Persoonlijk aangevallen? Ik ben leraar Nederlands - Engels (-Duits), in 1975 afgestudeerd aan de K.U.L.. Ik zie het einde van mijn leraarscarrière met rasse schreden op me toe komen.Adler schreef:Ik vraag me steeds af wat men bedoelt als men het heeft over 'de' NMBS of kritiek op 'de' NMBS ( wie of wat is dat dan ? ).overweg13 schreef: Maar toegeven dat je vindt dat de NMBS het nog niet zo slecht doet. Sorry, maat, dat doe je hier dus niet!
Men kan geen kritiek hebben op iets materieels of op 38.000 mensen.
Waar men wel kritiek kan op hebben bijvoorbeeld is op de manier waarop zo een onderneming wordt bestuurd of op 1 of meerdere bestuurders van die onderneming.
Ik heb de indruk dat velen hier die 2 zaken door elkaar halen en zich persoonlijk aangevallen voelen als er kritiek wordt geuit.
Ik ben daarnaast al sinds mijn kinderjaren behept met een bijzondere belangstelling voor het treinwezen, en heb dus zowat de grootste onzin over de spoorwegen in het algemeen en de NMBS in het bijzonder moeten aanhoren, omdat mijn omgeving me afrekende op mijn hobby. (!) Ik heb wel een aantal contactpunten bij de NMBS, en ik ben in al die jaren altijd weer tot dezelfde conclusie gekomen: voor elk tegendraads personeelslid zijn er 3 of 4 die voortdurend aan het proberen zijn om de zaak zo goed mogelijk in beweging te houden. Wat kun je ook meer verwachten van het mensDOM? Beweren, zoals sommigen hier doen, dat al die tegenwringers in de hoogste echelons van de NMBS is er ver over.
Ik begrijp dus best dat er af en toe iets verkeerd loopt. Ik staar me daarbij niet blind op die klungel die het laat verkeerd lopen, maar ik probeer me in de plaats te stellen van al die mensen die in weer en wind (ik ben ook amateur-waarnemer en weet wat dat kan betekenen in dit zompige landje) moeten proberen om een bovenleiding te herstellen, een wissel aan de praat te krijgen, twee weerbarstige treinstellen te koppelen enz. Daarbij voortdurend de bonzen met de vinger wijzen, is wat te goedkoop. De Engelsen zeggen het brutaal, maar terecht: shit happens! Mensen die daar niet meer kunnen mee leven, komen volgens een tekst uit mijn handboek Engels in een eeuwigdurende stresssituatie terecht: omdat ze gewend zijn geraakt dat alles met een simpele duw op de knop opgelost geraakt, slagen ze er niet meer in gepast te reageren op noodsituaties. Voor velen komt dat nu neer op luidkeels roepen om wraak op de onbereikbare en daardoor precies als slachtoffer zo aantrekkelijke kopstukken, roepen om compensatie, want geld maakt gelukkig, roepen om verantwoordelijkheden, want die liggen altijd bij een ander.
Combineert zo leuk met wat ongebruikelijk materieel spotten, misschien weer wat nieuwe bordjes, Weizenbier, Bratwurst, de geneugten des levens, u ziet