoog gedraait. Dit resulteerde er toe dat we al snel op de tram naar het USCE-centar zaten. Hier was het gelijk een heel stuk drukker en toch iets gemoedelijker. Bij COFFEE ROOM zijn we koffie gaan drinken, met uitzicht op al het langsparaderend shopvolk. Omdat het inmiddels al weer de laatste dag was, heb ik nog wat spullen ingeslagen bij de iDEA supermarkt en Jochem een fles sljivo. Ik had geen zin om weer te gaan eten bij Vapiano, dus zijn we terug gelopen naar het hostel om de spullen te dumpen en naar de Кнез Михаилова/Knez Mihailova voor te eten.
Het restaurant was zeer oubollig, er zaten wat oude kerels op te scheppen over de mogelijkheden die je wel niet met joetjoep hebt om narodna muzika erop te zetten. In het kruidenrekje stond peperoni en vinaigrette in glaasjes in de vorm van een handgranaat. Ik ging voor een pljeskavica op Zlatiborse wijze en Jochem voor een omelet. Mijn pljeskavica was in werkelijkheid een soort vleeskoek, máár smaakte buitengewoon goed!
Bij het afrekenen zaten we wat te klungelen met geld, uiteindelijk besloten we 60 dinar (€0,65) fooi te geven, tot euforische blijdschap van de ober. Toen we buiten stonden, wilde Jochem beslist nog eens naar een van de narodna muzika of schaapsherdersmuziek cafés op de Скадарлија/Skadarlija.
48. De meningen zijn erg verdeelt in Servië...
Op de Скадарлија/Skadarlija aangekomen hoorde we al snel wat bekende zigeunerriedels uit een normaal uitziend restaurant komen. We stapten binnen, een ober kwam naar ons toe gerend. We vroegen of we enkel iets mochten drinken "Of course! Is no problem, you may follow me to a table.". Toen we eenmaal zaten hadden we toch zoiets van "...oeps
", we zaten in een kij chique restaurant tussen de politiekers en biznezmeni. Toen we de kaart kregen vielen de prijzen gelukkig heel erg mee. Ik bestelde een limunad en Jochem ging ordinair voor een Jelen pivo (=het nationale Servische bier). Eigenlijk was de schaapsherdersmuziek vréselijk... Jochem zocht het restaurant eens op in z'n reisgids, het bleek het meest chique en exclusieve restaurant van Servië te zijn waar de Servische president Борис Тадић/Boris Tadic ook wel eens dineert. Het is lang geleden dat ik mij zo ongemakkelijk voelde... Na een half uur wilde we betalen, maar waren obers in geen velden of wegen te bekennen... We hebben het geld tot op de dinar uitgeteld neergelegd en zijn weggelopen. Om de zure nasmaak in ons geheugen weg te wassen, zijn we naar een keldercafé gegaan onder de universiteit dat we eerder die dag ontdekte. Wat voelde het héérlijk om daarna tussen leeftijdsgenoten bier uit een fles te kunnen drinken in een zwartgeschilderd hol, met electrische gitaarmuziek en Olympique Marseille - Napoli op de beamer te kunnen volgen. Uiteindelijk won Marseille met 1-0 tot grote vreugde van een aantal mensen. Tegen 00h00 waren we terug in het hostel om de tassen te pakken en de wekker te zetten voor de dag van vertrek.Donderdag 23-02-2012 - Београд/Beograd -> Аеродром Никола Тесла Београд/Aerodrom Nikola Tesla Beograd -> Aéroport Charleroi -> Charleroi Sud -> Antwerpen Centraal -> Teteringen
06h30 ging de wekker. Aangekleed en wel nog even het hostel nagecheckt of we niets vergeten waren. De sleutel in de brievenbus gegooid en naar het treinstation gaan lopen. Halverwege kochtten we iets te eten bij een пекара/pekara. Toen we eenmaal de bushalte hadden gevonden voor bus A1, reed hij voor onze neus weg. Dat werd 20 minuten wachten... Intussen reden de bussen naar Bruxelles en Paris aan ons voorbij. 20 minuten later kwam onze bus er dan aangereden *KRAAAAAAAAK* stuk stoep meegepakt met de bumper, nema problema.
