Steven schreef:Een trein die al een hele tijd aan het rijden is en zeker stoptreinen zullen voldoende remvermogen hebben (omdat ze de remmen ook heel regelmatig gebruiken waardoor er minder kans is op ijsvorming). IC en IR treinen hebben meer last van de sneeuw. Er vormt zich op de remschijven een ijslaagje dat bij elke remming eerst moet smelten. Daarom dat er remvoorschriften zijn om bij sneeuw en ijs te rijden om deze remmen zo ijsvrij mogelijk te houden.
Neem me niet kwalijk ,maar terug sta ik versteld van uw antwoord, U als treinbestuurder en pro.Vraag me af wie U de remopleiding heeft gegeven.
De procedure om regelmatig de remmen aan te sluiten, naargelang het type trein, heeft niks te maken met "een ijslaagje".
Deze procedures stammen van lang voor het bestaan van schijfremmen.
Bij lange ritten met sneeuwval enz krijgen we soms grote sneeuwvorming tussen de wielband en de remschoen.
Let erop dat de afstand tussen wielband en remschoen , vroeger redelijk groot konden zijn ,zeker bij goederenwagons en zekere locomotieven.
Dus moest er niet regelmatig geremd worden om die sneeuwophoping weg te werken , zou de SAB regelaar ontregeld worden.Want dan zou het SAB mechanisme verkeerdelijk denken dat die "nieuwe" aansluitingsafstand tussen wiel en remschoen de goede zou zijn. Dus bij een volgende remaansluiting zouden we helemaal geen effectieve remming hebben ondanks het verkeerdelijk bewegen(afstand) van de remschoen. Want de "slag" zou beperkt worden tot de afstand wielband + sneeuwlaag. Bij schijfremmen stelt die problemtiek zich niet gezien de plaatsing van de schijfremmen en de plaatsing van de remschoenen en de ventilatie van de schijven.De afstand tussen schoen en schijf = 2 à 3cm.
Waneer we gemengde remsystemen hebben , zullen de treinbestuurders dit moeten doen om het systeem die remt op de wielband goed geregeld te houden en niet de schijven. En zal de bestuurder de reostatische rem moeten uitschekeln op de loc want anders heeft het ook niet veel zin.