Pendelaarsleed in Heide
Geplaatst: 12 okt 2009, 13:15
Een bericht op de VRT-site van Louis van Dievel over de ellende op lijn 12 :
U had ze moeten zien staan vanmorgen: de pendelaars van Lijn 12 op het perron van Heide. Met hangende schouders wachtten ze op wat komen zou. De P-trein van 7.19 uur was afgeschaft, de IC-trein van 7.25 uur was afgeschaft, de L-trein van 7.59 uur had 10 minuten vertraging en de IC-trein van 8.25 uur was weliswaar op tijd vertrokken in Essen, maar was onderweg ergens blijven hangen.
Oorzaak: werkzaamheden aan de bovenleiding die niet tijdig waren klaar geraakt, waardoor de treinen ook in de vroege ochtend van maandag in beide richtingen nog over één spoor moesten rijden.
Als er een organisatie is die weet dat één ‘incident’ een kettingreactie van vertragingen en schrappingen veroorzaakt, zou het de NMBS moeten zijn. Maar neen dus. Heb ik u al verteld dat bij regenweer het perron richting Antwerpen half onder water staat? En dat twee van de vier schuilhokjes zijn verplaatst naar het nieuwe perron (joechei!) dat evenwel nog lang niet in gebruik is?
Om alsnog op een treffelijk uur op mijn werk te arriveren, keerde ik noodgedwongen op mijn stappen terug en nam de auto.
Tractieproblemen
De reizigers van Lijn 12 - van Essen via Antwerpen en Brussel naar Charleroi-Zuid - worden waarlijk niet verwend. En ook al hebben ze zich georganiseerd en hebben ze een website opgezet om meer en vooral stiptere treinen af te dwingen, de resultaten blijven uit.
‘Tractieproblemen’ is een veel voorkomende term in de boodschappen die de NMBS verspreidt via de manke geluidsinstallatie van station Heide. Een magisch woord: ‘tractieproblemen’. Het betekent gewoon dat de trein maar op halve of minder kracht kan rijden.
Machinisten, treinwachters en/of treinstellen die niet op tijd op hun station van vertrek raken, is nummer twee in de rangschikking van het pendelaarsleed. Soms verschijnt er in plaats van een ruime dubbeldektrein een oud treinstel van maar drie wagons (waarvan 1 eersteklasserrijtuig!) waarin de reizigers als sardienen in een blik worden samengeperst.
Tragikomisch
Het meest tragikomische voorval van de laatste weken dateert van woensdag 30 september, toen ik in Antwerpen Centraal op de IC-trein van 18.17 uur naar mijn heimat stond te wachten. Hij kwam keurig op tijd aan, een minuutje te vroeg zelfs, en zette zich even netjes op het geplande vertrekuur in beweging.
Helaas: net voor de trein ter hoogte van de Antwerpse Luchtbal bovengronds zou komen, viel hij stil. Tractieproblemen. De machinist deed al het mogelijke, zei de jonge treinwachter meermaals via de intercom. Maar behalve dat het licht een paar keer uitging en we achteruitreden in plaats van vooruit, was er van een oplossing geen sprake. De sfeer in de trein werd lacherig. De temperatuur steeg met sprongen, want het is warm in zo’n tunnel.
Uiteindelijk moest de IC-trein langzaam, en met horten en stoten, in zijn achteruit terug naar Antwerpen Centraal. Er waren inmiddels vijftig minuten verlopen. De driehonderd of meer reizigers werden aangemaand om zich snel naar perron 22 te begeven (al eens 300 mensen zien vechten om een plaatsje op de roltrap en vervolgens om een plaatsje op de al goed gevulde IC-trein van een uur later? Het is de voorwaar geen fraai spektakel.
Die dag deed ik drie uur over een reis van 80 kilometer. De gemiddelde snelheid van een getrainde fietser.
Louis van Dievel
U had ze moeten zien staan vanmorgen: de pendelaars van Lijn 12 op het perron van Heide. Met hangende schouders wachtten ze op wat komen zou. De P-trein van 7.19 uur was afgeschaft, de IC-trein van 7.25 uur was afgeschaft, de L-trein van 7.59 uur had 10 minuten vertraging en de IC-trein van 8.25 uur was weliswaar op tijd vertrokken in Essen, maar was onderweg ergens blijven hangen.
Oorzaak: werkzaamheden aan de bovenleiding die niet tijdig waren klaar geraakt, waardoor de treinen ook in de vroege ochtend van maandag in beide richtingen nog over één spoor moesten rijden.
Als er een organisatie is die weet dat één ‘incident’ een kettingreactie van vertragingen en schrappingen veroorzaakt, zou het de NMBS moeten zijn. Maar neen dus. Heb ik u al verteld dat bij regenweer het perron richting Antwerpen half onder water staat? En dat twee van de vier schuilhokjes zijn verplaatst naar het nieuwe perron (joechei!) dat evenwel nog lang niet in gebruik is?
Om alsnog op een treffelijk uur op mijn werk te arriveren, keerde ik noodgedwongen op mijn stappen terug en nam de auto.
Tractieproblemen
De reizigers van Lijn 12 - van Essen via Antwerpen en Brussel naar Charleroi-Zuid - worden waarlijk niet verwend. En ook al hebben ze zich georganiseerd en hebben ze een website opgezet om meer en vooral stiptere treinen af te dwingen, de resultaten blijven uit.
‘Tractieproblemen’ is een veel voorkomende term in de boodschappen die de NMBS verspreidt via de manke geluidsinstallatie van station Heide. Een magisch woord: ‘tractieproblemen’. Het betekent gewoon dat de trein maar op halve of minder kracht kan rijden.
Machinisten, treinwachters en/of treinstellen die niet op tijd op hun station van vertrek raken, is nummer twee in de rangschikking van het pendelaarsleed. Soms verschijnt er in plaats van een ruime dubbeldektrein een oud treinstel van maar drie wagons (waarvan 1 eersteklasserrijtuig!) waarin de reizigers als sardienen in een blik worden samengeperst.
Tragikomisch
Het meest tragikomische voorval van de laatste weken dateert van woensdag 30 september, toen ik in Antwerpen Centraal op de IC-trein van 18.17 uur naar mijn heimat stond te wachten. Hij kwam keurig op tijd aan, een minuutje te vroeg zelfs, en zette zich even netjes op het geplande vertrekuur in beweging.
Helaas: net voor de trein ter hoogte van de Antwerpse Luchtbal bovengronds zou komen, viel hij stil. Tractieproblemen. De machinist deed al het mogelijke, zei de jonge treinwachter meermaals via de intercom. Maar behalve dat het licht een paar keer uitging en we achteruitreden in plaats van vooruit, was er van een oplossing geen sprake. De sfeer in de trein werd lacherig. De temperatuur steeg met sprongen, want het is warm in zo’n tunnel.
Uiteindelijk moest de IC-trein langzaam, en met horten en stoten, in zijn achteruit terug naar Antwerpen Centraal. Er waren inmiddels vijftig minuten verlopen. De driehonderd of meer reizigers werden aangemaand om zich snel naar perron 22 te begeven (al eens 300 mensen zien vechten om een plaatsje op de roltrap en vervolgens om een plaatsje op de al goed gevulde IC-trein van een uur later? Het is de voorwaar geen fraai spektakel.
Die dag deed ik drie uur over een reis van 80 kilometer. De gemiddelde snelheid van een getrainde fietser.
Louis van Dievel