Met een daverende snelheid van 60 km/h reden we weer naar de luchthaven.
49. De prachtige Joego-vertrekhal.
We hebben nog wat tijd gedood bij de èchte Italiaanse (*ahum*) DONCAFÉ Coffeehouse. Toen de tas eenmaal ingecheckt was en onszelf ook, zijn we doorgelopen naar de security check. De paspoortcontrole was ook een gezellige boel. Ze zaten met z'n zessen luid kallend in het hokje, ik gaf m'n paspoort, nummer 1 stopte het in de scanner, nummer 2 stempelde, nummer 3 pende mijn naam en paspoortnummer over op een papiertje, nummer 4 pende dat in een groot boek, nummer 5 verscheurde het papiertje, nummer 6 gaf mijn paspoort terug.
De taxfree shop was al helemaal een feest; Narodna muzika CD's, stukken Servisch vlees, schaapsherderskostuums, SRBIJA en JUGOSLAVIJA troep in alle soorten en maten en sljivovica flessen tot en met.
De luchthaven was voor de rest nog steeds een even grote zooi. Jochem en ik doopte de luchthaven dan ook al snel om in de "Narodna Muzika Aerodrom". 
50. Gang 1.
51. Gang 2
Mooie was dat we ook ongestoord overal naartoe konden wandelen en overal foto's van konden maken, niemand zei er iets van. Een uur voor vertrek ging de gate bij ons open, we moesten nog een keer door een security check en toen zaten we met 180 man in een gillend koude tussenruimte.
Kinderen rende gewoon om het apparaat heen en wanneer dat ding als een gek stond te piepen, mocht je gewoon doorlopen. Na verloop van tijd kwam er een hele Wizzair-parade van macho piloten en beeldschone stewardessen; het personeel was gereed voor de vlucht! Al dat geklungel deed mij in ALLE opzichten denken aan de prachtige zeer typerende Balkanreclames van de Servische luchtvaartmaatschappij JAT.Half uur voor vertrek gingen we in de rij staan en konden we naar de bus die naar het vliegtuig reed. Dit keer hadden we een nieuwer Wizzair toestel met nieuwere stoelen, maar schoner was het niet. Tafeltje voor mijn stoel mistte ook.
52. JAT toestel is zojuist aangekomen.
53. Antonov-26 van een Hongaarse maatschappij.
54. Het Servische regeringstoestel van Борис Тадић/Boris Tadic dat nog wel eens herrie komt schoppen op Schiphol.
Intussen waren de deuren dicht en kwamen we tot de conclusie wederom de enige niet-Joegoslaven in het vliegtuig te zijn. Jochem had het "geluk" dat voor hem de grootste ADHD'er van het vliegtuig zat, die heeft geen moment stil gezeten. Voor de rest was heel de vlucht wederom één groot Servisch kippenhok.
55. Boven Hongarije was er nog het een en ander te zien.
56. Anderhalf uur later landden we in Charleroi.
Bij aankomst waren wij als snelste door de controle, maar mochten we nog een kwartier wachten bij de bagage band. Intussen was het vertrektijd voor de bus, maar deze had gelukkig nog even gewacht. In Charleroi kochtten we snel treinkaartjes en broodjes en hebben we ons in de trein gezet. Ruim anderhalf uur later weer in Antwerpen, waar onze ouders waren.
Een erg toffe stedentrip, maar ik zie het niet zo snel gebeuren dat Arke, KRAS of Jetair deze citytrip zal gaan aanbieden.
Zoals jullie gewend zijn, mijn titelverklaring: Бели/beli is Servisch voor "wit", aangezien de stad vol sneeuwhopen van een meter lag, was dit zeer toepasselijk. Београд, мој бели град!/Beograd, moj beli grad!