.
Dag 7
Ik heb de nacht doorgebracht in de slaapwagen Berlin-Wien. Na de lange stop in Praha hlavni val ik in slaap. Goed doorgeslapen, niets gemerkt van de lange stops in Brno en Breclav. Veel te vroeg naar mijn zin gaan de piepertjes in mijn compartiment.
Ook hier is er een shiftwissel geweest. Maar mijn vraag om slechts 10 minuutjes voor aankomst gewekt te worden en het ontbijt in een zakje mee te krijgen is goed doorgegeven, prima service dus.
Wat me verder nog positief opvalt is dat er nog gebruik gemaakt wordt van de sleutelkaartjes. Je kan dus je compartiment verlaten zonder schrik te hebben dat het tijdens je afwezigheid betreden wordt door dieven. Bovendien heb je dit kaartje ook nodig om de deur van het toilet te openen. Hierdoor kan dit enkel gebruikt worden door de slaapwagenreizigers.
Bij CNL werden deze kaartjes verwijderd... Je kan je compartiment dus niet echt lang achterlaten en de toiletten liggen er dikwijls erg vuil bij tegen de ochtend.
We komen 10 minuutjes te vroeg aan in Wien Hbf. Hierdoor lukt het me nog net om een Südbahn-Railjet van een uurtje vroeger als gepland te nemen.
Dit zijn de treinen voor vandaag :
Mijn Railjet rijdt naar Graz terwijl ik richting Lienz wil. Onderweg moet ik dus sowieso een uurtje wachten en dat doe ik in Bruck an der Mur.
Ik zal maar niet naar dat kapelletje klimmen met de beperkte tijd die ik heb.
Verder naar het marktplein waar deze dames staan te roddelen...
En daar in een bakker-annex-tearoom even verpoosd (omringd door tafels vol... roddelende vrouwen
)
Terug naar het station en ingestapt op de Railjet naar Lienz.
Een erg mooie rit in erg veranderlijk weer (alles tussen lichte sneeuwbuien en stralende zon).
Aanvankelijk zit de trein erg vol maar vanaf Spittal lijk ik de trein bijna voor mezelf te hebben.
Aankomst in Lienz. Hier de Taurus-locomotief van mijn Railjet.
Kort op wandel door Lienz, op zoek naar een snelle middagsnack.
Hier een "gebouwgrote" adventskalender... Echte Kerstsfeer is ver te zoeken bij gebrek aan sneeuw.
In een gezellig lunchplekje vind ik een lekker broodje met ham, kaas, venkel en komijn.
Ook in Lienz staat er een beeldje van roddelende dames. Beetje een rode draad in Oostenrijk zo lijkt het wel.
Terug naar het station voor de volgende rit.
Dit is het veelkleurige FLIRT-treinstel van de SAD (autonoom transportbedrijf van Südtirol/Alto Adige in Italië).
(c) bahnbilder.de
Onderweg stappen heel veel skiërs op en af...
Doch als ik zo eens uit het raampje kijk zie ik dat er maar weinig pistes gebruikt kunnen worden.
In Fortezza een snelle overstap op de Eurocity richting München, een korte stemmingsvolle rit in een donker compartiment.
Bij de ticketcontrole loopt het dan een beetje fout. De Trenord-controleur wil graag 7€ van me ontvangen ("per fare la differenza con il treno regionale"). Dat waren regels waarvan ik niet op de hoogte was. Als hij echter verneemt dat ik slechts tot aan de Brenner meerij laat hij het zo ("vabbeh... niente... la prossima volta allora, mi raccomando"). Heel vriendelijk van hem want ik was helemaal in fout.
In Brennero/Brenner is het station uitgestorven. Wel enkele zwarte medemensen in één van de wachtzaaltjes, allicht allemaal wachtend op een geschikte mogelijkheid om verder naar het noorden te geraken. Niemand schijnt acht op hen te slaan maar de toegang naar de stoptreinen richting Innsbruck wordt wel beveiligd door twee agenten.
Het opschrift "Personenzüge" doet wel heel erg ouderwets aan.
En zo kom ik tot mijn laatste ritje voor vandaag, van Brenner naar Gries.
In Gries aangekomen is het een flink stuk dalen tot aan het dorp. Gelukkig dat het zo'n mild winterweer is : bij ijzel denk ik niet dat ik me staande had kunnen houden op dat wegje...
Op de oude hoofdweg van de Brenner naar Innsbruck vind ik dan mijn pensionnetje voor de komende twee nachten.
Veel kamers en weinig volk. De verwarming doet het maar half en dus krijg ik een elektrisch bijzetkacheltje. Voor de rest niets aan te merken.
Avondeten doe ik tussen enkele stamgasten in het café van het pension. Ik zou graag begrijpen waarover ze het hebben maar hun accent maakt dat onmogelijk.
Het avondmaal is - zoals meestal in Oostenrijk - erg copieus, een dubbele reuzeschnitzel.
Achteraf krijg ik ook nog een plaatselijk likeurtje "geschenkt" van de sympathieke uitbater. We praten even over het grote gebrek aan sneeuw zo kort bij de Kerstperiode. Uiteraard erg slecht voor zijn zaken.
Maar ik denk dat hij (+/- 60 jaar) wel de nodige troost kan vinden bij zijn veel jongere Oosteuropese echtgenote
(c) 
(c) 
(c) 
